Sjå der. Der sitt han. Det er ikke akkurat eit vakkert syn. Alt for store auge på det litle hovudet hans. Og det tomme blikket som ikkje vekkar interesse for noe som helst. Det svarte fettete, uklipte håret hans ligger som eit einaste kråkereir. At foreldra hans er glad i han er jo eit under!

Nei eg er så glad det ikkje er eg som ser sånn ut. Han veger sikkert over hundre kilo og har dei største låra eg noen gang har sett. Dei dekker den to meter lange benken han sitt på og er sikkert full av djupe ekle skrukkete hull. Appelsinhud. Men det som tirrar meg mest er at etter sommarferien når alle i klassen fortalte kor dei hadde vore så hadde han jammen meg reist til Sudlanda! Kva var det vits i da? Han er jo alltid brun, han er jo neger!

Når han fortalte det fikk eg verkelig lyst til å ta dei stygge utbrukte brillene hans og slå dei i ansiktet på han i håp om å kanskje få vekk noen av dei hundretusen kvisene hans. Klesstilen er ikkje så mye betre at det gjør noe. Heilt sikkert kjøpt på Fretex for ein billig peng. Men kvifor? Det skjønner eg ikkje. Han er jo ikkje fattig! Med det er vell sånn som negrar gjør.

”Mona, no må du sjå å sette i gang her! Vi orkar ikkje vente på deg i all ævelengd. Det kan vel ikkje vere så vanskelig?”

Ikkje vanskelig? Korleis kan ho vite om det e vanskelig å gå bort til det ustabile monsteret der? At Trine kunne sei noe sånn!

”Kan eg ikkje få sleppe da?”

”Nei har du tapt eit veddemål så må du ta straffa din. Kan ikkje trekke deg no Mona.”

Greie venner eg har sant? No nærmar eg meg snart. Han sitt rett framfor meg. Han kommer neppe til å flytte på seg så eg har god tid. Han rører ikkje på seg før frimenuttet er over.

Skal eg sitte meg ned ved sida av han? Eller bare stå der? Og kva skal eg seie? Eg vet ikkje kva negrar snakkar om! Slaveri? Bananar? Vatnbering? Ikkje vet eg...

”Hei! Sharam du heiter ikkje sant?”

Sjølvsagt vet eg kva han heiter.. kva er det eg spør om? Han må jo tru eg e dum som eit brød.

”Ja det heiter eg. Noe du vil?” dumme neger.. ikkje spør så dumt!

Der står dei andre i gjengen. Dei ler. Av meg. Kven ellers? Trine er raudsprengt i fjeset og Tormod ser ut som om han helder på å tisse på seg.

”Nei eg vil ikkje noe spesielt, men eg såg at du satt her aleine så eg tenkte eg kunne gå bort å snakke med deg.”

Det var da snilt sagt av meg, ein kvit løyndom her og der kan vel ikkje skade! ”Jo snakk i vei du, men eg må snart gå. Skal på tur med skolen til sånn forskningsinstitutt om gener.”

”Har du og meldt deg på? Eg har! Eg synest det med arv og sånn er så spennande! Men det er ikkje sikkert eg kan vere med likavel. Det går nemlig ein viktig ishockey kamp på TV i dag og vi er ikkje heime til han!”

Eg lyger ikkje no. Det er jo faktisk sant det med forskningsturen. Hadde vore kult det!

”Ishockey? I dag? Nei da går eg glipp av den! Eg som hadde gledt meg sånn i fleire dagar! Eg speler ishockey sjølv eg skjønner du.”

Er det eg som er døv eller sa han nettopp at han går på ishockey? Han, gå på noe som har noe som helst med rørsle å gjøre? Jaja.. alt er vel mogleg. Men denne samtalen var jo ikkje så gale som eg hadde trudd.

”Så gøy! Eg har alltid hatt lyst til å begynne men det er samtidig som TV-serien venner for livet om tysdagane. Eg elskar det. Mister ikkje ein einaste episode!”

Han kan vel ikkje like venner for livet? Han vet vel ikkje kva å vere venner går ut på ein gong. ”Ja eg er einig med deg der, venner for livet er min yndlingsserie ved sida av Steg for Steg da. Men vi har trening om onsdagene. Den beste dagen i veka spør du meg!

No må eg ta meg saman her. Er venner for livet favorittserien hans og Steg for Steg også? Det er jo det same som meg! Og onsdag er min beste dag i veka... Det skulle ikkje vore mogleg. Det verkar jo som om eg har dei same interessene som ein neger!

No i dette sekund, når eg står her og snakkar med ein feit neger med brilla, og han liker det same som meg, så innser eg at eg kanskje har tatt heilt feil. Nei.. utenpå er han nok totalt annleis enn meg. Men innvendig er vi like!