Av Lady Kristinia.

Tilegna mi bestevenninne, Mirjam, som takk for at du gav liv til hovudpersonen’s personlegdom. Eg er glad i deg, Mirjam.

-Hyyyl, skreik eg av redsel. -Kva er det denne gongen, spurte mora uroleg. -Ein edderkopp, svær er den og, sa eg nervøst. -Den er då ikkje svær, eg skal fjerne den, sa mora mi og strakk handa mot edderkoppen. -Gjer det fort, før eg får hysterisk anfall, ok?, sa eg. -Jada, nå er den fjernet frå veggen, fornøgd?, spurte mora roleg og haldt edderkoppen i handa. –Ja, eg er fornøgd, svara eg, men den skremte vettet av meg. –Trur ikkje at du hat mista vettet ennå, du kan jo framleis snakke, sa mora spøkefullt. –Ok, sa eg og fniste. –Middagen er forresten ferdig, sa mora når ho gjekk ut døra. –Ok, kommer om eit augneblikk, sa eg og sukka.

Eg sat meg ned på sengja mi og såg meg rundt i rommet mitt. Rommet mitt hadde skråtak sidan eg hadde rommet mitt på loftet, og det var måla svart. Min mor likte det ikkje, men ho sa at sidan vi hadde flytta grunna at min far døydde for eit halvt år sidan, skulle eg få lov til å få rommet mitt måla i svart. Gardina var spy-grønne, ein av mine andre ”glupe” idear, ville ha litt kontraster. Ellers var det plakatar av dyr som prega interiøret. Hadde alltid vært glad i dyr, hadde faktisk ein hund med namnet Tico. Eg sukka og gjekk bort til kjøkkenet. –Kva skal vi ha til middag, mamma?, spurte eg roleg. –Kylling i karrisaus, svara ho utan å sjå opp frå tallerkenen sin. –Ok, sa eg og smilte. Båe mora mi og eg elska kylling, så det var alltid noko som vi kunne ete til middag. –Sitt, sa ho bestemt og eg satte meg ned på stolen på min side av bordet. –Spis, sa ho i same tone. Eg høyrde på ho. –Mamma, har du snakka med rektoren på den nye skulen min, spurte eg forsiktig. –Ja, svara ho tomt, du skal begynne der om ei veke, som resten av skulen. –Ok, sa eg i ein ironisk tone. Heilt sidan eg begynte i første klasse hadde eg blitt mobba på grunn av at eg var lubben og brukte briller. Lurte på om at eg kom til å bli mobba på den nye skulen? Det skulle eg finne ut om ei veke.

Ei veke seinare.

-Mamma, kor er ranselen min, ropa eg ned kjellartrappa, eg skal begynne på skulen i dag, har du gløymt det, eller? –Den står i gangen, høyrde eg ein søvnig stemme si. –Ok, sa eg hyggeleg, ha det då. –Ha det, høyrde eg mora mi si. Så sprang eg bort til der ranselen stod, og slengde den på ryggen. Etterpå sa eg ha det til Tico, hunden min, og gjekk. Husa eg gjekk forbi hadde velstelte hagar, og eigendomene var enorme, det same gjaldt husa. Eg såg sola skina og det var sånn cirka 20 varmegrader i skuggen. Eg hadde sett skulen, så eg visste vegen.

Plutseleg høyrde eg ein sykkel som bremsa bak meg. Blodet fraus i kroppen min og eg våga nesten ikkje å puste. –Hei, sa ei jente med langt, raudt, krøllete hår, er du ny her, eller? –Ja, svara eg og smilte, mitt namn er Emma, kva heitar du?

–Eg heitar Beatrix, svara jenta. –Ok, svara eg og smilte, skal vi ta følgje til skulen? -Ja, svara Beatrix, då får eg jo sjans til å åtvare deg mot det grufulle på skulen. –Det gjer du, sa eg og så lo vi begge. –Kom, la oss gå, så vi ikkje kjem for seint, Frøken Midgard vil ikkje like det, sa Beatrix, før vi slutta på skulen, fortalte ho at vi skulle få ein ny elev i klassen til hausten, eg ante at det er deg? –Ja, det er nok det, sa eg og smilte for meg sjølve. –Ok, over til åtvaringa, sa ho. –Ja?, sa eg nysgjerrig. -For det fyrste, hald deg unna gutane, de slengjer alltid drit om folk, og av og til banker de dei de ikkje liker, sa ho roleg. -Ok, sa eg usikker. -For det andre, pass på å aldri gjere noko gale, då blir du sendt rett opp til inspektøren og då får alle elevar kjenne smaken av spanskrøret, sa ho og hosta. –Eg trudde at etter krigen ble det forbode å gi fysisk avstraffing i skulen, sa eg overraska. -Det stemmer, svara ho, men den gubben vi har som inspektør, er litt gal i huet, sa Beatrix og sparka til ein stein.

Eg såg skulen der framme, det virka som at tida hadde gått så fort. –Vi er visst allereie framme, sa eg og smila. –Ja, sa ho fjernt. –Kva er galt, spurte eg uroleg. –Mobberene er på skulen allereie, sa ho med litt redsel i stemmen. –Oh no, sa eg skuffa. –Å jo, svara ho og sukka. –Får håpe at vi klarar oss, sa eg. –Det håpar eg og, sa Beatrix og satte sykkelen i sykkelstativet, vi får late som at vi ikkje ser dei, det pleier å hjelpe. –Ok, sa eg og gjekk etter hennar. –Er det ikkje ”Pippi” som kommer, høyrde eg ein av gutane ropa. Eg såg bort i den retninga kom frå. Der stod der ein kortvokst gut, med stort, rufsete svart hår og store grøne auge. –Nei, ”Pippi” er dauv, din dritunge, gå og plag nokon andre, sa Beatrix. –Nei, eg trur ikkje det, sa han og fikk eit hånlig smil, liker å plage deg. –Synd for deg, sa ho og såg hånleg bort på ham. –Kom, sa ho til meg, vi stikker inn på jentedassen. –Ok, sa eg tørt.

