Det er han, han som står der borte, det er han eg skal slå opp med. Eg skal fortelje han att vi ikkje kan vere saman meir, at eg har hatt det fint men at det ikkje fungerar så godt, men eg er rett og slett lei av han.

Han tenkjer berre på seg sjølv. Som i førre veke då eg hadde bestilt 2 kino- billettar til oss, da sa hna berre ”nei, eg kan ikkje. Eg skal ut med kompisane mine.” Akkurat som det er viktigare enn meg. Ughh! Den måten han går på, korleis capsen humpar opp og ned på huvodet hans. Eg kjennar kvalmen stige opp og blir ein STOR klump i magen.
Capsen har han alltid på seg, han går aldri utan den.

Da vi møttest den 17. Mai 2007, Då trudde eg det Var han eg ville elske, eg trudde han var den rette.
Når eg såg på han så var det berre han. Han skilde seg ut, han var ikkje som alle andre.
Til og med når han snuste såg han pen ut. Eg tenkte kor godt det måtte vere og vere saman med han. Og berre stå sånn tett inn til han… La tankane og drøymane flyte ut, og berre tenke på kor herlig livet er.

Men no held eg nesten ikkje ut å sjå på det ekle fjeset hans meir. Dei store kvisene som er i heile fjeset hans. Og augebryna som ser meir ut som ein jungel. Uff, no er det ingenting med han som er perfekt meir.

No kjem han mot meg, med raske steg.
Han ser litt usikker ut. Akkurat som han veit kva eg skal seie.
Akkurat som han veit at eg skal gjere det slutt.

No er han nær meg, berre eit par meter unna. Han ser meg rett inni augene, pokker så trist han ser ut !
( ville eg berre gjer det verre med å gjere det slutt ? ”/)

Han sekker blikket og ser ut i lufta,. ;
”eg må vist gjere det slutt..” seier han.
Så berre snur han seg og går.
alt blei plutselig jævlig kaldt !
Eg snur meg og går med sakt skritt vekk, langt vekk..
ein plass eg kan vere heilt aleine.