Eg vakna tidleg ein morgon av at mora mi skreik. Eg hoppa ut av senga og sprang ut av døra til rommet mitt, som førte rett til kjøkkenet, for å sjå kva som hendte. Det stod to soldatar der frå fyrst Uldrik der. –Det er visst ein jentunge og her, sa den eine alvorleg. –Heldigvis så skal vi berre ha med Sofie Katarina, sa den andre. Eg stirra på soldatane. –Kor skal dykk føre mamma og kvifor, spurte eg fortvila. –Vi skal ta hennar med til slavehuset, fordi at ho har stole brød frå fyrsten, sa den fyrste soldaten. –Vi må jo ha noko å leve av, sa eg redd, vi har jo knapt brød til ein av oss. Leppene mine dirra og eg kjende at torene kom. –Det er berre slik det er, eg beklager verkelig, sa den same soldaten.

Eg stod der i ein skitten nattkjole av kvit silke, og soldatane hadde raude jakker og kvite skjorter med rysjar framme på brystet. Dei hadde og ein enkel rustning, og kvite knesokkar som stod i stil med dei svarte, tettsittande buksene. Skoa var høghæla, svarte og med svære sølvspenner. Ellers hadde dei sverd i beltet, som i likskap med skoa, var svarte med svære sølvspenner. Eg lurte på korleis dei kunne ha dei belta utanpå rustningane, men eg lot være å spørje. Den andre soldaten, som haldt mora mi som stod der med ein lik nattkjole som eg hadde, berre stod der. –Kvifor er dei med brunt hår og blå augo dei vakraste, spurte den fyrste soldaten meg sjamerande. –Eg veit ikkje, det er vel berre slik, svara eg og pusta dypt. –Du har vel rett, sa han når han hadde komma bort til meg og hadde strøket meg på kinnet. Eg skalv av redsel. –Kom Arild, vi må gå no, sa den soldaten som haldt mora mi. –Ja vel, svara Arild, eg kjem. Før han lukka døra etter seg når dei gjekk, sa han: -Vi ses, Daniella, eg skal passe på deg. Eg stod der berre å måpa. Dei to soldatane hadde tatt med seg mora mi! Eg sank ned på kjøkkenbordet, og eg starta og gråte.

Etter at eg hadde fått roa meg ned litt og fått på meg kvardagsklede, gjekk eg bort til Andrea, ein dyrepassar i byen som tilfeldigvis og er mi bestevenninne. –Kva, du spøker, tok soldatane mora di til slave?, spurte Andres sjokkert. –Ja, svara eg trist, dei har det, og i tillegg så skal den eine, med namnet Arild passe på meg, kan du tenke deg noko så grusomt? Hønene kakla, støvet blåste til alle retningar i vinden og folk vrimlar rundt boden på torget i byen. –Nei, eg kan ikkje tenkje meg noko slik, men det høres ikkje heilt kjekt ut, vil du at eg skal hjelpe deg med å finne ei løysning?, spurte Andrea og smilte, unnskyld meg eit lite augneblikk, Daniella, kva kan eg hjelpe De med herre? Ein lubben, nokså mørk mann stod rett ved sidan av oss. –Eg ville berre si at eg synest at det var synd det med mora di, frøken, sa han i ein seig stemme, men eg åtvarer deg, ver forsiktig med kva du seier, og kvar. Så gjekk han sin veg.

–Kven var det, kviskra eg til Andrea. –Eg veit ikkje, men folk liksom trakk seg vekk når dei såg at han kom, sa Andrea og skalv. –Det var fyrst Uldrik, sa ein stemme som eg hadde ei aning om at eg hadde høyrt før. –Du din soldat, kva gjer du her?, sa eg surt og snudde meg. –Som eg sa tidlegare til deg, så skulle eg passe på deg, ikkje sant?, sa han leande, og her er eg. –Tydeleg det, sa eg i ein hånleg røyst. –Kva er det som er galt, likar du ikkje at eg passer på meg?, spurte han overraska. –Nei, eg likar ikkje at du passar på meg, for eg er faktisk vaksen nok til å passe på meg sjølve, sa eg surt og starta å gå. –Danni, vent på meg, ropte Andrea etter meg. Mora til Andrea tok over boda, slik at Andrea kunne springe etter meg. Eg ville vekk, vekk frå den soldaten, for han hadde tatt mora mi ifrå meg. Så eg sprang heim. Folk såg på meg der eg sprang, for mora mi var kjent i denne byen. –Daniella, høyrde eg Andrea rope. Men eg stoppa ikkje, for langt der bak kunne eg høyre raslinga til rustninga som tilhøyrde soldaten Arild. Eg hata ham, han kunne ikkje passe på meg, eg var for stor til å bli passa på.