Vi gjekk bortover skulegarden, og eg spurte: Kven var det? –Det er Ole, den største av mobberene i klassen, sa ho med gråten i halsen. –Ikkje ta det nær av det, dei gjer det bare for hekkan, sa eg trøstande. –Korleis veit du det?, spurte ho og opna døra som førte til jentedassen. –Har opplevd mobbing sjølve, på den førre skulen, sa eg roleg. –Kvifor blei du mobba då?, spurte ho nygjerrig. Ho hadde fått den vanlege stemmen igjen no. –Fordi at eg er lubben og brukar briller, sa eg, det er derfor eg alltid går med svære gensere, for å skjule det. –Å?, ho overraska. –Faktisk, svara eg roleg og såg vekk. Jentedassen var måla i kvitt, og det var flisene var gråfarga. I alt var det fire avlukar, og ein metallvask.

Plutseleg høyrde eg fnising frå ei av avluka. Eg såg nokon føter bak ei av dørene som ikkje var låst og eg lukka opp. –Kva står dykk der for, har dykk ikkje noko meir fornuftig å gjøre enn å overhøyre andre sine samtalar?, spurte eg surt. –Jo, faktisk, svara ho eine med det svarte, glatte, lange håret, gå te fyrste time, eg hørde at det ringde inn for et øyeblikk siden, sa ho i ein ironisk tone. Eg såg bort på Beatrix for å finne ut om det faktisk ringte inn, sidan eg ikkje høyrde nokon klokke ringje. Etter dei to jentene gjekk ut, sa Beatrix: Det ringde ikkje inn, det er berre to av moteslavane i klassen min som trur de er noko, ikkje bry deg om dei. –Ok, men kven er dei jentene?, spurte eg oppgitt. –Ho som du snakka med heitar Adele, ledaren i klassen, og ho andre, er Tonje, ho hengjer Adele, for at ho trur at Adele er perfekt i alt, og då meiner eg alt, sa Beatrix sorgfullt, Tonje pleidde å vere mi bestevenninne før, før ho blei ven med Adele, og fikk den geniale meininga om Adele, og då slutta ho å vere med meg.

–Det var no då synd, sa eg trist, eg veit faktisk korleis det er å ikkje ha vener i det heile tatt, ingen ville vere med meg, fordi at eg blei mobba, og då oppfatta de meg som noko anna enn det eg var, og dag ut og dag inn i åtte år har eg gått utan vener på skulen. –Høres ut som at du har hatt det meir grusomt enn meg, sa Beatrix og såg ned, sidan ingen av oss har særleg mange vener, skal vi to vere det då? –Det kan vi godt, du er jo den fyrste eg har møtt på her uansett, så eg har ikkje noko imot det, har du?, sa eg berolegande og såg usikkert bort på hennar. –Eg har ikkje noko imot det, sa ho og rista på hovudet. –Fint, sa eg og akkurat då ringde klokka, vi får komme oss ut då. –Ja, svara ho og smilte, her er det slik at man går rett inn i klasseromma allereie fyrste skuledag, og eg veit kor det er, kom. –Ok, eg kommer, sa eg og lo for meg sjølve.

Etter vi hadde komma oss inn i klasserommet, høyrde eg Adele si: Hu nye e sikkart fra Førde, eg høre de på dialektå, og eg har hørt at mange ungdomma derfrå røyke, stemmer det, ”nykomling”? –Nei, faktisk ikkje, svara eg og viste finger til ho, det er berre slik du har oppfatta det, og dessutan så er det ”ut” å mobbe folk, eg leste det i ”Topp”. –Herregud, i kafor ett nommar va de?, sa Adele sjokkert. –Det stod i eit trend-bilag til eit av vår-nummerene frå 2002, stemmer sikkert no og, sa eg og smilte rått for meg sjølve. –Faen, sa Adele høgt akkurat når læraren kom inn. –Adele, du må ikkje bruke slike ord, det tydar på dårleg ordforråd, sa læraren med ein hyggeleg stemme og kroppsvisiterte Adele med blikket. –Unnskyld, frøken, sa Adele med ei uskyldig mine. –Smiskar, kviskra Beatrix i øyret på meg, ho oppfører seg jo som ei filledokke, oppsminka at det er utroleg. –Kan sjå det, sa eg lågt med heva augnebryn. –Kan dykk si velkommen til den nye eleven vår, Emma Zahl, faren hennar døydde for eit halvt år sia, og ver no litt greie og oppfør dykk mot hennar som at ho alltid har vore her, sa læraren til klassen i ein bestemt tone. –Ja vel frøken, sa alle i kor.

Når eg såg bort på Adele, såg eg eit stikk av skyldføling og ho såg ned når auga vore møtte kvarandre sine blikk. –See you in Hell, kviskra eg i Adele’s retning. –Ein til ting eg vil informere om, sa læraren, ein til elev vil begynne i klassen vår om nokon veker, han heiter Gabriel Pedersen, og for dykk som ikkje veit det, mitt namn er Julia Midgard. Resten av timen gjekk til å få nye skulebøker, og mens Julia var ute for å hente mattebøkene, landa det ein kulepenn med ein lapp på pulten min. ”Kan du tilgi meg?” stod det på lappen. Eg forstod at det var Adele som hadde skrevet den. Skreiv ”ja” og hiva den til Adele’s pult. Når ho leste lappen, tok ho og smilte til meg. –Ses i friminuttet, kviskra eg. Adele viste meg tommelen som ok. Rett etterpå høyrde vi eit brak. Der låg Julia med mattebøker strødd rundt seg. Beatrix og eg sprang fram. –La meg hjelpe deg, sa vi i kor. –Greitt, sa ho og smilte mens ho reiste seg halvvegs opp. Når eg såg på Julia, smelta nesten hjartet mitt. Det korte håret hennar som rakk ned til øyrene og strutta til alle kantar var noko av det nydelegaste eg visste, og ho hadde det akkurat slik eg likte det. Eg la ikkje merkje til at eg ikkje hjelpte til med å ta opp mattebøkene før dette: -Hei du, vakna, du skulle liksom hjelpa med å ta opp mattebøkene, sa Beatrix. –Unnskyld, eg var i andre tankar, sa eg fjernt og hjelpa til med å ta opp de siste bøkene. –Emma, kan eg få snakke litt med deg når timen er slutt, spurte Beatrix til meg når vi gjekk tilpultane vore.

