Det heile starta med ein merkelig sexfantasi eg hadde i sommarferien før eg starta på ungdomsskulen. Heile dagdraumen virka som noko rart, men alikevel så godt og tilfredsstillende. Eg drauma den gongen at eg hadde det litt vel intimt med den kvinnelige oppdrettaren til hunden min, Rex. Det var den 29. Juni 2001 eg drauma det. Eg husker enno korleis den draumen var, sjølv om det var for cirka sju månader sidan. Heilt sidan den dagen har eg visst at eg ikkje er 100 prosent heterofil. No veit eg betre. Eg er lesbisk. Det er på ein måte ein rar tanke, men den er som den vekkjar det meir intime i meg. Det er berre ein person eg har sagt det til, og det er venninna mi som heitar Sara, for ho er ikkje ein av dei som mislikar lesbiske. Det gjer meg ein god føling av å sjå tilbake på den tida, men så blir eg avbroten................................

-Nikita, kom ned, det er middag no, skreik faren min opp trappa. –Greitt, seier eg og går ned. ”Å nei, ikkje fiskekaker igjen”, tenkjer eg og snusa opp i lufta. Jo, det var den ekle fiskestanka frå fiskekakene igjen. – Far, vi har jo åte fiskekaker heile veka, sutra eg. –Enten et eller gå svolten, sa faren min og såg bort på med eit håplaust blikk. – Eg går og gjer noko anna, sa eg sur. –Greitt, sa far, eg gjer deg opp. –Fint for meg, for eg har gitt deg opp allereie, sa eg utan å sjå meg bakover. Sinne steg i meg. Eg gjekk opp på rommet mitt og øva på tverrfløyta. Det gjorde eg alltid når eg var trist. Akkurat i denne perioden var eg trist, sidan at mora mi hadde flytta på  grunn av at foreldra mine skulle skilje seg. Det var ein rar, merkelig og trist føling, men eg følte meg trygg i den lesbiske verda, for eg hadde ein kjæraste. Ho heitte Mirjam. Eg elska ho av heile mitt hjarte. Ho var den personen eg kunne snakke om alt om, for ho forstod meg, og eg forstod ho.

Eg ringde til ho. –Hei Nikita, eg såg at du ringde, høyrde eg ei glad stemme si i den andre enda. –Hei Mirjam, sa eg, eg har eit lite problem. –Kva då, spurte ho engsteleg. –Faren nektar å forandre på middagsmenyen, eg nektar å ete fiskekakar i ein dag til, sa eg trist. – Synd, sa ho oppgitt, skal eg komme bort til deg? –Ja, sa eg med ein letta stemme. – Ser deg om cirka ti minutt då, sa ho. Ok, ses, sa eg og smilte. Ok, ses, sa ho i den andre enden og la på. Det same gjorde eg.

Ti minuttar etterpå kom ho. Eg var glad for å sjå ho. –Hei Mirjam, sa eg gledestrålande når eg lukka op døra. –Hei, sa Mirjam, du høyrtest ikkje så glad ut på telefonen etter mi meining. –Nei, eg var ikkje det, sa eg. Eg såg meg rundt for å sjå om at faren min var i nærleiken. –Skal du gi meg eit kyss, eller?, spurte Mirjam. –Ja, sa eg, eg måtte sjekke om faren min var i nærleiken, for han veit ikkje at eg er lesbisk.

Hovuda våre nærma seg sakte kvarandre. Så møttes leppene. Det ble eit av dei beste kyssa eg hadde vore borti. Det var så ømt og intimt om kvarandre. Begge hadde litt fuktige lepper, så det gjorde kysset mykje betre. Eg ville ikkje at det kysset skulle slutte. Eg la den eine handa på rumpa til Mirjam og den andre på ryggen hennar. Så lagde Mirjam ein koselyd. Vi starta og råkline og det gjorde det ikkje enklare for meg å slutte å kline med ho. Så kjende eg loppehaugen Rex bite meg i rumpa. Eg trakk meg vekk.