Når eg hadde klart å sprunge heim, var eg full av støv og skitt. Eg satte meg ned på ein kjøkkenstol for å få pusten igjen. Etter nokre minutt, banka det på døra. Eg gjekk og opna døra. Der stod Andrea og Arild, andpustne. –Kvifor sprang du, spurte Andrea når ho hadde fått pusten igjen. –Eg har mine grunnar, sa eg og såg stygt bort på Arild. –Kva er det med meg som er så gale?, utbraut han. –Du er soldat av Fyrst Uldrik, og du tok mora mi til slave, det er grunnen, sa eg med saman bitte tenner. –Så det er grunnen, sa Andrea og såg opp på Arild. –Ja, sa eg og såg skeptisk bort på Andrea. –Ok, sa Andrea og smila. –Kan vi få komme inn, spurte Arild og flirte. –Sikkert, sa eg med et femøres smil og sleppte dei inn.

-Andrea, kan eg få snakke med deg eit augneblikk, sa eg og blunka med eit auge til Arild. –Det kan du sikkert, sa Andrea og sukka. Vi gjekk inn på rommet mitt. –Kva er det, spurte Andrea uroleg når eg hadde lukka døra. –Hør her, eg har eit forslag, Arild veit sikkert kvar det slave huset er, så viss vi overtalar ham på eit eller anna vis, så han vi på ham med på vårt lag, sa eg med iver i stemma. –Det var ikkje så dumt, men korleis skal vi få ham med på vårt lag, sa Andrea usikkert. –Enkelt, ein av oss, eller begge, forfører ham, sa eg bestemt. –Då overlatar eg det til deg, Daniella, eg vil ikkje ha noko med den soldaten å gjere, sa Andrea irritert. –Sikkert greitt det, har jo fått ham som ”vaktbikkje” no uansett, sa eg og smila. –Ok, sa Andrea, då kan du vel snart sette i gang. –Vi begge lo. –Ja, eg skal snart sette i gang, sa eg blidt. Så gjekk vi inn til Arild igjen.

-Då tar eg os stikker eg då, sa Andrea og blunka til meg. –Ja, greitt det, ha det, sa eg og lo. –Kva var det, spurte Arild etter at Andrea hadde gått. –Ikkje noko spesielt, sa eg og begynte å fikle med kjolen min. Rett før Andrea og eg gjekk ut til Arild igjen, så hadde eg tatt på meg den kvite silkenattkjolen igjen. –Skal vi gå inn i stua, spurte eg med ein sensuell stemme. –Det kan vi sikkert, sa Arild og reiste seg frå stolen han satt på. –Kom, sa eg og tok handa hans. Den var varm, god og myk, eg trudde at hendene til soldatane var harde og kalde, så eg blei litt overraska, men eg så ikkje noko.

–Vi kan sette oss i sofaen, sa eg og viste han kor sofaen var. –Det kan vi sikkert, sa Arild og såg bort på meg med eit smil om munnen. Vi satte oss ved sidan av kvarandre, og eg spurte: -Kvifor passar du på meg, har Fyrst Uldrik sagt at du skal? –Nei, det har han ikkje, men kapteinen min, Kaptein Lambton sa at eg skulle gjere det. –Ja vel, sa eg roleg og såg Arild inn i augo. Hans augo var grøn brune. –Blir du aldri varm i den rustninga, spurte eg forsiktig. –Jo, svara han forsiktig. –Vil du at eg skal hjelpe deg med å ta av det som gjer deg varm, spurte eg og bøygde meg fram slik at han kunne sjå store deler av puppene mine. –Nei, svara han uroleg, eg burde gå no. –Du sa at du skulle passe på meg, sa eg og greip armane hans, slik at han ikkje kunne bevege seg. Det blei heilt stilt, vi kunne berre høyre kvarandres pust, og eg pusta dypt inn. –Kva er det du vil, spurte Arild redd. –Eg vil ha deg på min side, så eg må bruke list for å få kloa i deg, sa eg og sukka, forstår du det, eller er du ein slik som berre lystrar din sjef sine ordre?