Når friminuttet kom, drog Beatrix meg med inn på jentedassen. –Kva var det som feila deg når vi skulle hjelpe Julia med å ta opp mattebøkene?, spurte ho meg med ein gong etter at ho hadde undersøkt om det var nokon som overvaka oss. –Eg var i andre tankar, svara eg med ei alvorlig mine. –Sikkert, sa ho hånlig, kva var det? –Ok då, eg er lesbisk og eg blei på ein måte sendt opp til ”himmelen” når eg såg henne, godt nok?, sa eg i ein sjølvsikker tone og rynka panna. –Ja, men du er gal, må eg starte å syngje songen ”Hun er forelska i læraren” frå 80-tallet?, spurte ho oppgitt. –Nei, svara eg og lo. I same augneblikk kom Adele og Tonje inn. –Kæ e de som e så morsomt?, spurte Adele og smilte. –Berre noko Beatrix sa, svara eg og måtte støtte meg til vasken, så mykje lo eg. –Ok, svara Adele.

Eg la merkje til at Tonje såg ned i bakken, som om at ho studerte skoa sine. –Kva tenkjer du på?, spurte eg Tonje i ein skarp tone. –Eg?, svara ho forfjamsa. –Ja, du, ropa eg i same skarpe tone. –Ikkje noko, svara ho skremt. –Så det var det som skulle til for at du skulle vakne, sa eg roleg. –Sannsynligvis, mumla Tonje og sprang fort ut. –Er hun ikkje vant å bli snakka til eller?, spurte eg Adele forviten. –De e i alle fall tydeligt i dette tilfelle, svara ho meg og lo. –Det er noko eg har lurt på, begynte Beatrix i ein forsiktig tone. –Ja?, spurte Adele nysgjerrig. –Det er ikkje vondt meint, men kvifor slutta Tonje å vere med meg, for å så berre vere med deg?, sa Beatrix og såg ned i bakken. –De har ho ikkje sagt til meg, svara ho, men de va et godt spørsmål, viss du vil så kan eg spørre hu en gang så fort eg får sjangs. –Det kan du godt, svara Beatrix og smila. –Då ses me te neste time, flirte Adele og vinka oss med ut, Emma, du kan få hilsa på någen i klassen. –Meiner du det heilt seriøst?, spurte eg overraska og såg på Beatrix. –Ja, sa Adele, kom.

I det augneblikket vi gjekk ut av døra til jentedassen, blei vi hilsa med eit hav av vann ballongar stormande mot oss. Vi skreik alle tre før vi blei truffne og søkkvåte. –Kem i helvete gidde å gjør någe sånt?, skreik Adele, og då blei det slutt på bombarderinga. –Oss, svara Ole, Tonje og Lars i kor. –Dokk jævelunga, sa Adele på den same jærske måten, atta dokke gidde å gjær sånt, eg ska sei de te Julia. –Plis, ikkje gjer det, bedde dei. –Nei, dokk gidde eg ikkje å høra på, sa ho og marsjerte inn i hovudbygget, kom Emma og Beatrix, me ska sei dette te Julia, her gidde ikkje eg å ver. –Greitt det, sa Beatrix og eg på likt og gjekk etter ho. –Det er litt komisk å tenkje på, starta eg forsiktig. –Kæ då?, spurte Adele nysgjerrig. –At det verkjar som at det er berre du som snakkar jærsk her omkring, korleis kan det ha seg at de fleste andre og snakkar perfekt nynorsk når ein ikkje er i Sogn og Fjordane?, spurte eg roleg og såg nyrgjerrig bort på Adele. –De har eg og lurt på, svara Adele kvikt, de har kanskje me å gjæra at de fleste her har nynorsk som hovedmål, så di snakke akkurat som at di lese rett fra ei nynorsk bok, sa og smilte, men eg e eni med deg, det e litt komisk.

Adele stoppa framføre ei dør og banka på. Julia kom og opna nokså fort. –Kva har skjedd med dykk, spurte ho når ho såg oss i dei søkkvåte kleda. –Me har blitt bombadert me vannballonga, svara Adele oppgitt, kan du ikkje se dæ? –Eg såg berre at dykk bare var våte, ikkje at dykk hadde blitt bombardert med vannballongar, sa ho og sukka og såg bort på meg, og på den fyrste skuledagen din her på skulen. –Det gjer ikkje noko, eg er vant med det frå den andre skulen, sa eg beroligande. –Sikker?, spurte ho redd. –Ja, svara eg bestemt. –Men aligavel, starta Adele forsiktig. –Ja, spurte Julia. –Kan du strama dei skittungane litt åpp?, sa ho nervøst. –Ja, det kan eg, skal snakke med dei i neste time, viss dykk vil, så kan dykk ta fri resten av dagen, så dykk kan byte klede og roe dykk ned, sa ho og smilte. –Ja, svara vi i kor og sprang bort i klasserommet for å hente ranslane våre.

På vegen heim snakka vi om alt mellom himmel og jord. Sidan eg var einebarn, så synest eg at det var herleg å ha nokon å le saman med på vegen heim frå skulen. Adele gjekk ved sidan av meg, eg gjekk i midten, mens Beatrix gjekk til høgre for meg og leide sykkelen. –Vil dykk bli med meg heim, spurte eg i ein roleg tone. –Det kan vi sikkert, svara dei i kor og så gjekk vi mot der eg budde. Når vi kom heim til meg, var det berre Tico som var heime.

På same tida som Adele, Beatrix og eg kom heim til meg, hadde Mikkel, ein i klassen til meg, spurt Julia om kvar vi var. Ho hadde fortalt ham det, og han var no på veg heim til meg.

-Adele og Beatrix, kom og hels på Tico, ropte eg til dei mens dei stod på badet og prøvde å få tørke av seg litt av alt vannet. –Ja da, vi kjem augneblikk, ropte Beatrix tilbake. –Ok, sa eg og lo. Eg satte meg ned på den svarte skinnsofaen i stua, og Tico la seg rett ved sidan av. –Tico, vennen min, kva har du gjort mens eg har vært på skulen, tenkte eg mens eg strauk ham på ryggen.

