I dagens samfunn er eit av dei mest voksane problema innan helsesystema psykiske plagar. Særleg kopla til rus. Denne problematikken vart starta på 1800-talet da folk begynte å tenke meir på det ubevisste sjeleliv. Dessverre peiker statistikken heit i feil retning. Fleire folk brukar rusmiddelar og slit seg gjennom kvardagen. Eg trur at vi er for bortskjemte, og at folk har ein lei tendens til å velje dei enkle veiene til ein pause frå dagliglivets mas.

Samfunnet som vi kjennar det i dag er blitt eit samfunn der det einaste man jobbar mot er ferie. Når ordninga er slik at man ikkje får noko igjen for ein ekstra innsats for å skape noe slår mange som kanskje kunne utretta mykje smart seg til ro med den jobben de har utan å  gjære noko ekstra skapande. Vi er heller ikkje avhengige av å skape noe. Fallgruva er ikkje så djup som hu var før i tida. Viss du var for lat til å arbeide for hundre år sidan kunne du i same slengen glømme nokon anna mat enn den du kunne få utdelt på fattighuset.

Ein stor belastning på Noreg er trygdesnyltarar. Mange av dei sit heime utan å utrette noko anna for fellesskapet enn å sleppe ut nokon klimagassar i ny og ne. Dei belastar helsevesenet på den måten at det einaste dei går til legen for er å få forlenga sjukemeldinga si på feil grunnlag. Det burde bli mykje vanskeligare å få sjukemeldingar. Underskrift frå meir enn ein lege slik at det er betre å faktisk ta seg ein jobb enn å arbeide med sjukdommen sin heile dagen. Viss sjukdommen er stress er det ikkje sikkert det hjelper å sitje heime heile dagen og tenkje på det. Kanskje det hjelpar å gå over i eit anna yrke som gir andre utfordringar. Nøkkelen trur eg er å tenkje på noko anna. Det er sjølvsagt at me skal hjelpe dei som får alvorlege sjukdommar, men da må deg være reelt sjuke. Landet vårt flommar jo over av oljepengar. Det er bare det av vi må behandle dei som faktisk treng det. Denne typen snylting på statskassa er typisk for denne tida når folk kan bruke mye tid på å finne seg ein sjukdom fordi dei nærast kan tene på det.

Rusproblematikken i Noreg er stor. Ikkje så stor som den kunne vært, men langt unna så låg som me ønskjer at ho skal være. Eg trur at problemet ikkje bare ligg i barnevern, helsevesen og offentlige institusjonar som skal ta vare på dei stakkars problembarna våre. I botn og grunn er det foreldre som gir innflytelsen som skal til for at barna veks opp til å bli ordentlige folk. Eg er klar over at det er vanskelig å oppdra eit barn, men når me veit at folk går time eiter time på kurs når dei kjøpar ein hundekvalp i tillegg til at dei les masse bøkar her eg vanskeleg for å tru at dette ikkje kan gjerast når du skal få barn også. Det er snakk om god førebuing som skal til. Kanskje til og med obligatoriske kurs i oppseding for gravide par. Kor mykje statlege etatar skal kunne gripe inn i oppsedinga er eit spørsmål som me ikkje kommar til å bli einige om nokon gang. Kven veit best kva for slags måte me skal lære våre eigne barn normal oppførsel? Foreldra kjennar jo barna best, gjer deg ikkje? Derfor ville kursing vært eit godt alternativ. Rettleiing som gjer muligheit til å gi din eiga ”twist” på måten å gjøre det på. Det er nå ein gang opp til kvar enkelt å bestemme, og gjere dei riktege tinga.

Eg trur ikkje det er dagens ”høge krav” til arbeidstakarane, eller det ”ekstremt høge tempoet” i kvardagen som gir dei psykiske plagande som fleire og fleire slit med. Eg trur det er heile innstillinga til det bortskjemte folket som bur i dette fantastiske landet med de mange naturressursane. Viss me kunne fått til ein kombinasjon av det å legge til rette for meir verdiskaping blant den gjennomsnittlige nordmann, og dermed endra holdninga til folk frå ein slapp ”skal kanskje utretter noe i dag holdning” til ”å skape noe nytter” er mye gjort. Dette høres jo forferdeleg enkelt ut når eg nå sit å skriv det på papiret, og operasjonen er jo mykje større enn den høres ut. Heile poenget med denne teksten er at kanskje vi kunne slutte å syte litt, og sette ting litt i perspektiv. Kunne vi sjå at me i Noreg faktiske lever det søte liv heile året til samanlikning frå dei stakars barna i Afrika som stadig blir referert til.