Diktet vart skrevet av Gene Haavard Dalby, født 5. mai 1957. Forfattar. Debuterte i 1979 med diktsamlinga "Linedanser på piggtråd". Han har utgitt fleire diktsamlingar. Ut i frå namnet til diktet så skulle du tru at det var eit langt kjedeleg ekstremt filosofisk dikt.

Når du les diktet så verker det i begynelsen som eit heilt ”normal” dikt som grunnlegg seg i eit sinne som går ut på att sendingane er dårlege. Men så kjem grunnen og det var eit lite sjokk som kom rett på med ein litt ironisk lett het, det var ein litt  Det var i alle fall slik eg følte det. Men diktet går fram som eit ”raskt” dikt. Men med ein ironisk roleg og lett snakk om døden.

Dette er ikkje eit så typisk dikt som alle dei andre dikta eg har lest, dei eg har lest før som handle om døden, dei handle ofte om saker som er mørkare og dei handle ikkje om dårleg tv signal. Starten er heilt annleis enn slutten. Mange andre dikt eg har lest gjentar det i dei først delane av diktet i slutten for att det skal komme betre inn og rime med dei i dei fyrste delane. Eg legg heller ikkje merke til riming ikkje bokstav eller enderim.

Dette er eit moderne dikt, og som mange av dei nyare dikta rimar det tilsynelatande ikkje. Det viser i alle fall at det ikkje er blant dei gamle dikta som så godt som alltid rimar. Handlinga i diktet er og moderne med tv og antenner osv.

Eg ser det for meg att Gene ville underhalde og kanskje til og med provosere lesar med den litt enkle ubrydde stemninga i diktet. Det kan og ha som mål å fortelje oss att me ikkje bryr oss nok om andre mens me berre bryr oss om oss sjølve. Han meiner og kanskje att me blir for glade i ting, som TV. Det med dei 79 personlig hetane kan og fortelje oss att menneske har blitt meir sjølvsentrerte. Det med forfylging vanvidd tar eg som ein klage på all den drit musikken som finnest no, den der Tecno musikken spesielt.

Han bruker ikkje nokon spesielle verkemidlar, han bruker humor, men, humor er er ikkje så ”bra” i forhold til handlinga i diktet, ikkje direkte i alle fall. Det kan kanskje vere litt bra med den ironiske humoren for å få fram ein reaksjon i lesaren.

Nor du fyrst leser diktet ser du ingen klar samanheng i diktet men nor du leser det mangen gonger ser du att alt har sin del i diktet og att alt er plassert med vilje for å få fram fleire reaksjonar hos lesaren, slik ser eg i alle fall det. Han skriv ganske likt som ein forfattar som heiter Erlend Loe som har skrevet mange gode bøker. Erlend skriv og ”spesielle” og humoristiske historier. Han bruker og korte direkte setningar, det synest eg er bra. Det fyrst inntrykket var jo att . Men etter å lese diktet nøye ser eg att det er eit super vanleg dikt, men med mange følelsar og meiningar.