Mikkel stod no utføre huset der eg budde, og lurte på om han skulle ringje på eller ikkje. Hagen var stor med mange gamle bjørke og eike trær etter den førre eigaren, som var ein gartnar. Han sukka dypt, og gjekk på den brustein belagte stien som førte bort til hovud døra. Han hadde sommarfuglar i magen og var veldig nervøs. Hjartet hamra vilt, kanskje fordi at han gjorde dette for Lars si skuld. Frå fyrste augneblikk som Lars hadde sett Emma, hadde han vært forelska i hennar. Mikkel forstod Lars eigentlig, Emma verka som ei grei jente, og fin var ho, tross i at ho var lubben.

Adele og Beatrix kom ut ifrå badet og inn i stua. –Har dykk blitt litt tørrare no, spurte eg og smilte. –Ja, de har me, svara Adele og smilte tilbake. –Dykk kan berre sette dykk ned, sa eg og feide blikket over alle ledige sitteplassar. –Ja, vi kjem nok til å sette oss, sa Beatrix og klappa Tico på hovudet. –Du er ein fin hund du, sa Beatrix til Tico. Tico såg opp på hennar med dei mandel forma, brune augo. –Han e nok de, sa Adele, skulle ønske at eg fekk en sånn hunn, men mamma lar meg ikkje få låv. –Kan ikkje forstå det, sa eg overraska, hundar verkjar gledespredane viss du har eit problem. –Eg trur eg veit kva du siktar etter, Emma, sa Beatrix, du har jo blitt mobba på den andre skulen fordi at du er lubben.

Mikkel stod no på øvste trinn på trappa som leda til døra. Han løftet handa opp for å ringje på døra. Han pressa handa mot knappen som løyste ut ringinga. Inne høyrde han ein hund bjeffe. Så høyrde han nokre stemmer der inne, og kloring på døra. Så blei døra opna. Der inne stod Emma, Beatrix og Adele.

-Kva gjer du her, var det fyrste Adele sa. –Eh, eh, hm, Lars ba meg om å gå bort til dykk, stamma han fram. –Kvifor det, spurte eg nysgjerrig, kven er Lars forresten? –Den eine vennen til Mikkel, svara Beatrix for Mikkel. –Takk, Beatrix, sa eg og smila. Av ein eller annan grunn synest eg synd på  ham. –L-Lars er forelska i Emma, glapp det ut av Mikkel. –Å, er han det, spurte eg overraska, kvifor det? –Eg veit ikkje kvifor han er forelska i deg, men ja, han er forelska i deg, svara han og sukka.

Tico bjeffa og gjekk så vidt bort til Mikkel og snusa på ham. –Vil du kome inn, spurte eg forsiktig og opna døra litt meir. Eg såg bort på Adele og Beatrix, dei stod der bare og såg heilt fjerne ut. –Det kan eg sikkert, sa han og smila. Det verka som at augo hans lysa opp når eg spurte om det. Han kom så inn og tok av seg sitt ytterklede.

Vi gjekk så inn i stua, og Tico fylgde etter oss. –Fin hund du har, sa Mikkel og smila, eg har alltid likt slike hundar. –Eg visste ikkje eg, sa Adele overraska, du har jo aldri sagt noko. –Kanskje fordi at det har aldri vært nokon gong sånn at eg kan si at eg likar dei?, spurte Mikkel og bøygde seg ned for å kose med Tico. Tico og Mikkel blei fort vener, noko som eg var glad for. Det viste i alle fall at Mikkel og eg hadde noko til felles.

Dagane gjekk, og Mikkel, Beatrix, Adele og meg hang meir og meir saman. Til slutt fann Ole og Tonje det ut, og dei starta å mobbe Mikkel for det. –Kæ i helvete e de som e så gale?, spurte Adele Mikkel ein gong når ho fann ham gråtande. –Tonje og Ole mobbar meg fordi at eg er meir med dykk enn med dei, svara han. –Stakkar deg, sa ho, kåm, så seie me ifrå te Julia. –Greitt det, svara Mikkel skjelvande.

Samtidig så satt Beatrix og eg ute i skulegarden og lurte på kvar Adele og Mikkel var. –Dei kjem sikkert snart, sa Beatrix, dei pleier ikkje å vere så veldig seine. –Vet det, sa eg og smila, dei kjem sikkert snart.

-Eg skal sei ifrå til Tonje, Lars og Ole, ok?, sa Julia når Adele og Mikkel fortalte kva som skjedde. –Ok, sa Adele og Mikkel i kor. –Då ses vi til neste time, sa ho og smila, dette kjem til å gå bra. –Sikkert det, sa Mikkel sløvt og ironisk. –Kom Mikkel, la oss finne Beatrix og Emma, sa Adele og la handa rundt Mikkel. –Ok, sa han og lo, det kan vi sikkert.

-Emma, eg synest at Adele og Mikkel er seinare enn vanleg, skal vi gå og lete etter dei, spurte Beatrix. –Kvifor ikkje, så har vi noko å gjere på den stunda, sa eg flirande. Eg begynte å like meg på denne skulen, sjølv om det var litt mobbing. Eg visste at eg hadde nokon krefter som ingen hadde sett meg bruke. Dei kreftene ville eg berre bruke når det var nødvendig. –Kvar er dei to, undra Beatrix. –Dei er nok ein stad, svara eg, det må dei jo vere.

-Eg lurar på kvar Emma og Beatrix er, sa Mikkel. –Sikkert i skulegåren, sa Adele, der e dei alltid, sjå, der er dei jo. Adele såg bort på Beatrix og meg. –Hei, sa eg, vi har lett etter dykk. –De he me åg, svara Adele. –Kvifor var dykk så seine, undra Beatrix. –Eg fant Mikkel grinande i gangen, og så gav me beskjed om de te Julia, sa Adele, Lars, Ole og Tonje mobbe han forde at han e me oss. –Forstår ikkje at dei gidde, sa eg irretert, det er jo dei tre som endar opp hos rektor viss dei ikkje sluttar. Eg kunne kjenne dufta av blomane som var i nærleiken.  –Enig, og eg meiner at vi burde gjort noko med det, sa Beatrix. –Det synest eg og, sa Mikkel, eg veit om eit lite slott utføre tettbebyggjinga, skal vi slå oss ned der og laga ein plan for å få slutt på mobbinga? –Det kan vi godt, sa eg, og då kan eg vise dykk noko. –Kæ då?, spurte Adele. –Vent og sjå, Adele, sa eg smilande, vent og sjå. Vinden blåste meg i andletet og august lufta var varm. Eg verkeleg gleda meg til å bli kvitt dei plageåndene.

