Det var den natta, den eine natta. Og akkurat den natta var det at eg møtte ho. Ho var ung, ung og deileg. Eg er ikkje sikker på kvifor eg aldri hadde møtt ho før. Men Gud, Allah, eller Buddha, eller kva dei heitar alle saman, hadde vel ikkje villa det slik. Dei hadde villa at eg skulle møte ho i natt, noko som passa meg perfekt!

 

Vi hadde sitta og smilt til kvarandre heile bussturen. Den lange bussturen, heilt frå Oslo til Kristiansund. Det hadde vore fint. Veldig fint synast eg. For det er jo ikkje mange gongane at man møtar nokon som er like vakker som henne.

 

Langt, men ikkje for langt ned, rakk det krølla blonde håret hennar nedover ryggen. Sjølvsagt ikkje heilt ned til rumpa hennar, men lengre enn til dei andre jentene som var på bussen. Og det blonde håret passa så sakleg godt attåt ansiktet og formane hennar. Inga anna jente så like bra ut som ho.

 

Wondergirl, eller dreamgirl, eller kva man skulle seie om ho. Fantastisk var ho uansett. Smilet som var så nydeleg, måten ho slang med håret. Augo hennar som nærmast lysa opp i den mørke bussen. Det var kjærleik ved fyrste blikk! Ååå, det var så deileg tenkte eg, heilt fantastico. ”Love”, var, og er det beste kicket i livet!!! Såå supert var det!

 

Eg hadde ikkje snakka så mykje med ho. Berre ein liten ”talk” for litt sia. Før bussen hadde stoppa brått. Det var fint. Så fint at eg kunne gitt mitt eiga liv for å oppleva det ein gong til! Mmm, følelsen spreite seg rundt om i heile kroppen. Heile den livlause kroppen.

 

Eg var lam, men det gjorde ikkje noko. Eg hadde funne meininga med livet, det var å dø, å dø lykkeleg. Og det ville eg gjøra snart. Om nokon få minutt. Men det gjorde jo ikkje noko. Eg hadde sett henne, henne som ikkje nokon andre hadde sett før. Ikkje på denne måten. Eg hadde opplevd mykje i det korte liv mitt, men dette tok kaka! Bare det å være i hennes nærvær, bare det å vite det at hun tenkte på meg. Det var betre enn alt anna i livet!

 

Eg rei på skyene! Dei vakre skyene! Eg var på vei til himmelen. Eg skulle møte ho igjen! Eg skulle få møte ho! Møte smilet hennar, og leve med ho til evig tid! Saman skulle vi leva, leva i himmelen. Noko barn kunne det vel ikkje bli, men herleg skulle det likevel væra.

 

Gud skulle ta hand om meg. Om meg og Andrea, for det var det ho het, Andrea. Det vakraste namnet i vera! Ååå, kor høgt eg elska det namnet! Andrea, Andrea, Andrea. Sjølv om eg visste at det var eit heilt vanleg italiensk gutenamn, så var det likevel det vakraste jentenamnet i vera! Eksotisk var det. Men likevel ikkje for eksotisk, heilt perfekt!

 

Eg lovprisa Gud, lovprisa han for at han hadde gjort det slik at bussen hadde krasjet. Akkurat krasjet hadde ikkje vore så herleg, men tankane om at eg skulle til himmelen og møte ho, DET var herleg!

 

Eg såg ho, der framme. Ho sat heilt fremst i bussen. Nei, det gjorde ho ikkje! Ho sat bakarst, eller det gjorde ho i verkelegheita, dette var ikkje verkleg. Dette var ein draum, ein draum, den siste draumen før eg skulle til himmelen.

 

- ”Ååå, eg elskar deg Andrea”, stønna eg før eg sovna stille inn.