Innhald

Mordet på hundedommeren.

Den unge etterforskaren.

Det spøkjer på Odin - garden.

Hjelp, eg lever i ein gal verden.

Mordet på hundedommeren

Det var klokka fem om morgonen eg vakna av at mobilen min ringde. Eg låg nokså godt i sengja og ville ikkje ta telefonen, men noko i underbevisstheita overtalte meg til å ta han. – Ja hallo, sa eg med ein trøytt stemme. –Hei, det er meg, fyrstebetjent Bailey, kan du kome bort til Tuftevegen 22? –Ja, det kan eg sikkert, kva har skjedd?, spurte eg interessert. Eg visste at samfunsnfagslæraren min, Bjørnar, budde der. –Bjørnar Kalberg, hundedommeren og læraren haar blitt drept, og vi lurte på om du ville hjelpe oss med å etterforske dette mordet, sa Bailey og gjespet. –Greitt det, eg er der om eit kvarter, sa eg og holdt på å dunke hovudet i ein av takbjelkene. Eg sov oppe på loftet,der dom takbjelkene ikkje hadde skumgummi på seg, så eg var glad eg ikkje dunka hovudet mitt.

Eg tok på meg raskt klærne og kasta meg over sykkelen min og syklet bånn pinne opp der som Bjørnar budde. Når eg kom opp var det mange politibilar og politifolk som vimsa rundt. Nokre av naboane hadde og vakna og lurte på kva som hadde skjedd. Så såg eg fyrstebetjent Bailey. –Hei Bailey, kva har skjedd?, spurte eg nysgjerrig. –Bjørnar har blitt myrda, vi ventar på patologen no, sa Bailey engsteleg. –Kva veit dere foreløpig?, spurte eg småtrøytt. –Vi veit kun at han har blitt hakket ihjel foreløpig, men vi held på med å avhøyre kona hans, for ho såg kva som skjedde, sa han litt trist. –Hakket ihjel?, spurte eg sjokert. –Ja, svara Bailey i same tone som forrige gong. –Høyrest grusomt ut, sa eg, no får vel gruppa mi ein grufull lærar i samfunnsfag har eg rett. Eg følte meg ikkje heilt god no av ein eller annan merkelig grunn.

Det var ein kald vårdag og vinden blåste i håret på meg. Sola kunn ein skimte lang borti horisonten. Det var mars og overskyet for det meste. Utover på Jæren som eg bur kan det bli nokså fint om våren når sola bryt gjennom skyene send nokre solstrålar ned på jorda som er frossen av frost.

Så kom ein annan fyrstebetjent som heitte Sloan bort til oss. Vi hadde møtt på kvarandre før, under etterforskninga på mordet på Kjetil Ødegård, norsklæraren min som og var journalist. –Sloan, er eit samantreff at begge lærarane som har blitt myrdet på under eit år hadde eit til yrke i tillegg til å vere lærar, spurte eg. Eg starta å vakna no. –Ja, du har rett i det, Frøyland Jørgensen, det er eit samantreff i det, og vi har enno ikkje funnet mordaren til Ødegård, sa Sloan overraska, du er smart frøken. – Eg veit at eg er smart Sloan, viss vi finn ut hvilke personar som kjende begge som hadde motiv og anledning til å drepe beggje har vi ihvertfall ein begynnelse, sa eg anspent. –Du forbløffer meg, unge dame, du burde få deg jobb i politiet når du blir voksen, sa Sloan forbløffa. –Nikki, har du nokon forslag til kvar vi kan begynne?, spurte Bailey meg. –Ja, avhøyre alle åttendeklassingene, ihverfall alle i C-klassen og gruppe 2, sa eg og såg Sloan i augo. –Ok, då startar vi med det idag, sa Bailey.

Bailey var ein lubben, kortvokst mann frå Belgia. Han minnar faktisk veldig mykje om Poirot i utseende, og eg har intelligensen, så når Bailey og eg jobbar saman blir vi ofte kalla for ”Poirot-dobbelgjengarane”. Sloan er ein høg, tynn, blond raring frå USA. Begge har budd i Noreg i snart 20 år, så begge snakkar flytande norsk. Men vi kan høyre den franske aksenten ifrå Bailey og den engelske aksenten ifrå Sloan. Eg derimot er ei jente på tretten år med kort, kastanjebrunt hår og er cirka 160 sentimeter høg, så eg er høgare enn Bailey. Så eg kan spørje ham om korleis det går der nede.

