Braket frå veden som sprakk båra seg gjennom trommehinna hans, og stakk på ein underleg pirrande måte. Det susa gjennom heile kroppen på ein absolutt tilfredstillande måte. Varmen frå det flammande huset varma meir enn sola kunne. For denne varmen var heilt spesiell, den nådde heile kroppen, adrenalinet bobla inn i han. Han knytte heile kroppen – var verkelig annspent, men likevel rolig. Se fjesa til fortvilte familiar var det han ikkje likte med å være pyroman. Han ville ikkje gjøre desse menneska vondt. Men han kunne ikkje slutte. For han var avhengig i rusen han fikk av å brenne ting, på same måte som ein narkoman er avhengig av sprøytene sine. For sytten år gamle Robert var dette ein leik, men ikkje så heilt ufarleg leik. Og det visste han. Men han greidde ikkje å slutte. Og det at han hadde ADHA gjorde det ikkje akkurat betre. Det var ingen unnskyldning. Sanningen er at det ikkje finnes nokon unnskyldning for å brenna ned huset til familiar. For eit år sidan omkom 3 personar i ein brann påtent av Robert, den yngste av dei bare eit halvt år gammal. Ingen veit at det er Robert. Han skjuler det godt. Han gjer det bra på skulen tatt i betrakting at han har ADHD. Han har godt forhold med foreldra. Og han verken drikk eller røyker. Han er leder for ein lokal antirus klubb. Så kven kunne trudd at ein slik gut ber på så mykje tungt. Han tenker på seg sjølv som to personar. Den han liker best er den ”snille” han.  Der han har mange vener og har eit sosialt liv. Men da han var liten hadde han problem med det faktum at han ikkje er som alle andre. Det er vanskeligare for han å sitje stille. Og det å høyra etter var ikkje så lett det heller. Han fekk aldri med seg beskjeder. Det var ikkje så mange foreldre som likte å ha han på besøk. Han var altfor vill. Men det var ikkje hans feil. Kunne ikkje folk bare skjønne det?

Da han begynte på ungdomsskolen betra det seg mykje. Han fekk venner. Hadde eit bra miljø. Og var ganske populær. Men det hang framleis i han at han ikkje hadde hatt det så lett i oppveksten.

Brannbilane suste opp den bratte grus bakken. Folk var hysteriske! Han nøyt vert sekund av det. Han satt godt skjult bak eit dusin busker. Men han hadde god utsikt. Det var ikkje langt i fra brannen. Han kunne nesten varme seg på det store bålet som strakte seg langt til himmels. Den var eit høgt hus, med fire leilegheiter. November var ein ganske tørr månad i Australia. Så det brann godt. Det låg ein nyfødd baby i huset, og han visste det. Men likevel så brann han ned huset, og det var bare nokon små rester av asken igjen av huset, då brannmannskapet var ferdig med å slukne det. Mangen ble skada av denne brannen, og 1 døyde. Etter på kom kjensla av at han hadde gjort noko gale, noko veldig gale! Da svirra mange spørsmål rundt i hovudet på Robert. Dette var det verste med å være pyroman- alle spørsmåla, migrenen, og samveten, det var det verste.

Korleis skal det gå visst folk finn ut att eg gjer sånt? Korleis skal eg klare å stoppe? Kva får meg til å gjera slik? Han hadde mange spørsmål han ikkje heilt greidde å svar på. Han prøvde så godt han kunne for å stoppe. Men det var lettare sagt enn gjort.

To år gjekk. Men då greidde han ikkje meir, han gjekk til politiet. Sa alt han hadde gjort. Han fekk seksten års ubetinga fengsel. I byrjinga var det heilt grusamt. Heit jævlig! Han led av tvangstankar, og det hende han klikka. Alt han kunne finne av fyrstikke var gull verdt for han. Han brann klær, bøker, sengetøy og alt han kunne finne. No har det gått fire år. Og det går mykje betre. Han greier seg fint. Holde på å utdanne seg, og det går veldig bra. Snart ferdig utdanna revisor. Han har tro på at han greier seg fint på utsida. Han har fortsatt vener som støtter han 100%. Og foreldra har heller ikkje vendt han ryggen. Folk skjønner at han har gjort noko utilgjeveleg, men at han var sjuk. Alvorleg sjuk. Han prøver å glømme kjensla av å brenna ting. Og han greier seg fint.