-Rex, såg du ikkje at eg er litt opptatt, sa eg irritert på ham. Han stod der og såg opp på meg med de mandelformede, mørkebrune augo, kunne eg ikkje bli sint på ham. –Du må vere litt snill med Nikita, sa Mirjam til ham. –Mirjam, skal vi gå opp på rommet mitt, slik at vi kan snakke i einerom?, spurte eg ho. –Ok, greitt, sa ho og smilte. Det var to personar eg ikkje kunne motstå søte blikk frå, Mirjam og Rex. Begge er søte og snille, men den sistnemnde kan bite litt av og til.

Vi gjekk opp på rommet mitt. Det låg og fløyt med notebøker, jente og kvinnebladar, klær, bæreposar og bilete. –Nikita, når er det sist du rydda her?, spurte Mirjam forsiktig. – Cirka ein månad sidan, svara eg stolt, ny rekord. –Eg kan sjå det, sa ho med litt irritert stemme, til og med mutter`n har det ryddigare enn deg, og ho er meir lat enn deg, skjerp deg. – Ja vel, sa eg med eit sukk. Eg følte meg ille til mote. – Ta det med ro, sa Mirjam beroligande, du kan alltids rydda ein anna gong, det var ikkje vondt meint. – Greitt, sa eg og smilte litt. –På telefonen sa du at du hadde krangla litt med faren din, sa Mirjam. –Ja, det stemmar, han nektar å forandre på middagsmenyen, sa eg trist og såg ned i golvet. –Nikita, slutt å ver så trist, sa Mirjam med ei trøstande tone. –Skal vi sette oss ned og snakke om det?, spurte eg. Eg såg no inn i augo på Mirjam. –Greitt, sa ho.

Vi satte oss ned i den blå sovesofaen og av ein eller annan merkelig grunn la eg den høgre handa på den eine hofta til Mirjam. Eg føling slo meg. Eg hadde aldri lagt handa mi der på Mirjam før. Det var som ein draum som blei virkeligheit. Vi såg kvarandre inn i augo og smilte. –Kva skal eg gjere med faren min?, spurte eg med eit sukk. –Du kan alltids drepe’n, sa Mirjam, det var det eg gjorde med min far, veit du, når foreldra mine skilte seg. –Og no bur du hos mora di, sa eg. –Eg veit eg er rar, men det liggjar i genane, sa ho. –Ja, du er rar, men eg trur at eg snart lider av depresjon, sa eg og sukka. –Du, ta det litt med ro no, gjer som meg, når eg kommer i ei krise, tenkjer eg alltid på noko som eg er loco etter, sa ho og strøk meg over kinnet. –Altså, eg må tenkje på deg, då, sa eg og såg bort på ho. –Så du er loco etter meg, sa ho med eit smil. –Ja, det stemmer, sa eg og satte meg meir til rette i sofaen. Eg pusta letta ut. –Du ser trist ut, skal vi snakke om noko anna?, spurte Mirjam meg og kysset meg lett på kinnet. –Ja, vi kan godt snakke om noko anna, sa eg.

Eg kjende at tårene kom. Eg bøygde hovudet ned og kjende at tårene rann over kinna mine. –Så,så, Nikki, det kommer til å gå bra, sa Mirjam og la armane sine rundt meg. Eg begynte og tute. –Eg kan ikkje noko for det, eg er berre så trist, sa eg. –Alle føler seg triste ein gong i blant, eg og har gjort det, sa Mirjam medfølande. –Har du?, spurte eg med skjelven stemme. –Ja, svara ho, når eg fyrst fann ut at eg var lesbisk. Det andre plaga meg på grunn av det og prøvde fleire gonger å ta sjølvmord. Forstod aldri heilt kvifor, det var berre slik. –Mirjam, eg treng trøyst, ikkje råd, sa eg irretert med ein stor klump i halsen.

Eg kjende at Mirjam begynte å beføle meg på puppene. Det fekk meg til å tenkje på alt anna enn problem. Eg la meg roleg ned i sofaen. Eg stønnet av tilfredstillelse. Det var så behagelig, eg forstod aldri heilt kvifor. Vi starta å kline, råkline. Råare enn før. Det blei berre meir og meir lidenskapelig. Eg kjende ei kripling i magen. Ei kripling som gav meg ein god mageføling. Vi kunne haldt på forevig, men den gong ei. Vi blei avbrotne av eit høgt bjeff frå Rex.

