Det er morgon. Ein tidlig måndag morgon. Fuglane kvitrar. Det er kaldt og ganske fuktig. I eit lite blått hus på Noregs vestkant ligger Kalle i senga si med eit godt tak om dyna si. Han griner, kjenner tårene i munnen. Det renner nedover kinnet hans. Han trekker dyna godt over seg. Han vil ikkje stå opp. Ikkje så lenge han lever. Han vet kva som venter han. Angsten kryper gjennom han, langsamt.

Mora kommer og vekker han. Ho kan sjå på Kalle at det er noko, men Kalle vil ikkje snakke om det. Ikkje til nokon. Det forblir inni han og skal alltid holdast der. Det vil ikkje forsvinne. Men han må stå opp og komme seg på skolen. Der alle dei andre elevane er. Dei som han aldri snakkar med, han snakkar ikkje med noen. Det er som om dei ikkje ein gang merker at han eksisterer. Som om dei ikkje ser han. Frukosten smaker ikkje godt denne morgonen, den har forresten ikkje gjort det på ein god stund nå. Tankane flyr rundt i hovudet hans, han sitter bare helt rolig og tenker. Tenker på dei dagane som gått sida dei flytta. Han og mora. Og på korleis det har vært på skulen. Han liker ikkje skulen. Den er forferdelig, elevane på skulen også, i vert fall mot han. Mora prøver å trøste, men ho vet ingen ting. Ingen verdens ting. Ho trur ho kan hjelpe, aner ikkje i det hele tatt korleis Kalle har det. Kalle går frå kjøkkenbordet, får på seg klær, slenger på seg sekken og går vidare nedover trappa til gangen. Den blå døra knirkar litt når han opnar den, han lukker døra forsiktig etter seg og går bortover gata, vekk frå det lille, blå huset som har mange nabohus, men som likevel står så aleine.

Det er Haust. Blada på dei store trea ved skuleporten har begynt å visne. Kalle tar forsiktig eit par skritt inn i skulegården. Han er veldig nervøs. «Dette går så bra så» seier han til seg sjølv, men han trur ikkje helt på det. For der borte står dei, Patrik og gjengen hans. Dei ser stygt bort på Kalle, som om han var et dyr som bare venta på å bli slaktet og lagt i kjøttdiska.

Kalle følgjer ikkje med i timen. Han sitter bare og tenker. Er redd og gruer seg til neste friminutt. Klokka ringer. Alle elevane stormar mot døra. Alle unntatt ein, Kalle. Da han kommer ut trekker han litt frisk luft og stiller seg borti eit hjørne. Står heilt aleine. Har ingen å snakke med. Frode og gjengen hans får plutselig auge på han, og kommer gåande bortover. Bortover mot Kalle. Han blir skjelven, frykta kommer susande gjennom han og han blir helt stiv. Stiv av skrekk. Han kan ikkje røre ein finger. Frode seier noen ord og dytter til han. Men Kalle klarer ikkje svare. Han klarer det ikkje, får ikkje fram eit einaste ord. Det einaste han tenker på er at han er redd. Livredd. Kalle begynner plutselig å springe. Springer inn i parken. Der er det store trær og gode gøymestader. Han har dei like i helene, springer for livet, men det hjelper ikkje. Dei får tak i han, og slenger han mot bakken. Det gjør vondt. Tårene triller. Han biter tennene samen og lar smerta gli gjennom han. Sparka frå gjengen er ikkje til å halde ut.

Det er slutt, dei har stokket av. Det har alltid vert sånn bare fordi han er minst og ser ut som eit typisk mobbe offer. Kalle bare ligger der, griner og hostar blod. Han vil ikkje leve meir. Vil sette ein brå slutt på livet. Han drar fram ein lommekniv frå lomma. Han tørker tårene før han stikker lommekniven i halsen. Alt blir svart………….