Dei sto på flyplassen, mens sekundvisaren talde ned for dei. Ho gråt, mens han prøvde så godt han kunne å smile, men det gikk ikkje. Alle kunne sjå at smilet hans ikkje var noko ekte smil. Heile familien hans var der, dei var alle så utrolige triste. Ingen visste heilt kva dei skulle seie. Mora hans gråt nesten heile tiden, men ho gråt ikkje meire enn ho unge jenta. Du kunne sjå at ho prøvde å skjerpe seg, men at det ikkje gikk.

Høgtalaren sa at om ti minuttar måtte han og dei andre stige på flyet. Han klemte ho godt og heldt hardt i ho. – Eg kjem att til deg, eg lovar, kviskra han i øyra hennar. Ho prøvde seg atter ein gong på eit smil, men ho fekk det ikkje til. Han kyssa henne varsamt på leppene, dei ville ikkje forlate kvarandre, det var lett å sjå.

Eg kjente ei tåre rende ned frå auge mitt, så patetisk, eg kjente ikkje guten ein gong. Men deira flyturar var alltid tristast, eg var ikkje dum, eg visste kor han skulle. Han skulle ikkje på ferie eller ein plass å studera. Nei, han skulle med militæret, i krig. Noreg, vi som aldri blander oss, vi som aldri har sendt nokon ned, sendar no fleire fly med med norske unge gutar nedover, nedover til krig. Han og dei andra, dei er baere gutungar, han kan ikkje være myke meire enn tyve år.

Han klemte mor si, far sin, dei to søstrene sine, bestemor si og bestefar sin, før han gikk tilbake til henne. Dei var svært forelska, det kunne eg sjå. Ho var ei lang og slank jente, ho hadde brunt hår og brune augo, ho var vakker, sjølv med tårer i augo og eit ulykkeleg ansikt. Han var eit hode høgare enn henne, han hadde også brundt hår, men med grøne augo og eit solbrunt ansikt. Han var veldig sjarmerande. Og du kunne sjå at han var godt trent, men hva hjelpar vel det? Ingen anar korleis akkurat han vil takla krigen.

Han kyssar henne ein gong til og seier at han elskar henne. Ho svarar at ho elskar han også, og at ho kjem til å sakne han. – Vi kan ringas og senda brev til kvarandre kvar dag, svarer han. Ein gut, kledd i akkurat dei sama grøne kleda, kjem bort. – Vi må dra nå, Kristian. Gutten som viser seg å heite Kristian, kyssar henne ein siste gong, seier hadet til familien og begynner å gå. Han snur seg ein siste gong og ropar: Eg elskar deg, Maren! Så forsvin han inni flyet.

Jenta går til familien og får ein klem av ho eine søstra. – Han kjæm att, skal du sjå. Dei står og ser på mens flyet lettar, så drar dei heim.

Eg forstår ikkje kvifor eg tar det sånn innpå meg, eg er jo at noken tar farvel kvar dag, men også at noken møtas att, kvar dag. Men eg følar det på meg at det komar til å gå bra med denne guten, og at han komar att heilt frisk, om ikkje så lenge. Eg kjenner at eg ser fram til det. Eg gleder meg til dei møtas att.