Sjølv om eg ikkje likte at han var nær meg, så satt han der, helt stille mens han kikka ned i gulvet. Eg tykjte ikkje om han, ikkje når han bare satt der og ikkje sa nokon ting.. Irritert tok eg han i handa og klemte til!

- «Eg meinte det ikkje Sunniva, det bare skjedde..!»

Tårane begynte å renne ned langs kinna hans. Han såg ut som ein idiot der han satt og gråt for noke han ikkje hadde meint! Kvifor sir han unnskyld for det om han ikkje meinte det?!

Eg slapp handa hans og tørka bort tårane som rant langs kinna hans.. Kanskje han berre var redd for å miste meg? Han lente seg sakte mot meg og kyssa meg på kinnet ; Du veit eg elskar deg, sant? Han kikka spørrende på meg..

- «Klart eg veit, du lar meg jo aldri glemme nokon ting om deg...» , sa eg og smilte litt..

Han la armane sine mykt rundt meg og kyssa meg ømt på leppene. Vanlegvis ville eg ha stritta imot, men ikkje idag, ikkje denne gongen.. Dagen hadde vert for dårleg til å få ein verre slutt. Så, mens eg i armane hans låg, sovna eg, utan ein einaste liten lyd...