Novella "Den grøne kommoden" blei skreve av forfattaren Selma Lønning Aarø i 1995. Ho er fødd på Stord i 1972, har mellomfag i teatervitskap og grunnfag i media, og er for tida fast spaltist i Dagbladet laurdagsutgåve. Ho debuterte i 1995 med "Den endelege historien", som vann Cappelen` s konkurranse for beste debutroman. Hennar andre roman; "Spekulum", kom ut i 1996. Og i 1999 kom romanen "Bebudelse". Selma Lønning Aarø har redigert tre årgangar av Cappelen debutantantologi Signaler - alle saman med Nils-Øyvind Haagensen. Lønning Aarøs roman, "Vill ni åka mera?" som kom i 2003, har vorte betegna som hennar gjennombrot som forfattar. Med denne romanen blei ho også nominert til Brageprisen.

 

I tillegg til at ho har skreve desse romanane har ho også vore med på tre barne- og ungdomsantologiar. Det kan verke som om at ho nyttar mykje bilete når ho skriv, særleg der tema er kjensler. Ho skrive med ein innsikt og ein åpenhet overfor menneskelege skuggesider som imponerer. Med sine humoristiske betraktninger borer Selma dypt i dei mange klassiske scener som ektepar og kjærester spiller ut for kvarandre dagleg. Ho skrive veldig mykje om folk som ikkje har det så bra, sjølv om ho har det bra med både mann og barn. Ho skrive ein veldig interessant tekst, med mykje finurleg humor og ironi. Novelle blei skriven i 1995, det var same året Selma debuterte med «Den endelege historien».Historia startar med eit kort samandrag frå tida dei har hatt saman.

Forteljinga begynner in medias res, altså rett på, med denne setninga: Kven snakkar om kjærleik?

 

Kven snakkar om kjærleik?

Ikkje eg.

Eg snakkar om valet mellom ei jente og ein grøn kommode.

 I eit år har ho måla munnen raud for hans skuld.

No seier ho at det er slutt. Ho har ikkje lyst på han lenger. Han er meir som ein god ven. Ho seier det roleg, som om ho vil konstatere at straum avgifta er gått opp. Ho set seg demonstrativt på den grøne kommoden. Ho ventar på at han skal seia noko. Be om orsaking for det heile, som om det var han skuld. Det er ikkje lett å be om orsaking fordi ein ikkje lenger er attraktiv nok. Han lar det vera. Det som er viktig no er den grøne kommoden. Ho får ikkje ta me seg den grøne kommoden.

 

 Handling går i enkle trekk ut på at eit kjærleiksforhold nettopp har tatt slutt. Jenta i historia seier at ho vil ut av forholdet mellom anna fordi ho ikkje ser på guten som anna enn ein ven, og at ho har vore utru fleire gonger. Guten i novella høyrer alt ho seier, men reagerer ikkje slik vi ventar. Han er meir oppteken av ein grøn kommode, som vi får ei kjensle av er viktig for han. Kommoden kjøpte dei ein gang som felles eige på fretex, men vi får vete at guten har gøymt minner i den og har alle tinga sine i den, han har og ein ring i den som han ha tenkt å gi jenta, kva slags ring står der ikkje, kanskje ein truloving ring?!?! Han føler rett og slett at tinga hans høyrer heime i den kommoden, og derfor kan ho ikkje ta den med seg. Det er guten som er hovudpersonen i denne novella, det er has tankar som blir referert her i novellen. Novelle blir fortalt kronologisk. Høgdepunktet er då han gjer uttrykk for at kommoden er mykje viktigare for han enn det jenta er.

 

Vendepunktet må verre når jenta «gir opp» kommoden å det er eit klimaks då jenta "gir opp"kommoden. Eg synst i allefall det.

 

Det er vel mest handlinga som pregar mest framstillinga mest.

 

Lav stiltone, korte setningar gjere at teksten er enkel å lese.

