- Men vi kan jo vere venar, ikkje sant?

I løpet av livet får dei fleste høyre ei slik setning. Nokre vil reagere sånn eg gjorde, mens andre ikkje kunne brydd seg mindre. Men i det du augonblinket det føles ut som nokon har knivstukke deg, du får svette hender, du får ein klump i halsen som er umogleg å svelge fordi halsen din er som sandpapir, pulsen din er på topp og du kjenner tårane trille ned kinnet ditt, veit du det. Då veit du at hjertet ditt er knust. Det var i alle fall mitt, og det var akkurat slik eg følte det. Framtida mi, livet mitt og eg raste i saman i det ho sa dei 8 orda. Dei har øydelagt heile livet mitt og eg lurer på kva eg har gjort for å fortjene all denne smerten.

Eg hugsar når vi var saman, bare eg og ho. Eg spurte meg sjølv heile tida kva som gjorde at eg fortjene så mykje lykke. Vi kunne sitte i mange timar og bare prate om allt mellom himmel og jord. Vi var ikkje det paret som trengte å dra på fine restauranter eller på kino for å kose oss. Ein filmkveld i den slitte sofaen min var nok for oss. Då var vi lykkjelege. Berre vi to. Vi høyrte saman. Det hadde vi gjort i nokre år, og alle visste det. Ho var min aller besteven, men samtidig kjæresten min. Eg meinar at i løpet av livet kjem du til å møte mange menneskjer. Menneskjer som gjer det lykkjeleg og fornøyd med livet ditt. Menneskjer som gjer deg sorg og gjer deg ulykkeleg. Men du vil også oppleve mykje med alle desse menneskjene, alle vil endre livet ditt på ein eller anna måte. Men av alle menneskjene eg har møtt og av allt eg har opplevd, er ho den som har fått meg lykkelegast. Eg elska ho.

Det tok ikkje lang tid før eg forstod at no var det slutt. Ikkje meir oss. Eg føler berre ein trang for å straffe meg selv, ein trang for å gjere noe. Eg er rastløs etter å ordne opp i dette. Eg fattar ikkje at det ikkje blir meire filmkveldar i den slitte sofaen eller dagar vi berre kaster vekk på kvarandre. Ho sa at ho ville ha ein kjæreste ho kunne gjort kva som helst for. Ho sa at ho ville ha ein kjæreste som du kunne svømt over eit hav for, ein ho orka å gi oppmerksomheten sin til. Eg er ikkje den guten, og det knuser meg. Kvifor er eg ikkje det? Er eg ikkke fin nok? Grei nok? Morsom nok? Er eg ikkje like elskbar som ho? Kva kan eg gjere for å endre det? Eg nekter å tro at ho ikkje elsker meg like mye som jeg elsker ho. Eg greie ikkje å forstå det. Men sjølv om ho seier slike ting, bryr eg meg ikkje. Eg trur at uansett kva ho seier til meg, kva som blir sagt om ho, korleis ho behandlar meg og om ho har gått videre eller ei, så vil eg altid være den guten som elska ho til siste gang ho pusta. 

Men allt dette her. Det føles ikkje realistisk ein gong. Det føles som om det hadde vert noko som skjedde i ei bok, og eg les det. Eg står på utsida og ser inn på alt det grusomme som skjer. Guten som er innesperra. Guten som druknar i sin eigen kjærleikssog. Den vesle guten som ligg på rommet sitt og mimrer og ser tilbake på den gode tida med jenta hans. Som prøver å holde seg fast i fortiden for å unngå all den smerten fremtiden vil gje han.

Men du veit, ord sårer. Du sårte meg da du sa at du ikke likte meg så godt lenger, jeg har bevisene på armen. Bevis på at ord sårer, så jævlig mye. Jeg er et vandrende bevis på hva kjærlighetssorg kan gjøre med et menneske. Det kan få mennesket til å skade seg selv. Til å kutte seg selv. Til å hate seg selv.

Eg hugsar at du ein gong sa til meg at vi forholdet vårt var som ein blomster. Eg veit ikkje kvifor du sa det, men eg likte det. Eg synes alle blomstrar er fine. Til og med blåklokker. Men eg veit også at det er berre eit spørsmål om tid før dei finaste blomstrane visner. Til og med blåklokker.