Han kjempa sine hender laust, og strauk meg på kinnet. Torene kom tilbake, og eg klarte ikkje å halde dei inne. –Unnskyld, sa han og kyssa meg på kinnet. –Det er eg som skal be om unnskyldning, sa eg og hiksta, eg var kanskje litt for innpåsliten. –Det var du ikkje, sa han, vil du framleis hjelpe meg med å få av meg rustninga? –Ja, det vil eg og klarte og roa meg ned litt. Etter eg hadde hjelpa ham med å få av rustninga, takket han meg for det. –Det er ofte at eg må sove med denne rustninga på meg, sa han trist, fordi at det er ikkje alltid at det er nokon som kan hjelpe meg med å få den av. –Eg hjelpte deg i alle fall denne gongen, svara eg og smilte. –Ja, det gjorde du, Daniella, sa han og smilte. –Ja, kviskra eg og sukka.

Eg skulle ynskje at eg kunne klare å få ham over på mitt lag. –Daniella, eg er på ditt lag no, sa han og starta å kysse på meg. Han la den høgre handa på hofta mi. –Korleis visste du at eg tenkte på at eg hopa på at du kunne bli med på mitt lag?, spurte eg når han hadde ein pause i kyssinga. –Eg kunne sjå det på meg, sa han. Så tok han og drog ned glidelåsen i ryggen på nattkjolen min. Eg stønna. –Eg trur eg veit kva du er ute etter, Daniella, berre la meg styre, så kjem alt til å bli godt, sa Arild og smila. Han tok av seg støvlane og jakka. Så tok han og begynte med kyssinga igjen. Eg kunne kjenne at han drog av meg nattkjolen. –Kvifor gjer du dette, spurte eg han. –Fordi at eg vil utforskje deg, og fordi at eg trur at eg er forelska i deg, sa han og kyssa meg så vidt på puppene.

Eg la meg ned på ryggen. –Eg trur at eg er forelska i deg og, det er berre det at eg er redd for å innrømme det, sa eg og stønna av tilfredsstillelse. Eg hadde aldri kjent noko så godt før. Eg låg der, splitter pine naken på sofaen, og elska med ein av Fyrst Uldrik sine soldatar. Han starta å suge meg i skrittet, det føltes som at eg var i ei anna verd, det var så godt. Han reiste seg så vidt opp, og drog ned si eiga bukse.

Eg kunne sjå at han var tent på meg. –Kom an, sa eg bestemt, press deg inni meg. –Ja, det skal eg gjere, sa han og la seg over meg, du er jomfru, ikkje sant? –Ja, det er eg, synd at vi ikkje er gifte, for det er jo eigentlig ikkje lov å gjere slik som vi gjer no før eit ekteskap. –Eg veit det, men vi kjem nok kanskje til å gifte oss, sa han og pressa seg inni meg. Det gjorde litt vondt, men på same tida var det veldig godt. –Har du gjort slik som dette mykje, spurte eg mens han knadde på puppene mine. –Nei, det har eg ikkje, men eg vil gjere slik mykje, når eg får sjansen, sa han og stønna, du er god å gjere dette med. –Takk, sa eg og raudna i ansiktet av flau heit. Eg følte meg varm der nede, og det kila når han trakk seg inn og ut av meg. Det var faktisk herleg å ha ein soldats kjønnsorgan inni seg, synest eg.

Til slutt trakk han seg heilt ut og sa: Dette får vere nok for denne gongen, Daniella, men du skal få meir ein annan gong. –Det var så godt, kan vi ikkje gjere det meir no, sa eg og sutra. Det føltes som at eg hadde falt heilt frå himmelen og ned til helvete. –Nei, vi kan nok ikkje det, sa han og kledde på seg alt utanom rustninga, tenk om du blir gravid. –Søren, sa eg og fant fram nattkjolen og tok den på meg. Dette hadde vært ein opphissande oppleving, ikkje på ein negativ måte, men på ein god måte. Eg veit ikkje heilt korleis eg skal forklare, det er berre slik.

