Han hiv etter pusten, snur seg. Han ser ikkje dei, men han veit dei er der. Han spring videre. Dei skriker og poper: Dra tilbake til Pakistan der du høyrer heime! Han spring enda fortere, dei er hakki hel. Han kan sjå litt av dei, han får ein ubehageleg følelse i magen.

I det han ser bak snubler han i ei rot, så han datt. Blodet renner ned på det brune kneet. Dei ler ondskapsfullt av han. No er dei enda nermere. Han klarer nesten ikkje å springe meir. Han kjemper seg gjennom skogen. Dei kjem nærare og nærare. No var dei berre eit lite steinkast ifrå han. No tar me han, skreik ein av gutane. Dei spring enda fortere. Guten puster og peser, han kan kjenne blodsmaken i munnen. Han høyrer ei elv som brusar. Han sping litt til, han kan sjå elva. Han spring bort til kanten av elva, ser bak seg.

No var dei rett bak han. Han ser nokre steinar i vatnet som stikker opp. Dei ser litt glatte ut. Skal eg tørre å hoppe over? Tenker han stilt med seg sjølv. Eg har egentlig ikkje noko valg. Han begynte å hoppe over. Den første steinen greide han, no skal han hoppe på den andre. Han sklir og faller ned i fossen. Det var det siste dei såg frå han.

Guttene kjem heim med tårer i augene. Kva ville dei andre sei no? Guttene seier det til politiet. Politiet avhører dei. Det var jo ikkje meiningen at det skulle bli son! Skriker ein av guttene med hulkende stemme. Me skulle berre skremme han! politimannen berre ser på dei, av skuffelse. Heile landet blei rysta av denne sanne katastrofen. Dette var det verste som har skjedd her i landet, av mobbing.

Moralen er: det er aldri god nok grunn til å mobbe, og ikkje gå for langt over streken!