- Herman er ein ungdomsroman av Lars Saabye Christensen

- Boka vart gjitt ut i 1988 av Cappelen bokklubb.

- Boka er inndelt i 24 kapittel, og handlinga går gjennom dei forskjellige årstidene. Sommar,   

  haust, vinter og vår.

Eit kort referat av boka:

Boka starter med ein harmonisk haustdag i Frognerparken på starten av 60-tallet. Der møter vi hovedpersonen 11 åringen Herman Fulkt. Herman bur samen med mora og faren i ei leilighet på Oslos vestkant. Mora jobber i ein kolonialbutikk og faren er kranfører. Familien er ein ordentlig kjernefamilie, med godt samhold og humor. Herman virker som en helt normal gutt med eit heilt vanlig liv, heilt til den dagen mora ber han om å gå til frisøren.

Frisøren Tjukken oppdagar at håret til Herman sakte dett av. Herman og mora dreg til legen som sier at Herman har ein hårsjukdom som kan skyldast stress. Herman innrømmer der at han lenge har vært nervøs for eit tilbud som faren har gitt han om at han skal bli med opp i anleggskrana ein gang. Herman blir plaga på skulen på grunn av hårsjukdommen.

Gjennom handlinga i boka forandrar Herman seg. I begynnelsen kallar han seg sjølv stygg og er trist, men etterkvart finn han ut at, Herman er Herman og ingen andre, og han godtek seg sjølv J Dei personane som verkar mest inn på han, er bestefaren hans som også er skalla, og Dama med maurene. Dama med maurene fortel han om ein konge som var skalla, og det gjer at Herman tenkjer seg om og at han ikkje lenger synst at problemet hans er så gale.

Hovudpersonen Herman: Herman Fulkt. Herman er morosam og veslevoksen. Liten, sta og filosofisk er noko av det som kan karakterisere han. Han kjem ofte seint til skulen og har ikkje så mange vennar. Herman er spinkel og redd for høgder, men drømmer likevel om å bli krankjørar som faren. Han likar ikkje ål i det heile tatt, men han og faren likar å fiske saman. Bestefaren som vi får høre ein del om i boka, er sengeliggande og gammal. Han har Herman god kontakt med, og han besøker han ofte. Herman har ein god eigenskap. Han har gode kommentarar og tenkjer ein del. Når vi får høyre om Herman, høyrest det ut som han kan vere ein tiåring (slik boka forklarer)

Hermann sitt problem er at han er svak, og læraren kallar han jente fordi han er pinglete. Og problemet blir ikkje betre når han begynner å miste håret. Det snur heile livet hans opp-ned.

Temaet i boka er å godta seg sjølv for den du er (både med og utan hår), og å bli godtatt av andre. Herman må gjennom ein psykisk, smertefull prosess som endar med at han må godta seg sjølv.

Stemninga i boka vil eg seie er morosam og trist samtidig. Forteljaren brukar humor, men likevel er det noko seriøst bak det han skriv. Det er ikkje mange på alderen til Herman, som må gå igjennom det han må, og når du les boka syns du synd i han.

Lars Saabye Christensen klarer virkelig godt å fange lesaren! Han brukar språklege verkemiddel. Indre og ytre synsvinkel der han fortel om det som skjer inni hovudet til Herman, handlingsreferat, skildringar og samanlikningar. Det gjer at boka blir meir spennande og lesaren meir ”oppslukt” til å lese vidare..(døme: Det er så stille at man kan høre ein ål snu seg i Atlanteren) = sammenlikning.

Han fortel også i 3.person (som er Herman)

Språket er lettlest, godt skildra og variert med mange bra kommentarar. Eit eksempel:

Herman til bestefaren: Hvorfor har du ikke hår?

Fordi eg snart skal dø det Herman. Akkurat som høsten, bladene faller av.

Blir du vinter til slutt?

Ja en lang, lang vinter.

Her skriver Lars i bilder. Bladene som håret og vinteren som døden. 

Eit anna eksempel:

Mora til Herman: Se Herman.

Herman ser. Det er et piggsvin, inn under noen brune blader. Hodet er usynlig, men det her alle piggene ute. Det ligner en nålepute som verdens største sydame må ha mistet på veien. Han tar på den med fingertuppene. Ingentign skjer.

Død og begravet, sier herman.

Dette er eit av mange humoristiske komentarar av Herman. Det tar aldri slutt. Ein møter på dei gjennom heile boka.

Mi meining:

Eg har allerede sakt litt om kva eg synst om boka. Den er humoristisk, spennande, tilltalande, godt skreve og absolutt ei ”ikkjeleggefraseg” bok. Ein får tidleg i boka møte hovudpersonen og blir både kjent med familien hans, lærerane og andre personar i bygda. Boka virka veldig realistisk, fordi han skildrar godt miljøet.

Eit av dei mest humoristiske hendingane var då Herman hadde blitt plaga av gymlæraren og sprang ned til Frognerparken. Han spurta ned til broen og lener seg over rekkverket. Enden flyter omkring, og alle svanene har mistet hals og hode. Herman trekker opp stålkammen. ”Juksemaker pipelort”, sier han inni seg. Og så hiver han den alt han kan, den svingar i en bue gjennom regnet , treffer en and midt i skolte, den skriker litt og synker sammen med kammen. Men en stund senere kommer den sjanglende opp på land...

Boka passar alle aldersgruppe, fra du er lite og klarer å forstå handlinga til du er gammal og ikkje høyrer eller ser lengre. Dette er absolutt ei bok eg annbefaler folk og lese!