Vi gjekk inn på kjøkkenet og Arild sa: -Daniella, eg verkeleg elskar deg, og eg vil hjelpe deg med å få ut mora di frå slavehuset, eg skal prøve å få fatt i nokon som kan hjelpe oss. –Takk, sa eg og smila, Andrea og eg skal og prøve å finne noen som kan hjelpe oss. –Godt, sa han og gjekk mot døra, men eg må gå no. –Ha det, sa eg og vinka diskret til ham.

Dagane etterpå blei hektiske, sidan eg måtte finne de som eg trengde hjelp frå, til å få mora mi fri frå slave huset. Dei hektiske dagane gjekk fort, og snart hadde Arild, Andrea og eg samla saman alle vi trengde hjelp frå. Så var det å få leggje planen, og få alle med på den.

Dagen for legginga av planen var kommet, og snart var alle ”hjelparane” inne hos meg. –Eg antar at dykk alle veit kvifor dykk er her, spurte eg når Helga, ei frå innsida av slavehuset hadde satt seg. –Ja, svara alle i munnen på kvarandre. –Fint, sa eg og smila, Arild, vil du overta? Eg såg bort på Arild der han stod i rustninga. –Ja, det kan eg Daniella, sa han smilande og kom fram til der eg stod. –Altså, for dykk som ikkje veit det, så er eg Arild, og eg har blitt bedt av Daniella til å hjelpe hennes mor ut av slavehuset, og eg er kjærasten til Daniella, starta Arild bestemt, eg har allereie lagt ein plan, og eg har no planlagt å forklare dykk kva dykkar oppgåver er.

–For å starte med Konstanse, du skal være utøre å avleie vaktene, sa Arild og såg bort på ei vakker jente, eg trur at det ikkje skulle vere så veldig vanskeleg for deg. Ho såg ned og raudna. –Herr Danielsen, kan du skaffe oss bambus-pinnar, spurte Arild og såg bort på ein skjeggete mann som stod ved sidan av Andrea. –Ja, det kan eg, svara han med ei grov stemme, kva skal dei brukas til? –Dei skal brukas til pilene, og det er der Jorid og Rebekka kjem inn, dykk skal og avleie vaktene, sa Arild når han såg bort på ei av jentene som stod i rustning.

–Kva skal pilhovudene bli laga av?, undra jenta i rustning. –Dei skal bli laga av Lars, sa Arild, er du villig? –Ja, sa mannen med lærforkledet. –Margrethe, kan du feste pilehovudet med babus-stenger?, spurte Arild og såg bort på ei som likna ekstremt mykje på Danielsen. –Ja, det kan eg, sa ho og smila. –Fint, sa Arild og lo, Rumpelteazer, vil du hjelpe Margrethe med det? –Ja, sa Rumpelteazer med ei svak røyst som var nesten like svak som kroppen hennar var tynn. –Ingeborg og Zeus, dykk tar dykkar av vaktene, og Xenia, du smørar gift på pilane. Dei tre nikka samstundes.

–Helga og Alice, dykk hjelpar Andrea og Daniella med å befri slavane, sa Arild ivrig, og Daniel og Erika kastar trolldom over vaktene som ikkje blir drepne. Alle var einige om oppgåvene deira. Eg blei glad for det. Det var no berre å sette i gong.

Ved skumringa hadde gjengen som skulle lage våpen laga dei, i tillegg til nokon sverd. No var det oppdraget fullført. Det var no berre overmanninga av slave huset som gjenstod. Det blei raskt mørkt, og vi sneik oss bort til slavehuset som var i utkanten av landsbyen. Helga var allereie i slavehuset, sidan ho hadde laga mat til slavane tidlegare på dagen. Arild, Zevs, Jorid, Ingeborg, Rebekka og Daniel gjekk yttarst. Andrea, Konstanse, Alice, Erika og eg gjekk inst. Frå den store steinbygninga kunne vi høyre skrik frå slavar som blei piska med piskar som var dyppa i saltvatn. Eg lurte på om mora mi og blei behandla slik.