Så kom patologen. Han var også ein kjenning av meg, det var Dr. Graf frå Austerike. -Hei Willy, ropte eg etter ham. –Hei Nikki, ropte han tilbake. –Korleis går det med deg, då?, spurte eg av rein høflegheit. –Det går bra med meg, korleis går det med deg, då?, spurte ham meg i ein høfleg tone. –Det går berre bra med meg og, forresten så er Sloan og Bailey og her,sa eg med glede i stemmen. –Er dei, det var nå då godt, for eg har ikkje sett dere på ei stund, sa han med eit smil, og det skal bli godt å samarbeide med dere igjen.

Dr. Willy Graf var ein mann i midten av 50-åra og har begynnt å få gråskjær i håret. Han er ein av dei meir koselegare mennene eg har møtt på. Han har den kule tyske aksenten i språket, så vi kan høyra at han kjem ifrå eit tysktalande land. Eg har stor respekt for ham.

Når eg tenkte meg om, den dagen Kjetil Ødegård blei drept husker eg at Ommund hadde skyldet på at han hadde gløymt norskboka heimme. Eg såg og litt grundigare på han den dagen, han hadde små blodflekkar på kleda. Kunne han ha drept Kjetil Ødegård? For det var hans bok vi fann ved sidan av Kjetil Ødegård. Ødegård hadde blitt slått ihjel av ei bok. Ommund si norskbok. Ein av kriminalteknikkarane kom bort til Bailey og viste ham noko. Eg såg at det var ei grå sløyfe, ei slik som dei gir hunder på på hundeutstillinger som hundedommerene meinte at ikkje var eit godt eksemplar av hunderasen, for eksempel viss dei beit dommeren. Eg husker for to veker sidan fortale Ommund meg at han var forbanna på Bjørnar fordi at han hadde gitt hans hund ei grå sløyfe fordi at hunden hans beit Bjørnar. Ommund sa og hatt han hadde lyst å drepe Bjørnar. Eg fortalte dette Sloan. Han fikk store auge når eg fortalte dette.

-Trur du at ein i klassa di har drept Herr Kalberg?, spurte han interessert. –ja, det meinar eg, tru meg, Ommund hadde lyst til å drepe dem begge, finn beviser på at han ikkje har alle skulebøkene og hundeutstillings-sløyfene, så forsterker det min teori, sa eg med ein tone som fortalte Sloan at han var nøgd for å få fatt i tak i Ommund. –Kvar får eg tak i denne Ommund Naustdal?, spurte han meg. –Du får fatt i tak i ham på skulen, fyrste time startar om ein time, sa eg og smilte. –Godt Nikki, veit du kvar han bur?, spurte han med medan han tente ein sigarett. –Du finn ham i Skogsveien 8 og ikkje røyk viss du då ikkje vil ta sjølvmord, du mistar  åtte til elleve minutt av livet ditt for kvar røyk du tar, sa eg irretert og starta og histe, og dessutan veit du at eg er allergisk mot nikotin. –Unnsyld, Nikita, sa han høfleg og stumpa sigaretten i asfalten.

Ein politikonstabel kom bort til oss. –Vi har no avhøyrd fru Kalberg, ho trur at det er Ommund Naustdal som har gjort ugjerninga, sa politikonstabelen. –Takk Tveit, då er det fleire enn ein som meinar at det er ham som gjorde dette, ver så vennleg å hils på Nikita Frøyland Jørgensen, ein av våre snille hjelpere frå dette strøket, sa han og henviste politikonsstabel Tveit til meg. –Så det er du som er den kjente ”Frøken Detektiv” herifrå?, spurte Tveit meg. –Ja, det stemmer, sa eg med eit smil. –Eg har alltid hatt lyst til å møte deg, alle sier jo at du er så fantastisk av båe utseende og intelligens, sier han og ser ned i bakken. –Eg veit at eg er fantastisk på meir enn ein måte, men du treng ikkje å hverken beundre meg eller rødme når du ser meg, er er jo kun er normal jente på tretten år, sa eg og lo. Så takket Tveit for seg og pilte vekk som ein hund som hadde fått eit godt gnagebein som han ikkje ville dele med nokon andre. Eg smilte når eg såg nedover Tufteveien, kor mange av politibilane stod.

