Ho hadde framleis moglegheit til å ta det bort. To veker hadde ho, på å avgjere om ho verkeleg ynskja å bli mor i ein alder av 19 år. To veker. Det var rart, for berre nokre månader sida, hadde ho seti saman med ei venninne og snakka om akkurat dette. Om korleis dei så absolutt ikkje skulle ha barn enda, og om dei skulle bli gravide; - sjølvsagd skulle dei ta abort! Men no var det annleis. Ho var gravid. Det verka ikkje lengre som ei enkel avgjering.

Tanken gav gjenklang i hovudet hennar mens ho pussa tenner, skifta frå trong olabukse til vid nattkjole, og la seg. Ho kunne ikkje behalde det. Ho var jo knapt nok vaksen sjølv! Korleis skulle ho, som ikkje var i stand til å holde rommet sitt ryddig, klare å ta vare på ein unge? Om ho hadde vore fem år eldre, så kanskje. Men ho skulle ta utdanning, ho skulle sjå verda, få seg ein spannande jobb; - alle desse tinga skulle ho gjere før ho fikk barn. Sjølvklart måtte ho fjerne det. Folkehøgskulen ville i kvart fall ikkje bli noko av, om ho skulle vralte rundt som ein kvalross heile hausten.

Ho hadde sett altfor mange dømer på unge jenter som vart gravide, fekk ungen, og ødla livet sitt. Mista vennene sine gjorde dei, hoppa av skulen, vart feite, einsame og utslitne. Aldri i verda om det skulle bli henne! Ho skulle ringe i morgon. Bestille time fortast mogleg, bli ferdig med det. Så kunne ho fortsette å førebu seg til eksamen. Ikkje noko problem…

Tre veker seinare sat ho på skulen og skreiv diktanalyse. Dei hadde om etterkrigstida, og diktet var "Tung tids tale" av Halldis Moren Vesaas. Ho kjende forsiktig på den vesle, runde kulen på magen hennar. "Det heiter ikkje: eg - no lenger. Heretter heiter det: vi." Ho smilte; - du og eg vesle menneske, du og eg.