Plutseleg trødde Erika på ein kvist. –Kven der, spurte ein av vaktene som stod utføre. –Fyr eld, ropte Arild, og det gjorde Ingeborg, Zevs, Rebekka, Ingeborg, Jorid og Arild med pil og bue. Alle vaktene blei drepne. –Tydlegvis verknadsfullt, sa eg og smila. –Hadde ein anelse om at det funka, sa Arild, eg fikk Daniel til å forhekse vaktene i tillegg. –Smart, sa Andrea med eit rått smil om munnen. –Gled deg, sa Arild, den verkelege festen har ikkje begynt ennå. –Ok, sa Andrea overbevist om at ho kanskje hadde sett nok. –Kom an, sa eg til Andrea, har du klart dette, så klarar du resten og. Det blei stille ei stund.

-Ok, dykk som skulle inn, gå så fort så mogleg, Rebekka, bli med dei, sa Arild kviskrande. –Alice, Andrea og Rebekka, kom sa eg lågt og vinka dei med meg for eg såg Helga ved inngongen. –Rapp dykkar, sa Helga nervøst, det kan komme fleire vakter så snart så mogleg, det er snart vakt skifte. Vi sprang etter Helga, og snart fikla Helga med nøklane for å opne den fyrste solide tredøra som førte til eit av romma der Fyrst Uldrik hadde slavane sine. –Kva skjer, høyrde eg ei svak røyst si der inne. –Vi skal slippa dykk ut, kviskra Helga. –Vi, sa den same røysta. –Dottera av Sofie Katarina og nokre av venene hennar, sa Helga og dreia om låsen, i tillegg til meg. –For nokre barmhjartige born, sa røysta innanfor.

Helga lukka så opp døra, og der stod det to ungjenter, ei i kvite nattkjole av silke, og langt, svart, krøllete hår, og ei spinkel kroppsbygning, men med former. Ho andre var utkledd som gut, og likna mykje på ho andre, berre at denne jenta hadde kortklipt hår. –Takk du dotter av Sofie Katarina, sa ho som stod nærmast døra og ho sprang bort og omfamna meg. –Korleis veit du kven eg er, undra eg. –Du er ekstremt lik din mor, sa ho som omfamna meg, din mor var fange med oss i dette fangehullet nokre dagar. –Kva heiter du, og ho som deler fangehull med deg no?, spurte eg hennar når ho hadde sluppet meg. –Eg heitar Emily, ho som går i guteklede er Myriam, min syster, sa Emily og såg bort på Myriam.

Eg føla meg som at eg var i ein avfalls haug, det var skitt overalt, og frå faklane hang det svære dropar med talk. Veggane var kalde, med sine bare steinar. Eg hadde ein uhyggeleg føling inni meg når eg var her inne.

Med eit høyrte vi ein grov mannsrøyst: -Kven er dei, og kvifor har du slept skittungane laust. Rebekka trakk fram sverdet sitt og sa: Viss du våger å nærme deg dei, skal det bli hovudrulling. –Eg er ikkje redd for nokon småjente, sa soldaten. Han hadde same uniform som Arild og Zevs den fyrste gongen eg møtte på dei. Rebekka var snar, og kappet hovudet av ham, og blodet, det spruta. –Kom, sa Helga kjapt, vi må vidare, det er framleis to slavar igjen, Nina og Sofie Katarina. Vi sprang bort til neste dør, som var ca. 10 meter vekke. –Sofie, Sofie, dottera di er her for å redde deg, kviskra Helga inn i luka på tredøra. –La meg få sjå engel bornet mitt, sa mor desperat og eg sprang fram til luka. –Mor, her er eg, sa eg og pressa fingrane mine inn gjennom gitteret i luka. –Takk og lov at eg fekk sjå deg igjen, korleis går det med deg? –Det går bra, mor, sa eg og smila. –Kan du opne?, spurte eg Helga. –Sjølvsagt, svara Helga smilande og fant fram den rette nøkkelen og opna.

