Siste avsnitt:

Der står ho. Og er eit heilt menneske for seg sjølv. Kald. Kald. Ein stor løyndom eg ikkje skal få gisse på meir. Det er kaldt. Faen så kaldt det er.

Fortsettelse:

Eg hadde aldri trudd ho kunne gjere det. Eg trudde ho elska meg. Nå veit eg kordane det føle, det var som knivstikk. Eg trudde eg døde der og da. Det er så vanskeleg å slå opp, men ho greidde det utan å felle ein tåre. Eg skulle aldri meir føle dei leppene hennar, dei leppene som eg hadde lært å kysse. Tankane på at ein annan gut skulle kysse de. Det måtte vore ei annan. Eg følte meg råtten, som om eg heldt på å felle fra kvarandre. Det føltes rart. Ho hadde funnet ei annan gut, det veit eg. Kem elles skulle ho få dei øyredobba av? Dei øyredobba, som glinsa i sola, og fekk hennar til å sjå ut som ei gudinne. Ho var alt for meg, og eg kunne ikkje mista hennar! Eg måtte vinn ho tilbake! Eg greidde meg ikkje utan henne. Ho var sola i mitt liv, lyste alltid opp når det var mørkt. Endeleg forstod eg at eg elska henne.

Neste dag på skulen, så eg henne saman med den nye typen. Eg så bare ryggen hans, så eg tenkte at dette måtte vore ein av dei nye gutane på skulen. Ein av den som ikkje hadde noko bra karakterar. Ei som bare tenkte på damer. Han snudde deg sakte. Kem kunne dette vore? Hadde eg sett han før? Så slo det meg. Eg så kem det var, og det treff meg som ein stor kanonkule i ansiktet. Min beste vann sidan barneskulen, som alltid hadde vore der for meg. Den guten som hadde tatt meg i handa på at vi ikkje skulle stele damer fra kvarandre. Harald. Den jævelen! Han bare så overlegent på meg, akkurat som om han hadde den beste dama på heile skulen. Dei kyssa. Eg trudde eg skulle spy. Eg begynte å springe. Ut av skulen. Dit kor ingen kunne sjå meg. Heilt aleine. Eg måtte komme meg vekk fra alt tullet. Eg kjende raseri. Noe sa meg at eg ville drepe han. Eg henta øksa. Den låg ved sidan av eit tre i skogen.

Eg gjekk med stormskritt. Fortare og fortare. Eg kjende tårane presse bak øya. Kva var det eg held på å gjere? Eg måtte ha ho for meg sjølv.

Det blei kaldare og kaldare ute, og eg kunne kjende vinden i nakken. Vegen tilbake til skulen blei kortare og kortare, og nå var eg snart på vi inn døra og mot Harald. Han hadde brott lyftet han hadde lovt meg. Eg var på veg inn. Der kom eg med øksa i begge hendene, klar til å hogge. Alle på skulen blei livredde når dei så meg komme. Eg hadde Harald i sikte. Han hadde ikkje ein kjangs. Eg så på han. Stod klar til å hogge. Eg kunne se frykte i øya hans. Eg hadde fått han ned på kne. Eg hadde slengt øksa over skuldra, talte til 3 inni meg, og hogde av alle krefter.

Eg sette meg rett opp i senga. Heilt blaut av sveitte. Eg skalv enda, og det var akkurat som om eg kunne kjenne øksa mellom hendene. Eg så til sia, og der, der låg ho ved sia av meg, alltid like trufast som ho alltid har vore. Og best av alt, ho låg der utan dei øyredobba.