Ved sidan av ei sterkt trafikkert vei, inne i ein enorm bygning ligger ein liten, leilegheit. Utanfor skinnar solen og fuglar synger høgt oppe i trærane. Inne i leilegheita sitter ein ulykkeleg ein.

I nestan fire år har Ava Johnson budd i denne leilegheiten i New York. Fire fire lange slitsame år har ho kjempa for sin livslange draum,om å bli ein skuespillar. No er ho blakk, utan håp og fullt øydelagt av det amerikanske samfunnet og reaksjonane deira. Alt ho klarar å gjere, er å sitja å tenkja på dei knuste draumane sine og håpet ho mista. Ein fugl flyr inn i leilegheita hennar og landar i viduskroken.Det minner henne om når ho først flytta til New York, då ho først høyrde fuglane kvitre, då ho enno hadde håp og drøymer.

Det var ein regnfull dag i mai. Ava, som hadde reist med båt, og fly. Følte seg sliten frå turen ho hadde dekt. Då ho gjekk i land så ho Frihetsgudinnen og skjønte at ho var kome Amerika, landes største sverdighet.

Ho kunne sjå biletet allerede. Ava Johnson, Amerikas neste stjerne, åttande nominerte til Oscar, tonnevis av fans over heile verda, og den mest kjekke mannen ho kunne ønsket seg. Vel, ho visste det ville bli mykje hardt arbeid, men ho var overtydt om at ho hadde viljen til å kjempe for å oppnå denne suksessen.

Etter ei veke hadde Ava ei fin leilegheit saman med ein trafikkert veg, inne i ein enorm bygning. Ho jobba som sekretær, svært interessert var ho ikkje , men ho prøvde å halde ut. Ho hadde utholdenhet. Kvar dag etter jobb, prøvde ho å finne  ein audtion for eit teaterstykke eller ein film. Og kvar dag gjekk ho heim med  og enda opp med gråt. Raseriet ho følte kunne ikkje skildrast. Og kvar dag spurde ho seg sjølv om kvifor ingen så talent ho hadde. Det plaga henne, og gjordet henne galen. Men ho kunne ikkje gje opp. Leia skulle inn kvar månad, og ho låg allereie bak med ein månad husleie .Ava visste ikkje kva ho skulle gjere. Og då sjefen hennar sparka henne for å kome seint på jobb, byrja ho å ta hintet om at verda ville det omvende av henne.

No måtte ho få ei rolle i eit skuespill. Derfor gjorde Ava ein viktig innsats den dagen. Hun nærast kravde ei rolle i stykka "Verda" så gjorde sitt beste på audition. Overasskende nok, elska regissøren henne, og umiddelbart gav han henne ei rolle.

Endeleg følte Ava at livet var på rett veg. Ho øvde dag og natt. Ho åt nestan ikkje , og ikkje fekk ho sove heller. Til slutt kom den avgjerande dagen. Den første framferda. Ava var nervøs. Ho gjekk med små skritt til teatret. Telefon hennar ringte. Med ei varm kjensle svarte ho, og utan å tenkja krysset ho gata til teatret. Innan nokre sekund innså Ava at ho skulle bli køyrt ned av ein bil. Augneblunkar seinare kunne ho ikkje føle beina.

Ho vakna opp neste dag i eit sjukehus skrikande ” dette kan ikkje skje”. Ho ropte og skreik som ein personsom var vorte galen, Ava kunne ikkje tru kva som hadde skjedd.

Etter ulykka mista Ava alt håp om ho nokosinne hadde. Framleis kunne ho ikkje føle beina. Når den eine månaden på sjukehuset var over. Dro Ava tilbake til leilegheita si. Der fann ho ei melding på moblien frå regissøren, han sa ho ikkje lenger var ønsket på scena. Når ava leste dette, drog henne livet sitt inn i eit ufatteleg stort hol av tristhet. Hennar sjel har aldri  kome tilbake.

I mellomtida kvitrar fuglane framleis høgt, høgt oppe i trea.