-Emma, kom, ropte Beatrix til meg, vi skal til det slottet. –Eg kjem, sa eg og gjekk så fort eg kunne. Eg har litt problem med musklane i beina, som gjer slik at eg går eigentlig nokså seint. Antar at det med muskelproblema er på grunn av dei magiske kreftene. Eg har ikkje brukt dei på ei stund no. –Vi lurte på om du hadde strøket med i den timen eller noko, sa Mikkel spøkefullt. –Eg hadde nok ikkje det, sa eg, eg går alltid seint. Eg smila litt forsiktig.

–Kom, la oss gå, sa Mikkel, vi har jo fri resten av dagen. –Greitt det, sa Beatrix, berre så du veit det Emma, det er fint der vi skal. –Det er det sikkert, sa eg med eit smil, kor langt utføre denne staden er det? –Ikkje så langt, berre cirka 2 kilometer frå denne skulen, sa Emma. –Ikkje lenger?, undra eg. –Nei, det er det ikkje, denne skulen er bygd i utkanten av denne tettstaden, sa Mikkel. –Ja vel, sa eg, og kvifor er det eit slott utføre denne landsbyen, om eg tør spørje? –Det er fordi at før, for lenge sidan, budde det ein adelsmann her, og han var litt vel misunnelige på kongen, så han fikk bygget det slottet, sa Mikkel og smila, stemmer det ikkje Adele? Fyrst no hadde eg merka at Adele var med oss. –Jo, dæ stemme, sa Adele og flira, og dessuten så voldtok han mange av landsbyjentene her. –Stakkars jenter, sa eg og senka augnebryna mine. –Det synest eg og, sa Beatrix.

Vi var stille resten av vegen, og eg naut naturen. Fuglane kvitra, og sola steika der oppe på himmelen og det var ikkje ei sky å sjå. –Himla så varmt det er, sa Mikkel. Eg blei litt sur på ham fordi at han avbraut stillheita. Vi gjekk på ein grusete landeveg. –Au faen, sa eg surt. Eg hadde klart å snubla i nokre trerøtter, og der låg eg, langflat. –Trener du nokon form for kampsport, undra Beatrix, du landa så flott. –Den einaste kampsporten eg driv med, er å klare å sjå kvar eg setter beina mine, sa eg surt og reiste med opp, jævla så støvete det var her. Eg stod og børsta av meg landevegsstøvet som ein tulling. Vi kunne ikkje anna enn å le. –Eg trur eg treng nokon å støtte meg på resten av vegen, sa eg og lena meg mot eit tre. –Kom, så skal vi hjelpe deg, sa Mikkel og Beatrix i kor. –Ja ja, to på ein gong, det gjer sikkert ikkje noko, sa eg og smila bredt.

Så humpa vi vidare. –Sjå Emma, der er slottet, sa Mikkel og peka bort på den massive steinbygningen som var enorm. –Wow, sa eg, det minner jo om dei walisiske slotta, sa eg og måpa. –Ossen vet du at de ligne på de?, undra Adele. –Eg har vært i Wales mange gonger, svara eg og satte foten sakte ned på bakken. –Har du?, spurte Beatrix. –Ja, det har eg, eg har ei brevvenninne som bur der, og ein gong så var eg på besøk hos hennar, og såg på nokre av slotta, forklara eg. –Høyres spanande ut, sa Emma roleg, dette slottet kan faktisk og minne om Edinburgh Castle. –Har vært der og, sa eg, eg har bilete derifrå. –Kult, sa Mikkel, eg har alltid ynskja å dra der. –Det burde du ikkje, det er alltid ”kjåka” fullt med folk der, spesielt om sommaren, sa eg og lo.

-Kom, la oss gå inn, sa Emma, eg vil gjerne sette meg ned. –Greitt det, sa eg leande, eg trur at eg og vil det. –Det er jo du som har den vonde foten, sa Mikkel. –Jepp, sa eg bestemt, det er det. Eg gjekk haltande inn ved den store porten med resten av gjengen. Det var ein praktfull, unnskyld, mange praktfulle bygningar. Rundt dei var det ein stor mur, med vollgraver og heile sulamitten, det kallar eg eit slott. Det var eldgamle kanonar, gitter portar, skyttargraver og støv overalt. Endeleg føla eg meg heile. –Hei, kult, her er det ein rustning, sa eg overraska og sprang haltande bort til ein rustning som låg på golvet. –Liker du rustningar eller?, spurte Mikkel. –Ja, svara eg, mora mi samlar på slike. –Koffor såg me ingen når me var heima hos deg då, undra Adele. –Ho samlar på dei på eit museum, ho er ein arkeolog, sa eg. –Så jo eldre ein ting blir, jo meir interessert er ho i det?, spurte Mikkel og flira. –Du kan si det slik, sa eg leande og såg ned på rustninga.

-Kom, la oss finne ein stad og sette oss ned for å kartleggje planen for hemna på Ole og kompani, sa Beatrix. –Greitt det, sa eg og fulgte haltande etter Beatrix, Adele og Mikkel. –Her er ein høveleg stad, sa Mikkel, og peika mot ei tre dør med svære metall hengsler. –Der?, undra eg. –Ja, der, sa Mikkel, der har eg vært før ein gong, det er veldig koseleg der inne. Mikkel gjekk bort til døra, og opna ho, og det høyrtest ut som at nokon blei torturert når han opna døra, så høgt skreik hengslene. –Herregud, for ein lyd, ropte Beatrix, måtte du gjere slik at ho knirka som ein gammal gyngestol som song på det siste verset? –Eg kan ikkje noko for det, dei har vært sånn alltid, sa Mikkel og sendte Beatrix eit salig blikk som om han aldri hadde gjort noko gale.

