Ho var annerleis. Annerleis frå alle andre rundt seg.

“Bolle”, det ordet gjekk om og om igjen i hodet hennes.

Det var det dei hadde kalt henne alle desse åra, frå barnehagen til nå siste året på ungdomsskulen.

Ho hadde ingen venar, ho hadde alltid vore aleine. Emma satt mykje med pc-en. Ho skrev mykje, høyrde på musikk og snakka på msn. Der var da akkurat som hennar egen verden, og iallfall nokon som snakka til henne, det var da ikkje ellers. Vist ikkje det var noko sårande dei sa då.

Det var 6. august, ein ganske fin solskinsdag, men ikkje for Emma. Det virket alltid som om dagane hennes bestod av regn og svarte skyer. For det var sånn ho følte seg. Emma måtte løpe ned bakken for å nå bussen til skulen, helst håpet ho at ho ville miste den så ho slapp å bli såret i dag.

Men bussen rakk ho. Då ho gjekk av på terminalen såg ho den vanlege gjengen som satt der å røykte. Emma prøvde å skynde seg forbi så dei ikkje skulle sjå ho, men da var for seint. Dei gjekk imot ho og begynte å rope skjellsord til ho. Emma prøvde å oversjå dei, men no byrja dei å skubba ho. Emma gikk bakover for å ikkje få eit slag i fjeset, men ho støtte på ein vegg. Ho var fanga. Veggen bak henne, og seks jenter som stod tett rundt ho gjorde da ikkje så veldig lett for henne å komme seg vekk.

Ho eine byrja å spytta Emma i fjeset, men Emma torde ikkje å ta igjen. Ho viste at vist ho sa eller gjorde noko mot dei så kom dei til å få enda fleire til å banka ho.

Emma lukka øygna, hun ville få det over. Ho kjente ein hand i magen, og ein tåre som trilla ned over kinnet. Hun vakna opp av eit kvitt lys, og det hun tenkte var om ho endelig var i himmelen. Emma blei etter nokre sekunder vant til det skarpe lyset og så at ho var på sjukehuset. På ein stol ved sida av tv-en satt mora og sov.

Ein sjukepleiar kom inn på rommet og sjekka pulsen og at alt var normalt.

“Du har hatt litt av eit smell Emma, du måtte sy sju sting i hodet, og har ein del blåveisar i fjeset.” sa hun.

Emma leste på det lille skilte at hun het Mona, ho var ganske pen. Blondt langt hår, blå auge og det penaste fjeset Emma hadde sett. Emma tenkte at ho kunne vore modell, kanskje til og med supermodell.

“Emma!” Moren hadde vakna og gjekk mot senga til Emma.

“Vennen min, kva var da som skjedde?”

“Eg husker ikkje...”

“Det var nokre jenter som fann deg på terminalen med skulen, men då var du bevisstlaus”

Emma tenkte at dette måtte være dei som hadde banka ho opp, men da kom det ein politimann inn for å høyre kva som hadde skjedd. Men Emma sa at ho ikkje hugsa noko, for ho viste at vist ho sa noko så kom dei til å gjera mykje meir enn å banka ho...

Nokre dagar gjekk før ho fekk forlate sjukehuset, og måtte tilbake til skulen. Eigentlig hadde ho aldri lyst til å gå på skulen igjen, ho hadde bere lyst å liggje i senga og sjå på tv resten av livet. Men da kunne ho ikkje..

Første dagen tilbake på skulen og ho blei mobba igjen med ein gong. Den jentegjengen som hadde sendt henne på sjukehuset, kom bort til henne og stilte seg rundt henne. Ein av dei sa til ho at vist ho fortalte nokon kva som hadde skjedd så kom ho til å bli banka enda meir enn sist gang...

Emma kom seg heim uskadd, men no orket ho ikkje meir... Emma var lei av livet, orket ikkje å kvi seg til skule kvar dag, å bli mobba resten av livet, det ville ikkje være noko liv for henne.

Ho gjekk til yndlingsplassen sin, eit høgt fjell kor ingen kunne sjå ho. Ho så utover himmelen, solen byrja å gå ned og himmelen var nesten rosa. Det var så vakkert å sjå på, ho gjekk ut på kanten og lukka augna. Ho tenkte på korleis det var i himmelen og hoppa.