-Kva er det no, då?, spurte eg Rex. –Eg trur at faren din er i nærleiken, sa Mirjam og børsta vekk noko av det skulderlange nøttebrune håret vekk frå augo. –Fort Mirjam, ikkje ligg over meg, sa eg med ein opphissa stemme, viss han ser oss slik, er eg dødens. –Ok, sa Mirjam med eit smil og reiste seg opp frå meg. Eg kjende at magen min rumlet. –Søren, eg har ikkje ete på ei stund, sa eg. –Nei det har du ikkje, du har jo ikkje hatt middag, sa Mirjam. –Skal vi stikke bort til deg heller, spurte eg Mirjam. –Sikkert greitt det, svara ho. –Og det store spørsmålet er som alltid, får eg lov av faren min, sa eg med litt iver i stemma. –Håper det, sa ho og smilte. –Eg og, for han veit jo at du drepa faren din, og min far er jo så overbeskyttande, du var jo fly forbanna på faren din, og dessutan så har du vel ikkje hjarte til å drepe meg, eller har du det?, spurte eg. –Eg har nok ikkje hjarte til å drepe deg, Nikki, eg er for håplaust forelska i deg, sa ho og såg bort på meg med eit bedårende ”Bambi-blikk”.

Då vi gjekk ned til hovudetasjen møtte vi på faren min. –Kva gjorde dykk, då, spurte han og såg olmt på meg. –Ikkje noko spesielt som du trenger å bry deg om, sa eg spydig, uansett så kom Mirjam og eg ned for å spørje om eg kunne bli med ho heim. –Kjem det til å bli myrda nokon, sa han og såg bort på Mirjam såm fikla med den raude og kvite smalstripa tettsittande toppen. –Nei, pappa, det gjer ikkje det, du treng ikkje å vere så overbeskyttande, eg veit at du vil mitt beste, men eg klarar å passe litt på meg sjølve, eg er ikkje dum i hovudet. –Greitt, du skal få bli med Mirjam heim då, sa han oppgitt. –Greitt, når skal eg kome heim?, spurte eg letta. –Berre kom heim før du sovnar, så er det greitt, sa far.

På vegen bort til Mirjam snakka vi om mykje forskjellig. For det meste om brevvenner. –Irriterande at du mista brevvenninna di i Finland, då, sa Mirjam til meg. –Ja, ikkje sant, men ho hadde jo over hundre andre og, så det var jo ikkje så merkelig, sa eg og såg bort på ho. Vinden blåste svakt i ansikta våres. Påskeliljene bloma vakkert i beda på vegen til Mirjam. Det var ikkje ei sky på himmelen og det var rundt om ti varmegrader ute i Celsius. Så var vi snart heime hos Mirjam. Etter at faren hennar blei drepen, var Mirjam nøgd for å passe på mora. –Lurer på korleis mamsen har det?, lurte Mirjam på. –Ikkje veit eg, vi er jo om eit augneblikk heime hos deg no, så vi får sikkert snart finne det ut, sa eg.

Rett etter at eg hadde lukka døra igjen satte Mirjam i eit grufullt skrik. Eg såg at ho storma inn i stua. Eg sprang etter. Der såg eg Mirjam hengje over mora som låg i ein blodpytt med hovudet ned mot golvet og ein pistol i den høgre handa. Det var tydeleg at ho hadde tatt sjølvmord. Mirjam satt og hulka. –Kom, Mirjam, bli med meg no, sa eg med ein beroligande og medfølande stemme. Ho reiste seg roleg opp. Det hadde kommet nokre blodflekkar på olabuksa av dongeri.

Vi gjekk opp trappa til andre etasje til rommet hennar. Rommet hennar var som alltid fylt med ting frå Austen. Noko av det kulaste ho hadde var ein trefigur av ein indisk elefant. Mirjam fall ned i sengja med ”Ole-Brumm”-sengjesett på. Ho rista, så mykje gråt ho. Eg satte med forsiktig ned og strauk den eine handa mi nedover ryggen hennar. Med ujevne mellomrom kom det tuting frå hennar. Eg syntest synd på hennar. Eg skulle ikkje bedt ho om å kome bort til meg. Men eg kunne ikkje klandre meg sjølve. Sannsynlegvis så hadde mora til Mirjam uansett tatt sjølvmord. Men å miste begge foreldra på under eit år var vel litt vel drøytt.

