Hjerneteppe er eit ikkje ukjent fenomen. Det skjer når du minst ventar at det skal skje. Og også når du helst ikkje vil at det skal skje. Det kan hende når du f.eks. skal skrive din første nynorsk-stil. Da kommer den snikande ut ifrå ingenting. Kva skal eg skrive om? Kven skal være med? Kor skal det skje? Kvifor, kva er poenget med historia? Hjernen er heilt blank. Du har ingen idear, du har ikkje peiling på kva du skal skrive om. 1,5 sider på data seier læraren. Veit ho kor langt 1,5 sider kan være. Det kan virke som 15 sider. Viss du ikkje har inspirasjonen så er det uhyre vanskeleg. Uansett om det er nynorsk eller bokmål.

Så setter du deg ned for å skrive, men du gjør alt anna enn akkurat det å skrive stil. Du høyrer på musikk, speler spel, eller ser på tv. Du gjør absolutt alt anna enn å skrive stil. Finnar på unnskyldningar, skal gjere det om ein halvtime. Ein halvtime blir fort til ein time, og ein time blir fort til to timar, slik ballar det på seg. Så plutseleg finner du ut at klokka er 2200 ein søndagskveld, og stilen du skal levere på måndagen er ikkje eingong starta på. Du får panikk! Kva skal eg skrive om?

Du bestemmer deg for å skrive for hand om natta. Du går å legg deg og setter vekkarklokka på 0400. Det burde holde tenkjer du. Så legg du deg til å sova. Vekkarklokka ringar. Du er trøyt, men bestemmar deg for å stå opp. Drar dei linjerte arka opp ifrå sekken. Setter deg ved pulten og begynnar å skrive. Skriver ein historie om bombar, krig og død. Sitter og bannar på at neste gong skal du ikkje vente så lenge med å skrive stilen. Neste gong skal den væra det første du gjør…

For ein forferdelig ubehagelig sovestilling eg har tenkjer du med augo så vidt opna. Det kjennes ut som eg sitter. Plutseleg startar hjerne å fungere. Stil, midt på natta, sove. Eg har sovna, eg har sove bort stilen. Kva skal eg gjere no? Eg har skreve ein setning på arket: ”Det var ein gong…”

Hjerter bankar fortare og fortare. Faen i helvete. Korleis skal eg komme meg ut av denne knipa? Skal eg være sjuk? Eller… nei, eg bestemmer meg for å ta det som det kommer. Det er ikkje verdas undergang heller. Eg kan si at eg kan levere den i morgon. Håper lærarinna har ein bra dag. Elles kan dette gå riktig galt.

Eg kommer på skola og historielæraren har ein beskjed å komma med. Sia norsklæraren ikkje er på skola i dag skal stilane leveras i morgon. Eg jublar inni meg. For ein gongs skuld har eg flaks! No kan eg levera den i morgon og da har eg god tid til å gjere den i dag. Tenkja eg da vertfall.

I fare for å repetera meg sjølv så skal eg visa til noko eg har skreve lenger oppe: ” Så setter du deg ned for å skrive, men du gjør alt anna enn akkurat det å skrive stil. Du høyrer på musikk, speler spel, eller ser på tv. Du gjør absolutt alt anna enn å skrive stil. Finnar på unnskyldningar, skal gjere det om ein halvtime. Ein halvtime blir fort til ein time, og ein time blir fort til to timar, slik ballar det på seg…