Reality-TV gjer alt mykje lettare. No treng du ikkje lengre luske på naboane dine eller dedikere heile sommarferien din på å installere videokamera i jentedusjen på din lokale svømmehall, TV-selskapane gjer det for deg, og det heilt gratis tilogmed! Ein hel generasjon med kikkare jublar no av glede, medan dei tørkar gledestårar fra hverandre, det kan eg love deg.

Reality-TV som konsept hadde eksistert ein god stund i resten av Europa før bølgane av dets kvalmande inntektar traff vår kjære, uskyldige kyst rett i fleisen. Eg kan huske min gamle historie-lærar fortalde oss om eit nytt tv-program i Nederland hvor 10 menneskje skulle bu sammen i eit totalt overvåka hus, 24 timer i døgnet og bli kringkasta på riksdekkande fjernsyn likeså. Eg reagerte med vantro og irritasjon, akkurat som eg gjorde da det samme programmet kom hit til Noreg og la grunnlaget for alle dei andre reality-konseptane og akkurat som eg gjer kvar gang eg ser det blir promotert for eit nytt et den dag i dag. Men det som irriterar meg mest, er at eg faktisk likar det.

Reality-TV, eg hatar verkeleg konseptet rundt det, men kvar einaste gang eg imot min vilje får kikka meir en to minutter sammanhengande på eit av disse programma blir eg totalt hekta. Eg er sikker på at dei slue og sleipe nederlenderane bak disse programma har redigert inn skjulte, hypnotiserande bilder imellom dei vanlege bildane slik at man blir engasjert i programmet enten man vil eller ikkje. For kva er det som er så vanvittig fengslande med reality at det slukar heile folkeslag levande? Heile konseptet bygger jo bare på at vanlege menneskje gjer vanlege ting foran eit tv-kamera slik at andre vanlege menneskje kan sjå disse vanlege tinga blir utført på samme måte som dei sikkert ville gjort det sjøl.

Reality-TV kommer ikkje nokosinne til å forsvinne. Det har kommet for å bli og eg kommer sikkert til å bli usannsynleg engasjert i eit av dem snart. Eg følar det på meg. Det er ikkje til å stoppe. Eg håpar noen kan lage ei tidsmaskin snart, til bare meg. Så eg kan reise tilbake i tid og ordne opp i sakar som er feil. Det første eg ville gjort (etter å ha blitt Lotto-millionær såklart), er å kidnappe de ondsinnede menneskane som oppfant reality-TV konseptet og tatt dem med tilbake til fremtida så de kunne sett kva slag ondskap dei hadde stelt istand. Kanskje eg da ville hatt muligheita til å få ein fin figur som vaksen, isteden for ein bakende som er forma som sofaputa mi.