Om snart ein månad er det 6 år sia det skjedde noko som aldri burde ha funnet stad. Fredag 26. januar 2001 vart Benjamin Hermansen drepi på Holmlia, Oslo. Kanskje den fyrste og mest rasistiske drapssaka som har utspelt seg i Noregs historie. Dessverre var det hendinga som måtte til for at nordmenn flest skulle sjå at det faktisk finnast rasisme i vårt eiget land, og kor forferdelig det er.

 

Benjamin Hermansen var ein gut på 15 år og 8 månader, født 29. mai 1985, med mange tankar og idear for framtida. Ein livsglad gut som vart drepi på grunn av sin hudfarge. Han var brun i huda, dette fordi han hadde ei norsk mor og ein ghanesisk far. Han levde eit liv på Holmlia, fylt med kameratar, jenter, familie og musikk. Moren seier han var ein gut med vilje og ein del klare mål i livet.

 

Fredag, 26. januar; det var nesten midnatt, og Benjamin og ein kamerat var ute og gjekk. Samtidig var trioen Joe Erling Jahr, Ole Nicolai Kvisler og Veronica Andreassen på veg ut. Dei hadde tatt med seg knivar, som ifølge dei var for å beskytte seg, og var etter kvart på veg inn i sin blåe Ford Granada 78 modell. Dei hadde enda ikkje tenkt ut nokon offer for deira nazistiske vald, som hadde sin rot i grupperingen BootBoys.

 

Etter ein stund fekk Veronica auge på Benjamin og kameraten. Hu pekte dei ut for Jahr og Kvisler. Då dei var på veg ut av bilen, fekk endeleg Benjamin og kameraten auge på dei. De to oppfatta Jahr og Kvisler som truande og aggressive. Dei oppfatta fort kva for ein situasjon dei hadde komme opp i, og løp unna. Jahr og Kvisler fortsette etter dei. Benjamin og kameraten kom frå kvarandre i flukten. Då Benjamin ble tatt igjen, var han heilt aleine.

 

På Åsbråten, ved Rustad skule, gav fyrst Kvisler eit knivstikk i Benjamin sin rygg. Så sette Jahr to stikk i brystet og eit i den eine armen. Det eine stikket gjekk dypt i hjartet. Jahr, Kvisler og Andreassen stakk av i sin blåe Ford. Heime hos nynazistane vart dei einige i at Jahr skulle få skulda, men at han skulle rømme landet.

 

Då politiet kjemde til åstaden, var det rundt 15 personar der, nokon var delvis vitnar. Mange av dei påsto at det var nynazistar som sto bak.

 

Allereie neste dag hadde politiet pågripi fem personar i det nazistiske miljøet, og enda ein var ettersøkt. Han ble seinare gripi i Danmark og utlevert til Noreg. Det viste seg til slutt å bare vere Joe Erling Jahr, Ole Nicolai Kvisler og Veronica Andreassen som hadde noko med saken å gjere.

 

Følgjene og reaksjonane av hendinga vart avsky og medynk. Ikkje bare i Noreg, men også i andre delar av verda. Det ble skrevet mykje om den rasistiske hendinga, og folk fekk verkeleg auga opp for rasismens vold. Folk gjekk ein rekke fakkeltog for å vise sin avsky til nazismen og støtte til vennar og familie av Benjamin. Det aller største toget var i Oslo, kor 40.000 menneske gjekk gjennom gatene i Oslo. Det reknes som den største minnestunda sidan 2. verdskrig.

 

Etter kvart som tida gjekk, nærma det seg rettssak for dei tre sikta i saka. I lagmannsretten fekk Jahr 16 år og Kvisler 15 år. Veronica Andreassen fekk 3 år for legemsbeskadigelse. Vennane og mora til Benjamin vart verkeleg skuffa over dommen. De ville at de skulle få høgaste straff i Noregs rettssystem, på 21 år. De tiltalde var også skuffa over dommen, så de anka til Høgsterett.

 

Klokka 13:00, Måndag 3. desember 2002, ble straffa lest opp i Høgsteretten, sal 227. Jahr fekk to år pålegg, det same som Kvisler. Kvisler hadde eit år ved sidan av, for eit anna overgrep. Dermed fekk begge to 18 år fengsel etter straffeparagraf 223, forsettelig drap. Veronica vart ståande med 3 år.

 

I dag har Jahr og Kvisler nesten nøyaktig 14 år igjen i fengselet, kor de er blitt drapstrua. Til og med medfangar reagerar på deira rasistiske drap.

 

Ein meir positiv ting er fondane og støtta som er oppretta etter døden til Benjamin. Eit døme er Benjamins Minnefond som 30. mai 2006, gav ut forskjellige beløp til 8 mottakarar som arbeidar med antirasistiske mål og samarbeid mellom ulike kulturar og religionar.

 

Eit anna døme er Benjaminprisen som gjer 50.000 kr kvart år, den 27. januar, til skuler som arbeider med for å få ein antirasistisk skuleplass. Prisen ble oppretta i 2002, eit år og ein dag etter drapet. Tidligare vinnarar er Sunndal vidaregåande frå Sunndalsøra, Fjell skule frå Drammen, Ila skule frå Trondheim og Gommerud skule frå Bærum. Vinnaren vinner dei 50.000 kr og ein kopi av minnesmerket for Benjamin.

 

Men kva har eigentleg drapet på Benjamin Hermansen gjort med oss og vårt syn på rasisme? Drapet i seg sjølv vart ein milepæl i det å bekrefte at vi har rasismens vald i Noreg også. Etter hendinga er vi blitt meir varsam med å seie og meine noe som kan verke rasistisk. Dei fleste er vel også fått meir avsky til raseskille og partar som står mot kvarandre på grunn av korleis dei vart født.

 

Det er kvart fall ein ting som er sikkert; drapet på Benjamin Hermansen var ein rasistisk hending som er avskyeleg, men eg syns ikkje han døyde forgjeves. I dag har vi direktorata og planar for å motverke desse forferdelege handlingane som ikkje hører heime noken stader. Vi som ikkje er tett nok opptil saken kan ikkje gjøre anna enn å kondolere og føle med de som var han nærmast. Han er eit symbol på tiltak mot rasistiske haldningar og handlingar. Han vil alltid minne oss på at det ikkje handlar om rase, men om hjarte.