Etter cirka ein halvtime tok vi motet til oss og ringde til politiet. Vi fortalte kva som hadde skjedd og to politi betjentar kom bort til der vi budde. Dei avhøyrde oss begge og før politiet kom avtalte vi at vi skulle svare ærleg på alle spørsmål dei stilte oss. Mirjam blei avhøyrd på hennar soverom mens eg blei avhøyrd i stua på loftet. Han som avhøyrde meg stilte meg spørsmål om kor mykje eg kjende Mirjam og kva slags forhold vi hadde til kvarandre. Eg fortalte at vi kjende kvarandre som om at vi var bestevenner og at vi var kjærester. Det var ikkje så flaut å innrømme. Etter ein halvtime blei avhøyret mitt ferdig. Det til Mrjam blei ferdig nesten samtidig. Mirjam kom inn i loftstua nokre minutt etter meg. Ho var heilt skjelven og raud i ansiktet grunna at ho hadde grått så mykje. I loftstua var det Chesterfieldmøblar og stua hadde ein lidenskapelig atmosfære.

Etter det kom det nokre til politifolk for å leite etter beviser og slik. Vi fekk ordre om at Mirjam var nøgd for å sove hos meg nokre dagar. Det var heilt greitt for oss begge. Mirjam sprang inn på rommet med meg på slep og ho fann fram alt ho trengde for å overnatte hos meg. Nattklær, toalettssaker, vanlege klær og tidsfordriv i tillegg til pengar, mobil og nøklar tok ho med seg. Etter det stakk vi ned på take – awayen for å bestille kinamat og så stakk vi heim til meg igjen. Mirjam bestilla pepperbiff og eg bestilla kylling i karrisaus. Vi begge var heilt hekta på kinamat. Det var Mirjam som hadde gjort meg heilt hekta på kinamat, så eg skylder på ho når nokon spør meg om kvifor eg er hekta på det.

Når vi kom heim til meg igjen ble faren min heilt mållaus når eg fortalte kva som hadde skjedd. –Du din tulling, slutt å bli mållaus kvar gong eg fortel deg om eit mord, la oss få vere i fred, ok?, sa eg til ham. Alt han kunne gjere var å vinke med handa, som viste oss at vi hadde fått lov til å vere i fred.

Så stakk vi opp på rommet mitt. Det var framleis like rotete som før, så vi bestemte oss for å rydde, så det ikkje såg ut som eit skip hadde strandet. Blada blei sortert og satt i tidsskriftsamlarar, notebøkene satte vi inn i bokhyllene, bæreposane samla vi i ein stor bærepose, klærne la vi samen og la i skapet og bileta utan ramme, satte vi i album og dei med ramme hang vi opp på veggane. Vi haldt på i to timar og vi var ganske utslitne når var ferdige. Begge var sveitte som søren. Vi satte oss i den same sovesofaen som tidlegare. –Det ser betre ut no, sa Mirjam andpusten. –Ja, det gjer det, men eg trur at vi må dusje no, ellers kommer vi vel til å stinke, har eg rett, sa eg lattermildt. –Ja, du har rett, kven skal dusje fyrst?, spurte Mirjam. –Du kan dusje fyrst du, Mirjam, sa eg. –Ok, greitt det, sa ho smilande.

Ho tok fram handkle, såpe, shampo og vaskeklut, og så gjekk ho for å dusje. Ein halvtime etterpå var ho ferdig. –Så du er ferdig no, spurte eg ho roleg. –Ja det er eg, svara ho, no er det din tur til å dusje. –Ja, eg veit det, sa eg og smilte. Eg var som regel alltid i godt humør når eg var med Mirjam. Vi fikk kvarandre til å le, så vi kunne ikkje si at vi kom til å leve ei kort stund. Så fann eg fram mine ting som eg trengde når eg dusja. Når eg passerte Mirjam, kysset vi kvarandre. Vi starta ikkje å råkline denne gongen. Det var berre eit lite kyss denne gongen.