-Så er vi kvitt ham, og fleire enn eg har sagt at det var Ommund som har drept Bjørnar, sa eg og såg bort på Sloan. –Ja, det er det, sa han. –Eg har eit forslag, vi tar og avhøyrer ha fyrst og stiller ham spørsmål som han truleg kjem til å forsnakke seg på, er det greitt?, spurte eg Bailey som hadde stått rett ved sidan av oss heile tida. –Ja, det er greitt, sa Bailey og smilte, det kan sjå ut som at det er folk som beundrar deg. –Ja, det kan sjå slik ut ja, sa eg og flirte. –Skal vi gå bort til Willy for å sjå kva han har funne ut om døden til Bjørnar Kalberg, spurte Sloan. –Greitt, sa Bailey og eg i kor. Fyrstebetjent Sloan, fyrstebetjent Bailey, Doktor Graf og eg er sjelevener. Vi visste kva dei andre tenkte.

Skulle ynskje at eg var slik som deg, sa Willy når vi kom bort til ham. –Kven av oss, spurte eg ertande. –Sjølvsagt meinte eg deg, Nikki, sa han og såg bort på meg, du har jo den kroppen og den intelligensen, kvifor har du ingen kjæraste når alle av det mannlege kjønn siklar etter deg? –Eg har ein kjæraste, Willy, men ikkje av det mannlege kjønn, har du glemt at eg er lesbisk?, spurte eg ham og såg bort på ham med eit ”Bambi-blikk”. –Unnskyld Nikki, eg hadde gløymt det, sa han og flirte.

Ei stund etter stakk Bailey og eg ned på Frøyland Ungdomsskule for å få fatt i Ommund. Det var ikkje så veldig vanskelig. Han satt der jo som vanleg i klasserommet med eit hundeblad. Han såg litt sjokkert ut når eg kom spankulerande med fyrstebetjent Bailey. –Ommund, eg trur du må bli på politistasjonen for avhøyr hos politiet, sa eg alvorlig til ham. – Kvifor det?, spurte ham redd.-Fordi at Bjørnar blei myrda i natt, og du har motiv og ikkje alibi, sa eg og la hovudet på skrå. –Kom, sa Bailey og tok Ommund i overarmen og drog ham med seg. Eg fulgde etter. –Nikki, korleis fann du ut at det var eg som myrda Bjørnar og Kjetil?, spurte Ommund meg når vi var kommet til bilen. –Bare brukte sunn fornuft og observasjonar av deg, sa eg og smilte, så du tilstår altså dei to morda? –Ja, det gjer eg, sa ham og såg ned i bakken, eg visste at løpet måtte bli kjørt ein gong. –Eg skal ringje til dei andre og sei at dei kan avslutte etterforskinga, sa eg og fann fra mobilen min. Den hadde noko merker etter tennene på hunden min no etter kvart.

Så reiste vi til politistasjonen og satte Ommund i ei celle kor han kunne sitte ei stund. Eg var glad for at denne ettarforskinga gjekk så fort.