Innanfor døra var det ein svær korridor, med skjold og sverd hengande på stein veggane. Det låg centimeter med støv på golvet, og sola skein gjennom dei måla vindauga, med kristne motiver på. Mor ville kalla det for ikonar, som det heitar så fint på fagspråket. Eg berre stod der og måpa, så fint meina eg at det var. Her skulle mora mi likt å visst. Men Adele braut stillheita. –Eh, du Mikkel, sa du at dette va enn koselig plass?, sa Adele skeptisk. –Ja, sa Mikkel stolt, for de som liker middelalderen, så. –De e støvite, sa Adele oppgitt. –Alle toler litt støv, sa Mikkel i same tone. –Flære centimeter me støv?, sa Adele i den skeptiske tonen. –Ja, sa Mikkel, Beatix og eg i kor med ein bestemt tone. –Ok ok, sa med litt redsel i stemma, dåkk trenge ikkje å bli sure forde. –Då må du slutte å mase om støv, sa Mikkel lattermildt, du er ein pedant. Beatrix, Mikkel og eg lo litt av Adele, ho var kanskje ein pedant av rang, men det var veldig kjekt å vere med hennar for det.

Med eit høyrde vi gråting ein av sidekorridorane. Vi gjekk sakte framover, og skritta gav ekko. Det var så stilt at vi kunne høyre ei knappenål falle, hadde det ikkje vært for de centimetrene med støv på golvet. –Er det nokon her, ropte eg. Ikkje noko svar, berre at gråtinga slutta. –Er det nokon her, ropa eg på nytt med meir kraft i røysta. Ekkoet var enormt. –Måtte du rope slik, kviskra Beatrix til meg. –Ja, sa eg lågt tilbake. I ein av sidekorridorane kunne eg sjå ein silhuett av ein menneskeskapning. –Kem e dokke, spurte personen med ein redd stemme. –Vi er Adele, Mikkel, Beatrix og Emma, svara eg roleg, kven er du og kva gjer du her? –Eg er Gabriel, eg er ny her, ein person som kallar seg for Ole plagar meg fordi at han meiner at eg snakkar som gjeng leiaren i klassen hans, sa han med dirrande røyst. –Du kan godt bli ven med oss, sa eg til ham, vi blir og mobba av Ole. –Blir dåkke?, svara Gabriel med ein forundra røyst. –Ja, skaut Mikkel inn, eg blir mobba av han fordi at eg er ven med Emma, Beatrix og Adele. –Verkelig?, spurte guten i skuggane. –Ja, sa Mikkel roleg, Emma blir plaga fordi at ho er lubben og kjem ifrå Førde, og Beatrix fordi at ho har utsjånaden til ”Pippi Langstrømpe”.

Gabriel kom fram frå skuggane. Han hadde eit heilt raudt andlet, sannsynlegvis på grunn av gråtinga, og augo var raudsprengte og regnbogehinna hadde ein herleg grønfarge. Håret var kastanje brunt og glatt mens det rakk ned til øyrene. Han hadde små, firkanta briller som var ildraude, og dongeribuksene hans var slitte med noen hull og ganske støvete. Han hadde ei vanleg kvit skjorte på seg, og eit helt svart slips og Doc Martens sko. Han var eigentlig ganske sjamerande å sjå på.

-De va kjekt å høre at æg ikkje e aleina om å bli mobba av den skittongen, sa Gabriel og smila. –Bra at du har blitt litt blidare, sa Adele smilande. –Skal vi slå oss saman, undra Mikkel, då har vi ein til i ”støtteforeininga” mot Ole og kompani. –Sikkart, sa Gabriel og lo, eg vil gjærna ta ”råttå” på ham. Vi fem kunne ikkje anna enn å smile til kvarandre og le. –Endelig har æg fått mæg noen venna hær, sa Nykomlingen i gjengen. –Det er kjekt og ha venner, sa eg, men du svara aldri heilt på spørsmålet om kva du gjer her i dette slottet? –Æg såg dette slåttet for noen daga sid’n åg æg søkte tilflukt hær når Ole bejynte å plaga mæg, æg tenkte at dette kanskje var en bra gjømmeplass, sa han roleg, kæ gjær dokke hær? –Vi og søkte tilflukt her på grunn av Ole, sa Beatrix, og i tillegg så hadde vi tenkt å lage ein plan over hemn på Ole og kompaniet hans, vil du vere med? –Ja, dæ vill æg, sa Gabriel og klemte Beatrix så hardt at ho nesten mista pusten.

Eg kjente at smertene i beina blei større, og at så fort så mogleg måtte eg bruke kreftene mine. Eg kom på formelen for å fjerne støv frå golvet. –Antidusto floorgolvius, sa eg bestemt og sperra opp augo mine og såg ned på golvet. Frå der eg hadde plassert blikket begynte ein knøttliten ”støvtornado” å komme til. Den blei større og større, og snart var den like høg som meg, altså ca. 1, 65 høg. Tornadoen suga til seg alt som heitte støv og bevega seg mot enden av korridoren, motsatt av enden med døra. Så når tornadoen nådde enden, kom den tilbake, og gjekk inn i sidekorridorane og tok med seg støvet derifrå. Så passerte den oss, og tornadoen var så sterk at håret vårs blåste i alle retningar, og så gjekk den vidare mot døra. Alle stod og måpte på tornadoen eg hadde starta, og så gjekk den sporlaust gjennom døra, utan å opne den.

Når dei andre hadde blitt ”normale” igjen etter magi-utbruddet mitt, spurte Emma: -Kva var det? –Det var ein støv tornado, svara eg, eg synest at det var ein smule støvete på golvet. –Korleis klarar du det?, spurte Mikkel imponert. –Magi, svara eg og smilte hemmelegheitsfullt, det var dette eg skulle fortelje deg, Beatrix og Adele om. –Dæ va imponerande, sa Mikkel og såg med store augo bort på meg, du er ei heks du, er du ikkje? –Jo, det er eg, og eg har ikkje brukt evnene mine mykje nok i det siste, det er derfor eg nokså ofte har hatt vondt i musklane. –Så du må bruke evnene dine ofte for å ikkje få smerter?, undra Beatrix. –Du kan si det slik, sa eg smilande.

