”(skal) du konfirmeras?” er spørsmålet mange blir stilt, når man rundar 8. klasse. Mange svarar som regel ja, men kvifor svarar mange ja? Er det for lærdommen, eller oppfølginga av dåpen, eller er det andre ting som fristar meir? Mange seier kanskje ikkje den eigentlige grunnen tel at de konfirmerar seg. Den eigentlige grunnen kan vara for å få pengar, gåver eller gjere som foreldre vil.

Mange følar kanskje stort press frå familie, foreldre ell besteforeldre. De syns du (skal) gjere det sama som de gjorde, høre tel det sama. Det kan virka som ein tradisjon at ein konfirmerar seg, alle de andre har gjort det, så kvifor (skal) ikkje du gjera det? Kvifor (skal) du gjere akkurat som alle de andre, kanskje det er på tide å bryte tradisjonen. Kanskje mange av foreldra ikkje vil gje ungane sine pengar, gåver eller respekt, viss de ikkje konfirmerar seg.

Besteforeldra gløymer fort at tida går. De tenkjer at vi ikkje har noko val, ettersom de ikkje hadde det sjølv. Difor blir de kanskje sure, viss vi ikkje gjer som de vil. De syns at ungdommen nå tildags er så vrange, vil ikkje gjera noko, berre gjera som de sjølv vil. Men når de var små, så var jo alt så mye betre. Akkurat som ungdommen ikkje har hørt den leksa før.

De fleste ungdommar lik ikkje å skilje seg ut frå de andre. Difor syns mange at det kanskje er vanskeleg å ta eit anna val enn alle de andre. Viss kameraten/venninna di (skal) konfirmeras så gjer som regel du det og.

Pengar utgjer ein stor del av konfirmasjonsgåvene, kanskje det fristar for mange. ”Pengar, pengar, vi kan jo bli rike viss vi konfirmerer oss!” Den tanken flyr kanskje eit par gonger igjennom huve på oss. Er konfirmasjonen berre blitt ein grunn til å få masse pengar? Kva er eigentleg vitsen med å konfirmera seg då?

Mange spørsmål surrar rundt i huve på ein, rundt konfirmasjonen. (skal) eg konfirmeras? Ikkje nok med at du må vele om du (skal) konfirmeras, du må også vele om du (skal) ha borgeleg ell kristeleg. Kva betyr alt det her? Vi skjønner kanskje ikkje kva det inneberar å vele kristeleg- eller borgeleg konfirmasjon.

I den borgelege konfirmasjonen, har det ingenting med religion og gjere, der legg de vekt på mennesket. De pratar om Livssyn/ humanetikk, menneskerettigheta, verdens religionane, ungdom og jus, ungdom og samliv, vårt forhold til andre menne (skal) og etikk og moral. Mens i den kristelege konfirmasjonen legg de vekt på religion, kristendommen, de lærer om Jesus, Gud og den hellige ånd.

I diktet ”barnet spør” av Rudolf Nilsen (1901-1929) som handlar om de gamle og unge, de gamle husker seg sjølv når de var små, de husker ikkje at tida har forandra seg. Det står ”Du (skal) ikkje gå til de gamle, barn, og spørje kva livet er! De gamle kan huske sin egen vår, men glømme den kan de især.” Vi (skal) gå til de unge, rundt vårast egen alder å spørje om råd, der kan vi få svar. De gamle gjer råd som passar deira tid.

Eg syns det er opp til vær enkelt å vele, kvifor (skal) vi la alle andre bestemme for oss. Det er vårast liv, det er vi som (skal) leve det. Vi får ta (følgene) for det vale vi sjølv tek, det er det beste rådet. Tenk sjølv, ikkje la deg påverke av andres val. Hør på songen tel Trond Viggo Torgersen, Tenke sjæl!