Ragnar Hovland leiar oss direkte inn i tankane til hovudpersonen, som tenkjer tilbake. Heile handlinga i novella er opplevingar dei siste dagane, sett gjennom tankane hans. Vi får raskt eit innblikk i problema til hovudpersonen og skjønar at det er folk rundt han som irriterar han.

Inleiinga av novella er eit frampeik som seier at noko spesielt kjem til å skje. "Det har tilspissa seg i lang tid. Det går ikkje an å bortforklare det lenger." Dei fyrste setningane fortel at no har hovudpersonen fått nok, og at det som ein følgje av dette kjem til å skje noko spesielt. Innleiinga verkar og på den måten at den gjer lesarane nysgjerrige på framhaldet. Kva er det som har tilspissa seg? Kva går ikkje an å bortforklare lenger? Svaret kjem i framhaldet av novella, der hovudpersonen ser tilbake til forrige onsdag, og dagen etter. Det er dette som er handlinga i novella, og den inneheld to delar. I den fyrste delen ser hovudpersonen at dikta og sonettane hans blir feil brukt. Han blir meir og meir irritert over dette, og til slutt gjev han opp. I den andre delen, kvittar han seg med alle dikta og sonettane sine ved å mate endene i parken med dei. Endene et dei og vert til flotte påfuglar. Slutten, der dei to eldre mennene sit og snakkar samen, får virkning som ein epilog. Det dei seier kan vi oppfatte som ei oppsumering av kva som har skjedd med hovudpersonen og med dei andre menneska i samfunnet.

Miljøet og hendingane i novella blir skildra gjennom tilbakeblikket og tankane til hovudpersonen. Denne synsvinkelen virkar på den måten at vi lettare kan sjå forandringane som skjer med hovudpersonen utover i novella. Forfattaren klarer lettare å uttrykke hovudpersonens aukande fortviling, heilt til han må bøye seg under for den store massen. Vi ser òg lettare skilnaden på hovudpersonen og dei andre personane i teksten.

I novella får vi høyre om gjentekne episoder der folk brukar dikta og sonettane feil. Det blir verre og verre for hovudpersonen å sjå kva dikta hans vert brukt til, og det byggjer seg opp til eit lite høgdepunkt då han resignerer og bestemmer seg for å kvitte seg med dikta. Det verkelege høgdepunktet er då han kastar dikta i ande-dammen for at endene skal ete dei. "Eg ønskte at nokon hadde filma alt saman", tenkjer hovudpersonen, fordi han no har kvitta seg med dikta og er kome til eit vendepunkt i livet sitt.

Grunnmuren i novella er bygd på kontrastar og forandringar som skjer eller har skjedd med dei som er med i novella. Ragnar Hovland brukar konkrete ting som bilete på betydelege og grunnleggjande ting ved mennesket sin person. Dikta og sonettane er i novella eit bilete på dei grunnleggjande og flotte tinga i menneskelivet. Hovudpersonen er i starten av teksten den einaste i forteljinga som veit korleis desse dikta, eller dei viktige tinga i livet, skal brukast, og kva verdi dei har. Dei andre personane i novella, dei han bur ilag med, brukar dikta på feil måte og klarer ikkje å sjå verdiane av dei. Etter kvart fører frustrasjonen hos hovudpersonen til at han gjev opp. Han kvitter seg med dei viktige tinga i livet, og blir ein av dei andre då han sjølv bruker dikta sine feil, nemleg som andemat.

Endene i andedammen er eit bilete på menneska i samfunnet. Til å byrja med er dei litt skeptiske til den nye maten dei får, men då fyrst ein av dei misbrukar dikta, og et dei, følgjer alle dei andre etter som i den berømte saueflokkmentaliteten. Dei andre endene ser at den fyrste blir så fin og vil då bli like eins. Men fordi dei har brukt dikta som representerar dei viktige tinga i livet på feil måte, er dei blitt til eit glansbilde skapt av misbruk av verdiar. Dei er ikkje lenger det dei var meint til å vere, men derimot noko falskt. Slutten av novella fastslår dette i dialogen mellom dei to eldre menna: "Eg hugsar i gamle dagar….Då ender verkeleg var ender, og det aldri var noko slik nymotens tull med dei." Dei to eldre mennene har vore tilskodarar og deltakarar til den utviklinga som har skjedd i samfunnet. Og fordi dei er gamle, hugsar dei korleis det var før.