-Kom, la oss planleggje hemna, sa Mikkel og nikka mot ein av sidekorridorane. –Ok, sa Adele og så fylgde Adele, Gabriel, Beatrix og eg etter. Sidekorridoren var mørk, og i mørket kunne eg skimte Adele skjelve. –Emma, sa Adele lågt og skjelvande, sidan du er ei heks, trur du at du kunne fikse litt lys her i denne korridoren? –Sikkert, sa eg roleg, lytos caperico. Faklane på veggen blei tente. Fyrst no kunne eg sjå alle spindelveva som var oppe i taket, og flaggermusene som hang opp ned på faklane. Så begynte flaggermusene og skrike og fly vekk. Adele og Beatrix skreik av redsel. –Kva er det som feilar dykk, undra Mikkel etter at flaggermusene hadde fløyet vekk. –Eg liker ikkje flaggermus, sa Beatrix skjelvande. –Ikkje æg hellar, sa Adele. –Pyser, snøfta Gabriel.

Sidekorridoren leia til ei dør, men ho var låst. Eg peka med langefingeren på låsen og sa: -Alohamora. Og så opna låsen og døra seg. Innanfor døra var det eit rom, det såg ut som at det var eit fangehull, sidan det var ”strekkbenk” som eg kalla det, og lenker av smijern oppover veggene. –Eg likte meg ikkje heilt her, sa Beatrix, kan vi ikkje gå ein annan stad, tenk om det spøkjer her. –Det er ikkje noko ”tenk om det spøker”, eg kan føle at det er eit spøkjelse i nærleiken. Faklane ute i sidekorridoren blei slukte på eit merkjeleg vis. –Emma, skreik Adele. –Ti med dykk alle, sa eg roleg, men bestemt, lytos caperico. Faklane i sidekorridoren blei tente igjen.

I lyset av faklane kunne eg sjå ein gjennomsiktig skikkelse som bevega seg mot oss. Det var ein mann, kledd i svart kappe, med hetta trekket over hovudet, og svære svarte hanskar. Man kunne ikkje skimte andletet, på grunn av den svære hetta, og skuggane, men man kunne sjå dei raud glødande augo. I hendene hadde han ei svær øks, ei sånn øks som mor har vist meg at bødlane brukte på 1500-1600 tallet. Adele, Beatrix, Mikkel og Gabriel gjekk sakte mot meg, og dei skalv av skrekk. Eg pusta roleg inn, det var berre eit spøkelse. –Hei, du, kva vil du, spurte eg ham med ei yppande røyst. –Eg skal drepe dykk som forstyrrar mi grav, hvesa han tilbake med ei grov røyst. –Di grav, kor?, spurte eg forsiktig. –Under dine føter, sa han, og viss dykk ikkje fjernar dykk frå grava mi, skal dette bli dykkar grav og. –Du, vi kan inngå eit kompromiss, vi fjernar oss frå di grav, og du kapper hovudet av Tonje, Lars og Ole som går på ungdomsskulen her i landsbyen, høyrest det greitt ut?, spurte eg forhandlande. –Ja, det gjer det, svara han og eg kunne skimte ei røynsle i andletet på ham. Kanskje han smila.

–Kom, sa eg til vennene mine, vi går ut av dette rommet, og så kan vi planlegge korleis vi kan få Ole og kompani inn her, blir du med bøddel? –Ja, sa han og fylgde etter oss ut av dette rommet, rettare sagt, han sveva etter oss. –Eg har ein plan, som kanskje dykk blir med på, sa bøddelen og la frå seg øksa. –Kva går den ut på, sa eg og lena meg mot den steinbelagte veggen. –Dykk treng ikkje å få dei personane bort hit, eg kan vise meg i dagslys og, begynte bøddelen. –Ja?, sa eg og venta på forsettinga frå ham. –Eg kan bli med dykk til ein stad kor dei tre er, og så kan eg drepe dei der, sa han.

Etterpå skjedde det noko merkeleg. Bøddelen lyfta hendene sine opp mot hetta, og trakk hetta av seg. Og fram kom eit vakkert andlet. Han hadde som sagt raud glødande augo, håret var svart, og skulderlangt, og huda var likbleik. Munnen var blodraud, og blikket hans var kjølig og bestemt. –Eg trur at vi kan få fatt i dei tre no, sa Mikkel forsiktig, viss du vil, kan du bli meg oss og drepe dei? –Ja, det vil eg, svara bøddelen med ein roleg røyst, og viss eg dreper noko av ”dårleg” blod, som folk som slenger drit til andre, får endeleg sjela mi kvile. Eg kunne sjå at han smila. Så såg han bort på meg, med eit varmt blikk. –Kva heiter du, frøken, spurte han med ei røyst som man aldri kunne tru at ein bøddel kunne hatt. –Eg heiter Emma, svara eg, Emma Krakowski. –For eit nydeleg namn, sa han og strauk meg over kinnet, like nydeleg som namne bæraren. Eg raudna, men klarte å få fram eit svakt takk. –Eg hugsar og noko anna, sa bøddelen tenkjande, viss eg møter på ei vakker jente som eg tydeleg liker, og eg fjernar noko av hennar ubehag, blir eg eit menneskje igjen. –Og du vil at eg skal hjelpe deg?, undra eg. –Ja, sa han og lo, det vil eg.

Han blei med oss til skulen, kor det no var time. –Kom, rapp dykk, sa Beatrix, Julia kjem til å klikke mungo på oss, viss vi kjem for seint. –Dæ har me jo allerede gjort, kæ e de som e så farli med de minuttane frå elle te? –Mykje, svara Beatrix. –Forresten, sa eg og såg på bøddelen, kva heitar du? –Eg heitar Jonas Bjørnson, sa han og smila mens han flaug med sidan av meg. Skulen kom til syne, og sveitteperlene var synlege på alle oss dødelege. –Så dette er staden ”dei tre” oppheld seg?, undra Jonas. –Ja, det er det, sa Mikkel, og ”dei tre” er grusamme. –Kor ska me?, undra Gabriel. –Vi skal inn i klasserommet til klassen vår, slik at Jonas kan drepe Ole, Lars og Tonje.

Vi sprang (og flaug) inn i korridoren, og storma inn i klasserommet. Alle stirra på oss der vi kom busande inn med ”bøddelspøkelset” frå slottet i landsbyen. Dei trudde sikkert at dei såg syner. –Hei, sa Bjørnson i ein skremmande tone. –Lars, Tonje og Ole, kan dykk vere så snille og komme fram her?, spurte eg etter at Mikkel, Beatrix og Adele hadde satt seg på pultane sine, og Gabriel hadde satt seg ned på golvet.

