I fleire hundreår har Ola og Kari lært frå første til siste vræl at dei ikkje må tro dei er noe betre enn andre. "Gullmedalje?…Eg? Åh den! Pytt! Domarane hadde nok for sterke kontaktlinser…!

Noreg har god økonomi, takket vere havet sitt svarte gull. Og om ikkje akkurat olja er eit typisk norsk fenomen, så er i alle fall boreriggane det. Vi lagar norrøne namn på dei slik at kaksane frå utlandet ikkje har den minste tvil om kor oljen dei kjøper kjem frå, nemleg Noreg. Vi har til og med laga våre eigne seriar om nettopp livet på boreriggane. "Offshore" heiter ein av desse, og er typisk norsk. Serien handlar om vanlege norske menneske med normale norske problem, og dei arbeider på ein boreplattform. Pengane olja gir oss, dei brukar vi til å byggje nye flyplassar, pusse opp slottet eller lage opera. Ja, Noreg. Det er landet som prioriterer. Men oljepengane vert brukt til så mykje, for det er uendeleg av dei. Det meste av oljepengane blir brukt til å lage eit oljefond, slik at alle etterkommarane våre skal ha pengar til å klare seg gjennom livet. Ikkje bry deg om at det ikkje er meir olje att på jorda til den tid, berre det er pengar til borna våre så. Sidan vi er norske så skal vi visa kor flinke vi er til å tenkje langsiktig, tenkje på framtida og tenkje på våre etterkommarar. Vi er jo berre eit av verdas rikaste land, det ville vore for gale å bruka pengane på noko vi trong no, som skular og eldreheimar til eit eksempel. Nei, vi skal forran som eit godt eksempel for alle landa, slik at dei kan sjå opp til oss. Typisk norsk....... Det er ingen land som tek så godt vare på innbyggjarane sine som vi gjer. Berre du har litt vondt i kneet eller olbogen kan det hende helsevesenet ikkje vil pleie deg her i Noreg, og sender deg avgarde til Tyrkia for rehabilitering. Der kan du drikka deg full kvar kveld, det er jo det vi nordmenn gjer i "Syden". "Vi er norske og det ser du på måten vi drikk..". Men først må du kanskje stå nokre år i såkalla helsekø der du lærer at det er mykje strev bare for å sende ein person avgarde. Du skal væra takksam for at du i det heile tatt har sjansen til å få gjort noko med helseplagene dine.

180 MINUTT I VEKA sit vi der. I klørne til lærarinna i eit lite rom i fyrste etasje i ei trist murbygning i midten av ein mellomstor norsk by på sørkysten. Persiennene er lukka mot verda på utsida – berre tynne striper av sol slepp igjennom og teikner lyse striper på den sjukehusmålte veggen og skin elevane rett inn i halvopne auge og heilt inn til hjernen. Her blandar ljoset seg med brotstykke av verb, kasus, direkte og indirekte objekt, bøyingsformer, omsetjingar og dialogar.

Ein typisk time i framandspråk. Nokon har fransk, andre tysk og nokre engelsk – i den grad ein framleis kan kalle engelsk eit framandspråk.

Felles for dei alle er at dei krev pugging og hardt arbeid om ein vil kome opp på eit anstendig karakternivå, og at timane og lærarane ikkje akkurat livar opp motivasjonen.

Elevane lagar skjema der dei kryssar av kor mange minutt som er att, medan overivrige, frankofile, anglofile eller germanofobe lærarar gestikulerer og forklarer dei innerste løyndomane i språka.

Eg trur det hadde vore ein god idé å gjere ei vekes opphald i skogen kvart år vanleg for oss nordmenn. Kor vi på bare levde på bær og rautar. Fyrst da hadde vi innsett kor fint vi har det her heime. Kanskje var det derfor Odd Arne Skaldebø ikkje kom heim før etter ein månad i Alaska eller at Christoffer Columbus prøvde å finne sjøvegen til India. Dei ville overdrive så kraftig at dei ville sette pris på å vere heime resten av livet. Det ville iallfall eg ha vore etter å ha gått ei veke i Alaska utan å eta noko eller vore i båt i fleire veker. Eg trur eigentleg Odd ikkje klarte å overdrive nok. Eller så likar han bær og rautar unormalt godt. Han har nemleg tenkt seg tilbake ein gong til. Gud vet kor lenge han har tenkt til å vere borte denne gongen.

Det er imponerande å sjå kor mykje folk er villige til å betale bare for å finne ut kor godt det er å kome heim. Nordmenn betaler gjerne fleire tusen kroner bare for eit par dagar langt vekk frå heimane deira. Eg føretrekkjer heller å reise i mine eigne tankar. Da kan eg reise kvar eg vil. Og det går fort. Frykteleg fort. Plutseleg kan eg vere i Afrika, eller kanskje står eg på toppen av eit fjell. Ser utover dalar, vann og skogar. Men like raskt som eg drog, kan eg vere tilbake. Ved pulten til dømes. Oppdage at læraren kikkar spørjande på meg.

Einskilde ser på livet som ei reise i seg sjølv. Ein spanande reise som vi ikkje veit kvar ender. Eg elskar denne reisa. Eg elskar livet!