Greitt, desse så kalde monstrane, fødde oss, det kan no væra ein positiv ting. Men den vera dei fødde oss til var no ikkje heilt perfekt. Så lenge eg kan huske har eg høyrt visse setninga om og om igjen "rydd rommet ditt, gjer lekse, rydd huset osv.." Det virke som dei kanskje ikkje har noko gleda å gje oss i livet. Joda, dei gav oss den gleda av å bli pressa ut av underlivet mens dei sveitta å kava på, å hadde ein uuthaldelig smerte berre for å få oss trykt ut. Men i det øyeblikke vi vart trykt ut var alt heil fint. Virke kanskje som om i ettertid har dei tatt hevn for den smerte me påførte dei. Det første som går gjennom hovudet på mora er "Jess, endeleg ein unge eg kan plaga så lenge ho bur heima" . Akkurat da som ho tenkte skjedde. Eg kan ikkje gå ein meter før mor mi tar tak i meg, slepe meg tilbake til rommet, å låse meg inne, heilt til eg e ferdig å rydda rommet. Det verste er at eg kan ikkje unnslippa, mor mi har så stor makt over meg

. Viss eg motsiar ho komme ho med beskyldniga som "hos alle andre familiar ryddar barna rommet sitt med ein gong" eller så begynner ho å trua meg med vekepengane mine. Sånn har det alltid vært. Kvar dag. Eg må sei eg begynne å bli lei. Men fortsatt har eg 3 år igjen heima før eg flytte ut. Men før den tid kommer må eg prøva å overleva det horrible monstret.

Ein gong hadde eg min fyrste kjærast med heim, kossen trur du da gjekk? jo no skal eg fortelja deg, ho dreg han inn i stova, før han får tatt av seg skone ein gong. Sette han ned i skrekkstolen, binde han fast, å begynte avhøret. "Kor gamal e du? Kor gode karakterar har du? Drikk du? Røyke du? " osv.. Etter avhøret skulle meg å kjærasten ned å sjå på film. Før me fekk satt oss, kjem monstret, ho brøyte seg imellom oss som ein brøytebil, å blir sittande der, heile kvelden. Sia den gong har ingen gutar tøyrd å komma heim til meg. Kan du tenka deg?

Så har det vært ein god del tilfeller det eg har klart å gløyme nista mi fordi den smake vitamanistert brokkoli. Men kvar gong eg "gløymte" matpakken, kom mutteren i ein rasande fart mot skulen, ikledd det verste klesplagga ho kunne, for å benytta sjansen til å drite meg ut for klassen. Ho banka så hardt på klasserommet at det høyrest ut som ein flokk med oksar trampet på den. Då læraren opna døra, brasa ho inn som ein bulldosar. Så skreik ho ut i klasserommet andpusten" IDA HER E MATTPAKKO DI!” då ska eg sei deg eg merker all viskinga å tiskinga og fnisinga bak meg når eg går flaut opp til mor mi for å henta matpakken som smaka verre enn verst. Når eg får øygne kontakt med mor mi, merker eg det ondskapsfulle gliset hennar i øygne. Ho bare elskar å drite meg ut. Sånn har det alltid vært.

Ikkje nok med da, Mor mi skal alltid veta alt eg gjere på. Ho overvaker meg som ein hauk heile tida. Skritt for skritt, dag for dag. Det følast ut som ho sitte å lure bak alle buskane eg går forbi. Som ein liten FBI agent som skal ta meg for mord. Eg kan ikkje bryte nokon reglar utan at mor mi kjem laupande. Mødrer trur alltid at me gjer så mykje gale, men slik har det jo vært til alle tidar. Mødrene til mødrene våre var vel akkurat make.

Men det kan være nokon positive ting med mødrer. Dei godtar smisk ganske bra. Ein liten nusselig kommentar kan føre til noko stort. Mødrer er akkurat som menn, du kan ikkje leva med dei, men kan ikkje leva utan dei. Det vil sei at uten mødrene våre ,hadde me ikkje vært her i verden, men viss alle skulle leva med mødrene sine resten av livet, hadde verden blitt gal.