Ingen i det lange storslåtte landet Noreg veit kva som skal skje i dag. Ingen veit veit at ein atombombe er på vei over havet i retning Noreg.

Det var ikkje med vilje, men Igor, vaskeassistent av høyste rang på rakettbasen i Russland klarte ikkje la være å trykkje på den, den store raude knappen, som han så utrykkeleg hadde fått beskjed av generalen om at han ikkje måtte røre. Generalen vart frå seg, ikkje rart når han viste at han nå måtte forklare de høgare oppe om denne ”tabben”. Denne ”tabben” som skulle få store konsekvensar for Noreg. Men generalen viste likevel kva han måtte gjere.

Telefonen ringte plutselig, klokken var vel ikkje meir enn fem på morgonen og forsvarsministar, Bente Mosigstuen tok telefonen. Det var russlands forsvarsministar som ringte.

Det var ein helt vanlig morgon for Noregs statsminister Per Peitersen, han hadde akkurat spist ferdig frukost og smurt matpakke til ungane. Og gikk som vanleg ut av villaen i holmenkollen for å bli henta av statsbilen. Den var presis som alltid. Og var fremme på stortinget på slaget åtte. Da han gjekk inn på kontoret den morgonen satt forsvarsministaren der allereie. Mosigstuen forklarte at noe kom til å skje om fire timer. Nøyaktig klokka tolv.

Klokka var no ti på ti og ein time og femti minuttar var gått da de siste personane var gått ifrå krisemøtet som statsministar Peitersen hadde haldt. Han viste no, saman med forsvarsministaren og resten av dei som var på møtet at det ikkje var noko som kunne gjerast for å stoppe bomba. Så no var det hans jobb som statsminister å varsle kongen og resten av folket.

Igor, vaskeassistenten satt på kontoret til generalen. Generalen satt der han også, helt stille. Det vart generalen som tilslutt brøyt stillheta. Gjort var gjort tenkte Igor, så han begynte like gjerne å fortelje generalen kva han hadde gjort i detalj.

Statsministar Peitersen var sikker på at alt håp var borte. Han satt no i ein bunker utafor hovudstaden Oslo og gjorde seg klar til ein riksdekkjande sending. Han skulle verkeleg ønskje at han ikkje satt der.

Generalen skreik til da han høyrde kva Igor hadde sagt. Kva hadde han gjort feil for å oppleva dette. Han måtte handle raskt. Viss han ikkje fikk tak i forsvarsministaren kunne det skape panikk over heile Noreg utan grunn.

Det var bare sekundar igjen til sending då forsvarsministar Mosigstuen kom springande og avbrøyt sendinga. Hun hadde fått gode nyhetar av forsvarsministaren i Russland. Da statsministar Peitersen hørde dette svima han av. Noreg kunne puste letta ut.

Då generalen kom tilbake på kontoret etter å ha varsla forsvarsministaren, sa han at han aldrig hadde vore meir glad for å ha tatt feil enn no. Og att Igor hadde snubla over navigasjonsbordet til atombomba og flytta målet frå Noreg til Nordpolen.

Slutt