Eit viktig verkemiddel i novella er kontrastane, og i den fyrste delen av handlinga er det to viktige kontrastar. Den eine er skilnaden på dikta, det viktige i livet, før og etter at dei er blitt misbrukte. Eit av dikta var blitt brukt som handklede, og den beste linja var blitt skrukkete og diffus. Eit anna var brukt som skjerefjøl, og heile estetikken var blitt borte. Dette brukar forfattaren for å fortelje at dei viktige tinga mister sin verknad og er ikkje så perfekte etter at dei er brukt feil. Den andre kontrasten i fyrste del er skilnaden mellom hovudpersonen og dei andre personane i novella. Han er den som veit å verdsette dei verkelege verdiane til dikta og klarer å sjå deira meining. Dei andre personane bruker dikta feil og skjønar ikkje meininga med dei. Forfatteren får og fram skilnaden mellom hovudpersonen og dei andre ved at hovudpersonen ikkje vil identifisere seg med dei. Det ser vi då ein av dei han bur ilag med brukar eit av dikta som skjerefjøl: "Eg visste ikkje kva han heitte ein gong. Han stod der dessutan i berre pyjamasen, og da kunne det vere det same med heile namnet hans."

I fyrste og andre del av handlinga er hovudpersonen blitt ein kontrast til seg sjølv. I den andre delen har han fylgt etter i alle andres fotspor og kvitta seg med dei opprinnelige verdiane. Han er no som alle andre, og er difor blitt ein motsetnad til den han var i den fyrste delen av handlinga. Det skjer òg ei forandring i tenkemåten til hovudpersonen etter at han kvitter seg med dikta. I byrjinga av novella bryr han seg lite om kva andre syns og tenkjer. Han kjem ubarbert ned i kjøkkenet til dei andre, og han kjeftar på dei fordi dei brukar ting som er viktige for han på feil måte. Etter kvart blir hovudpersonen meir og meir påvirka av miljøet rundt han. Han ser seg sjølv i spegelen og får kompleksar fordi kroppen hans ikkje er slik som idealet skal vere. Han ønskte òg at nokon hadde filma då han kasta dikta sine i ande- dammen. Det viser at han no hadde byrja å bry seg med kva andre tenkjer og meinar. I andre del av handlinga er endene blitt ein kontrast til seg sjølv etter at dei har ete dikta. Før var dei ekte, og no var dei blitt falske glansbilde.

Personane i novella blir skildra ulikt alt etter som om dei har gjeve opp dei viktige verdiane i tilværet eller ikkje. "Eg vifta med det framfor den søvnige nasen hans", seier hovudpersonen om han som brukte det eine diktet til skjerefjøl. Den søvnige nasen hans blir brukt som et bilete på ein som har sløve sansar og ikkje klarer å oppfatte den eigentlege verdien i ting. På same måte er dei andre han bur i lag med skildra. Dei er blinde for dei eigentlege verdiane til dikta, og brukar dei feil. Hovudpersonen er innleiingsvis skildra som ein motsetnad til dei andre. Han ser dei eigentlege verdiane til dikta og er ikkje ein av mange, men held på det opprinnelege. Utover i novella endrar hovudpersonen seg. Han blir påverka av miljøet rundt seg og byrjar etter kvart å bli som alle andre. Han bestemmer seg for å gje opp dei viktige verdiane, og som ein følgje av dette skyt han fart inn i det mørke og triste samfunnet. Forfattaren får fram dette mørke og triste samfunnet han er på vei inn i ved hjelp av miljøskildringar. Då han er på veg for å kaste dikta sine, blir miljøet skildra slik: "Kvinna hadde ei svart kåpe og ein svart hatt på seg. Himmelen var grå, og lauvet på trea i parken var begynt å gulne." Kvinna han hadde med seg, var allereie inne i det mørke og triste samfunnet. Dei svarte tinga ho hadde på seg er eit bilete på det. At lauvet på trea i parken var byrja å gulne, gir oss ein haustfølelse, og vi assosierar det med ei gradvis mørkare tid. Dette er eit bilete på det mørke og triste samfunnet hovudpersonen er på veg inn i.

Ragnar Hovland vil i denne novella stille spørsmålsteikn ved samfunnets utvikling. Han skriv om dei gamle og opprinnelege verdiane i menneskelivet, og han meiner at dei går tapt i dagens samfunn, der alle strevar mot ein "perfekt" tilverelse. Hovudpersonen blir, som alle oss andre, påverka av press utanfra, og han blir då ein falsk person skapt av media og reklamens perfekte menneskeideal. Eg trur Hovland vil fortelje oss at dersom ein vil oppleve verkeleg lykke, må ein vere seg sjølv og ta vare på sine eigne verdiar. Ikkje følgje alle andre på den allereie nedslitte stien.