Cirka tjue minuttar etterpå var eg ferdig. Denne dagen hadde vore slitsam for meg. Fyrst hadde eg krangla med faren min om middag. Så var Mirjam heime hos meg ei stund. Etterpå stakk vi bort til hennar kor vi fann hennar mor død. Så politiavhøyr. Etter det var det kinamaten og ryddinga. 

-Søren, vi har gløymt å ete kinamaten, sa Mirjam fortvilt. –Crap, vi får ta og varme den i microen, sa eg og sukka. Vi stakk ned på kjøkkenet der faren min stod og fiksa på pelsen til Rex. –Sjekkar du Rex for lopper, spurte eg ertande. –Ja, svara han, det gjer eg. –Vi skal ikkje vere her lengje, vi skal berre varme opp kinamaten, sa eg og vifta med posen med kinamat. –Er det det som luktar slik?, sa faren min irretert. –Ja, svara eg, men kinamat stinkar ikkje, pappa, det er berre du som er sær i huet. –Ja vel då, sa han med irretert stemme. Så slengte Mirjam og eg kinamaten inni micro’en og satte den på eit minutts oppvarming. Når kina-maten var ferdig inni micro’en tok vi med oss maten, ei 1,5 liters flaske med Cola, bestikk, glas og tallerkenar og stakk opp på rommet mitt. Der satt vi i fred og ro og åt på maten vi hadde kjøpt med oss.

-Mirjam, korleis føler du deg etter at mora di tok sjølvmord?, spurte eg forsiktig. –Eg veit ikkje kva eg føler, Nikki, på ein måte er eg glad for å bli kvitt ho, men på ein annan side, så har eg ein ekkel mageføling om at eg er nøgd for å bu hos dei skrekkelige syskenbarna mine i Oslo og eg klarer ikkje å flytta frå deg, sa ho og såg bort på meg med eit fortvila uttrykk. –Trur du at loven har smutthull slik at du kan bu hos meg i staden, sa eg med litt sorg i stemma. –Eg trur det, sa ho og smilte, for du er jo kjærasten min. – Eg hopar det, sa eg og såg ut vindauet, det hadde blitt så trist å leve utan deg. –Det syntest eg og, sa Mirjam, når eg var hos den skrekkelige advokaten som skulle forsvare meg under rettssaken med mordet på faren min, så leste eg litt i den tjukke boka med alle Noregs lovar. Der stod det at ein kunne bu hos slektningar eller kjærestar eller ektefellar om begge foreldra skulle døy ein gong. –Gjorde det?, spurte eg forvirra. –Ja, Nikita det gjorde det, sa Mirjam med eit smil. –Altså, du kan bu hos meg, om slektningane dine og faren min tillet det. –Men faren din veit jo ikkje at du er lesbisk, sa Mirjam redselsfylt. –Ein gong må faren min få vite det, burde han ikkje, spurte eg Mirjam roleg. –Jo du har rett i det, sa ho og smilte. Så brøytt vi begge ut i latter.

Etter vi hadde åte opp kina-maten gjekk vi ned i stua kor faren min satt. – Pappa, eg har noko eg vil si deg, sa eg alvorlig. –Kva er det?, spurte han og såg bort på oss. –Eg er lesbisk og er kjæraste med Mirjam, sidan båe foreldra hennar er døde, har ho rett til å bu hos kjærasten sin, kva seier du, får ho lov til å bu her?, spurte eg faren min. Eg flytta aldri blikket frå auga hans. –Ja, ho får lov til å bu her, berre ho ikkje drep nokon fleire, sa far oppgitt. –Neida, eg skal ikkje drepe nokon fleire, eg drepte jo tross alt faren min fordi at han forlot mor og meg, sa Mirjam med eit trist uttrykk i ansiktet. –Og sannsynligvis så tok mora hennar sjølvmord fordi at ho klarte seg ikkje lenger utan faren til Mirjam, sa eg og såg usikkert bort på Mirjam. –Stemmer det, sa Mirjam og såg smilande bort på meg, ho klarte ikkje å halde styr på meg.

Dagane gjekk, og etter nokon år, var Mirjam og eg framleis kjærester. Ein dag fridde eg, og ho svara ja. Vi gifta oss i Stavanger domkyrkje ein vakker vårdag i april. Slik enda denne historien.