Skjelvande kom dei opp, og stilte seg framføre meg. –Jonas, kan du drepe dei, sa eg og såg bort på Jonas som haldt godt rundt øksa og hadde eit lurt blikk i augo. –Ja, det kan eg, endeleg har timen kjemt, sa han og lyfta øksa opp og svosj, så var hovudet på Lars av. Blodet spruta til alle kantar, bort på pultar og elevar. Personleg såg eg meit ut som ein vampyr i barokkbluse og dongeribukse, enn som ein vanleg person. Alle måpte, og Ole og Tonje sto og klynka, med tanke på kva som venta dei. Eg tørka av meg noko av blodet i andletet med blusen og gjekk så langt bort, at det var liten sjanse for at eg skulle bli dynka i blod ein gong til.

-Trur du at neste person som skal kappe huet sitt av kan leggje det ned på eit bord, undra Jonas og tørka av blodet på øksa med kappen. Blodet rant i andletet på han, og med det lange svarte håret såg han fryktingytande ut. Tonje satte seg ned på kne og la hovudet på ein pult. –Flink jente, sa Jonas og heva øksa som eit sekund etterpå smalt i pulten og hovudet og kroppen til Tonje var skilt. –Det såg litt vondt ut, sa Mikkel ironisk. –Litt vondt, undra Beatrix, hu er dau. –Vet jo det, sa Mikkel leande.

–Så siste mann, sa Jonas og såg bort på Ole som stod og hiksta. –Stopp, sa Julia bestemt. –Ingen motseier ein bøddel frå 1600- tallet, sa bøddelen surt, gut, legg hovudet ditt ned på eit bord og kjapp deg. Ole var rask som ei mus som såg sin sikre død (som vanlegvis er ein katt) med å sette seg ned på kne og leggje hovudet ned på ein pult heilt framme med kateteret. Han svelgde tungt, og eg stod og smila eit lurt smil. Øksa heva seg over sitt siste offer, og for andre gong smalt det i ein pult og for tredje gong spurta det blod mange meter.

–For eit fyrverkeri, sa Jonas og tørka av øksa, noko sånt oppleva eg aldri i mi levetid. –Men snart blir du levande igjen, blir du ikkje, spurte eg forsiktig. –Jo, det gjer eg, for forbanninga seier at viss eg fjernar tre ubehageleg-heitar for ei jomfru som er fjorten år, får eg livet tilbake, sa han forklarande. –Og kva skjer etter du har blitt levande igjen, undra Mikkel. –Då har jomfrua valet om å enten gifte seg med meg, eller å bli min tener for evig og alltid. –Hørest litt vampyr-aktigt udh, sa Gabriel og smila forsiktig. –Men heldigvis så er eg ikkje ein vampyr, eg er eit spøkjelse av ein 1600-talls bøddel, sa Jonas og smila.

Plutseleg blei klasserommet fylt med tåke/røyk og alle starta å hoste. –Kva er det som skjer, ropte Julia skrekkslagent. –Forvandlinga har begynt, høyrte eg bøddelen si. Etter nokre minuttar med brøl og stønning frå bøddelen, begynte tåka å gå vekk. Synet etter tåka var utruleg. For frå den skitne og sletne bøddelen med blodflekkar i andletet, stod det no ein mann med same utsjånad som spøkelset, men han såg mykje reinare ut, og mykje meir utkvila.

–Jonas, er det deg, spurte eg overraska. –Ja, Emma, det er det, sa han og strakte ut armane sine. –Jonas, ropte eg og sprang bort til han og omfamna ham. –Det er heilt utruleg, sa eg hikstande, forbanninga eksisterte. –Sjølvsagt, sa Jonas smilande og la hovudet sitt oppå mitt, sjølvsagt eksisterer slike forbanningar. Håret til Jonas var no mørkeblondt, det var all skitten som hadde gjort det svart. Viss du har sett Lucifus Malfang i Harry Potter og Mysteriekammeret filmen, så vet du sånn cirka korleis dette spøkjelset ser ut. Han hadde visst forvandla seg litt etter ”hovudforvandlinga” og. –Forvandlinga er ikkje heilt slutt enno, sa han, men det kjem etter kvart som tida går. –Kva meiner du?, spurte eg og såg opp på ham. –Etter jomfrua har gjort sitt er alt ferdig, sa han og lo. –Kva meiner du med ”etter jomfrua har gjort sitt”?, spurte eg forvirrande. –Det skal eg fortelje deg, eg blei drepen før eg fikk nokon born med min kone som var jomfru, så då er det jomfrua si plikt til å bære mitt barn, sa han og smila, vil du gifte deg med meg?

Eg stod der taus nokre minuttar, for eg visste ikkje kva eg skulle svare, eg var eigentlig lesbisk, men ved ein eller annan grunn, hadde eg blitt litt for glad i dette spøkjelset på den korte tida eg hadde kjent ham, så eg fortalte ham at eg gjerne ville gifte meg med ham. –Lubne jenter er fine, uansett kva andre folk seier, sa min forlovede til meg, og børsta vekk noko av håret mitt som var i augo på meg.

Ei veke seinare gifta vi oss. Det var ein tidleg september dag, og varmen og sola frå august hang enno i lufta. Fuglane song, og det var ein fin føling å gå ned kyrkjegolvet. Jonas hadde Mikkel som forlovar og eg hadde Beatrix som forlovar. Heile klassen var til stades, og ein del av mine slektningar var der og. Det er ein litt merkjeleg føling å vere gift med eit ”bøddelspøkjelse”, men for min mor gjer det ikkje noko, hun er jo arkeolog, og takket være Jonas, fant ho mange gjømte skattar og graver på slottet 2 kilometer utføre landsbyen, og rustninga som vennegjengen min fant fyrste gongen vi var der, blei stilt ut på museum. Man fant til og med grava til Jonas, rett under der vennene mine og eg stod der den dagen Jonas trua med å drepe oss, der var knoklane hans. Kanskje er det fleire slike spøkjelse på det slottet. Det er jo berre å vere på rett stad til rett tid.

Slutt.