"Frida, eg likar deg, eg har lika deg lenge!" Stian såg på ho og smilte. Frida stivna. Det gjekk kaldt nedover ryggen hennes. Stian, skulens penast gut, likar ho. Han var alle jenters draum. Store armmusklar, mystiske auga og fotballagets kaptein. Det var ikkje det at ho ikkje likte han, men ho kunne ikkje. Ho ville ikkje.

"Frida eg likar deg, eg har lika deg lenge!" Marius såg på ho og smilte eit smil ho aldri hadde sett før.

Jentane i klassa hennes sa at han var ein rundbrenner, men ho skjønte ikkje kva dei mente. Han kyssa ho heilt uventa. Ho blei heilt mo i knæra. Ingen har likt ho før, men no var ting forandra.

Dei såg kvarandre kvar dag. Han var 17 og ho var 15, men det satje ikkje nokon stopper for det dei følte. Frida følte deg eldre enn nokon gang, og ho gjorde ting ho aldri ville gjort med nokon annan. Det ville ho angre på seinare.

"Frida, Frida? Er du der?" Stian såg på ho og var forvirra.

"Beklager, eg blei bare litt borte."

"Din tøs! Hore!" Marius skreik.

"Tru at eg ville elska deg. Eg ville bare ha eit ligg. Det er alt. Skjønner?" Han var blitt ein heilt annan.

"Men, men. Du sa jo, du var jo." Frida var heilt på gråten.

"Eg laug!" Marius gjekk. Livet hennes var lagt i grus, og ho sto igjen aleine.