Rett etter Helga hadde opna døra, sprang mor ut og omfamna meg. –Korleis går det med deg mor?, undra eg. –Det går bra, sa ho og tørka vekk nokre av torene, korleis klara du det? –Med litt hjelp, sa eg og fnisa. –Kva meiner du?, spurte mor nysgjerrig. –Det skal eg fortelje deg seinare, sa eg, kom mor. Mor følgte etter meg. –Vent på meg, Sofie, ropa ei spinkel jente i døra. –Nina, sa mor, kom. Ho kom etter. Ho var tynn, med mørkeblondt langt hår, og triste, gulgrøne augo. Ho såg ut som at ho var på min alder, altså 14 år. Nina, dette er dottera mi, Daniella, sa mor og såg bort på meg med nokre stolte augo. –Hei, sa Nina sjenert. –Eg er ikkje noko å vere redd for, sa eg roleg, men kanskje Rebekka ser litt skummel ut. Eg såg bort på Rebekka der ho stod med sverdet i høgre handa (båe sverdet og handa var blodete etter at ho kappa av hovudet på den eine soldaten). I tillegg så hadde ho nokre av dei farlige bumerangane sine med seg, som tilfeldigvis var laga av stål.

-Kom, la oss stikke, dei andre ventar på oss, sa eg og såg bort på dei andre. –Dei andre, undra mor skeptisk. –Mor, trur du at eg hadde klart dette åleine?, spurte eg irretert. –Kanskje ikkje, sa mor smilande. –Kom då, sa eg og vinka alle med meg (av dei levande sjølvklart).

Ute var det nokre soldatar som sloss med Arild og resten av gjengen som var utanfor. Rebekka trakk fram pil og boge og skaut ned den eine soldaten etter den andre. –Wow, sa Myriam imponert av Rebekka si skyting, bra skyting. –Takk, sa Rebekka mens ho trakk opp ei pil. Så få sekunder etterpå fell neste soldat av Rebekka si skyting. Ho visste kor rustninga var sårbar, og klarte alltid å treffe. Etter nokre få minutter var det ikkje fleire soldatar igjen. –No er dette unnagjort, sa Arild og såg bort på oss, har du låst ut alle, Helga? –Ja, det har eg, sa Helga smilande, det var ikkje så mange.

Så rusla vi alle heim, til kvar vår kant. Nina, Myriam og Emily budde i same hus, eller rettare sagt bordell, sidan dei var prostituerte. Eg syntest litt synd på dei, men slik var verda no ein gong, av og til litt for urettferdig. Heldigvis så takka Nina, Myriam og Emily for reddinga, og dei lova å gi noko tilbake eingong. –Lurer på kva dei tre kan gi som takk, ein gratis omgong på eit av romma på bordellet?, undra Zevs. –Kanskje, sa eg roleg, vi får sjå. –Vi får ses ein annan gong, sa Zevs, eg må ta ein annan veg for å komme heim. –Ha det, sa vi tre ikor, sidan det var berre mor, Arild og meg igjen. –Arild, kor skal du vere, undra eg.

–Eg hadde planlagt å vere hos deg, svara han med eit bredt smil om munnen. –Er det noko du ikkje har fortalt meg, Daniella, undra mor. –Ja, det er det, som du kanskje hugsar, så var Zevs og Arild dei to som tok deg til fange, begynte eg. Mor nikka. –Eg klarte å få dei to over på mi side, slik at dei kunne hjelpa meg med å få deg ut av slavehuset, forsatte eg, og tilfeldigvis så har Arild blitt kjærasten min. –Herregud, sa mor overraska. –Dessverre, sa Arild og rynka panna, men faktisk så har båe Zevs og eg planlagt å slutte som soldatar. –Har dykk, sa eg overraska. –Ja, sa Arild smilande. –Det er jo fantastisk, sa eg, betyr det at du og Zevs kommer på mi side for godt? –Ja, svara Arild, og ikkje berre for godt Daniella, eg undra på om du ville gifte deg med meg? Eg var heilt paff, så eg berre stod og måpa ei stund. –Du må spøke, klara eg å få sagt etter ei stund. –Nei, sa Arild bestemt, kan du svare på spørsmålet? –Eg svarar ja, sa eg og smila. Eg hadde kommet meg litt no.

Nokre dagar etterpå gifta vi oss, og Andrea var forloveden min, mens Zevs var Arild sin forlovede. Eg var kanskje berre 14 år når eg gifta meg, og Arild, han var 18 år. Mor gråt under heile seremonien. Slik enda denne historia.