 

Eg får eit inntrykk av at det er guten som er forteljar. Novella er skreve som eit tankereferat, det er ikkje nokon direkte talar som kjem fram, så der er personal synsvinkel, 1 person-synsvinkel, forfattaren oppnår at det er enkelt for lesaren å forstå novellen. Får fram enkelt kven som er hovudpersonen å at det er han som fortel forteljinga. Eg forstår det slik at det er guten som fortel heile historia.

 

På måten jenta verte framstilt her i denne novellen er ho både kald å kjenslelaus og er ei sann skikkeleg møkka dame. Einaste så blir sagt av henne er at ho vil ut av forholdet å har vore utru MANGE gangar som det står her i novellen. Men når han bare seie han vil ha kommoden å bryr seg ikkje noe spesielt at ho gjere det slutt så blir ho både lei seg å fortvila å tar til tårene. I novellen blir ho framstilt som falsk når tårene kjem fram. Men det kan jo hende ho verkeleg her lei seg for det som skjer, å er faktisk glad i guten.

 

Guten vert derimot framstilt som sjølve hovudpersonen, Å engelen sidan det er ho som vil ut av forholdet. Det er han som får alle tankane i novella, og det er hans side vi høyrer. Han kan virke litt kald og kjenslelaus han og sida einaste han tenkje på er den grøne kommoden. Begge personane er dei same gjennom heile handlinga. Vi får verken sjå eller høyre om forbetringar eller forverringar av karakterane. Personane er konfliktfylte, jenta vil ut av forholdet å guten bryr seg ikkje noe spesielt.

 

Ho blir fortvila å startar å gråte for guten står på sitt om at det er han som skal ha den grøne kommoden. Utviklinga dei går igjennom er vel at jenta gjere det slutt med guten.

 

Miljøet i novella kjem ikkje så mykje fram. Men vi skjønner at det skjer inne i den leilegheita dei bur i, sida jenta sitt på kommoden så trur eg at det kanskje skjer inn på soverommet. Men det kan no hende det er ut i gangen og då men det virka som at det er på soverommet sida undertøyet has er i den kommoden. Motivet for novella er eit kjærleik forhold, og temaet meiner eg er, kjærleik, kjensler og val, å ein grøn kommode?.

 

Temaet med novellen er kjærleik. Forfattaren vil vel fortelje oss at i kjærleiken er det ikkje bare «fryd og gamen». Der er både svik, utruskap og løgn, å dårleg kommunikasjon. Novellen er oppsett som ein slags oppramsing på et ark. På måten det er skrivet så ser du at det er mangel på kommunikasjon, å amper stemning. Alle setningane startar til venstre på arket. Å går rad vis nedover, der er ingen avsnitt bare rett ned. Forfattaren kanskje på ei ana side vil kanskje fortelje oss at verda er urettferdig å forferdeleg. Eg synst at den viktigaste sida er at forfattaren vil ha fram at ein må stå på sitt å ikkje bry sei om kva folk gjere for å såre.

 

Mi personlege oppfatning og oppleving er at det er synd i guten men også i jente, eg trur ikkje at ho med vilje vil såre guten. Ho er veldig vaksen av seg som seie i frå om korleis det er. At ho har ikkje slike kjensler for guten som ho skulle ha hatt, så det er bra jenta seie i frå om kjenslene sine. For det hadde vore litt dumt om ho ha levd vidare med han utan å sei i frå om at ho har vore utru. Mi oppleving: eg blei ganske tatt av novellen, for det er jo eigentleg slik det er i verda. Men den var og kanskje litt oppspinn for det er snakk om ei GRØN kommode. Som regel venta ein vel ein stund før ein tenkjer på ein slik ting, den be tydde sikkert mykje for guten, kanskje den minte den om ho, at han eigentleg ikkje tok det så fint som det står i novellen. Det er ikkje noe forskjell med menneskelege kjensler og oppførsel no som då. Menneska er det same no som før. Eg synst at novellen va ganske enkelt å lese, trist men også fin sidan han guten tok d slik han tok det. Novellen er litt vanskeleg å forstå og greie å tolke den. Men det gjekk på eit vis.

 

Den sei meg eigentleg ikkje så mykje, den va litt vanskeleg å tolke men eg håper å trur at eg har fått den til..