”Kvifor kunne ikkje Roger drepe meg i staden for mora mi?, tenkte eg, eg sat jo gjømt der nede ved trærne ved fossen i parken på tettstaden der eg budde. Eg såg når Roger dytta mora mi over kanten på brua over fossen. Eg såg det klart og tydeleg. Eg såg sinne i andletet hans når han dytta henne. Eg kunne ikkje skrike, for då ville han sjå meg. Eg var nødt for å være stille, ellers visste eg at han ville drepe meg og. Mora mi fall der som om tyngdekrafta haldt på å  tvinge ho ned. Det kom eit plask då ho landa ned i vatnet. Eg snudde meg vekk. Ho hadde sett meg, men eg kunne ikkje redde ho. Eg ville ikkje.  Eg var skrekkslagen då eg såg det. Den livlause kroppen som flaut der i elva. Eg sprang ikkje ned for å hente henne. Eg lot ho berre flyta der. Eg kraup saman for å halde varmen og la meg til for å sove. Eg ville ikkje gå heim. Ikkje no. For eg visste at Roger og faren min var heime. De ville sikkert berre lure på kvar eg hadde vært, sidan eg var så full av gras, vatn og jord. Eg la merke at når eg sov, så gråt eg ei stund, der eg låg. I graset under nokre bjørketrær ved fossen.

Plutseleg vakna eg av at ein hund bjeffet. Det var Simba. Han hadde oppdaga kor eg låg, så han, faren min og Roger kom springande bort. Eg såg at Roger tvilte litt på om han skulle kome bort, men eg gav blaffen. Endeleg fann nokon meg.”  

Eg heter Cecilie Time og er 13 år. Klokka er fire om ettermiddagen. Akkurat no sitter eg og tenkjer på alt som har gjort inntrykk på meg her i livet. Det verste var vel at mora mi ble thallium- forgifta. Noen dagar etter at ho ble sendt heim, fordi at ho var på bedringens veg, vart ho drepen. Ho ble dytta over ende slik at ho fall ned fossen som var i parken, som grensa mot den eine åkeren til morfaren min, som tilhøyrde  gard som båe besteforeldra mine, foreldra mine

 og eg budde på. Kripos jakter fremdelast etter mordaren. Eg har drevet litt forsking sjølv. Når eg var på besøk hos dei som eig mora og  systera til Simba, hunden min fann eg ei flaske med thalliumpulver. Eg brukte selvfølgelig gummihanskar og la flaska i ei plastpose, som eg gav til Kripos. Dei fann kun ein persons fingeravtrykk, Roger sitt. Og det verste av alt et eg er på hytta til mormor og morfar og at Roger og Anne er med. Eg spyr snart. Det er ikkje telefon på hytta og det er veldig dårlig sambande med mobilen så eg kan ikkje ringe til Kripos og si at mordaren er i nærleiken. Anne er kona til Roger, som er mordaren. No må eg stikka frå tenkjesteinen, eg skal ha skrekkmiddag, eg nektar å ete det, eg likar nemleg ikkje pølser.

- Cecilie, kva er galt?, spurte Anne. - Det er ingenting, eg bare tenkte litt, svarte eg, eg løy, men eg kunne bare ikkje sjå føre meg kvifor Roger kunne noen sinne drepe mora mi. Klokka var ti om kvelden nå.  - Eg ser at det er noko gale, si det til meg, sa Anne. - Det er ingenting, freste eg og gjekk ut til tenkesteinen. Det svidde i augo mine no. Eg klarte ikkje og sjå klart lenger, så eg snubla og datt. Eg berre låg der og gråt. Eg ville ikkje gjøre noko anna enn å berre liggje der og gråte. Eg følte meg kald og einsam. Det føltes som om at skogen bøyde seg over meg og kviskra: - Stakkar jente, mista mora si, vel, ho kunne hatt mista hunden sin, men ho mista mora, så ho er fortapt no. - La meg få være i fred, hulka eg. - La meg døy, eg orkar ikkje livet mitt lenger, kviskra eg med sprokken stemme. Eg kjente regnet som dryppet mot kinnet mitt. Eg bare låg der, eg ville ikkje tilbake til hytta. Eg orket bare ikkje. Regnet hadde gjort slik at det lauvbrune, krøllete håret mitt klistret seg mot kinnet mitt. Eg følte meg utmatta. Eg prøvde å svelgje den store klumpen i halsen, men det virket ikkje. Det føltes som at det var eit stort tomrom som var i meg, ble fylla med tårer. Det var ein skrekkelig oppleving.

Ein shiluett bøyde seg over meg, eg kjente plutselig ei hand stryke over kinnet mitt. - Kom, Cecilie, du kan ikkje liggje her, sa skikkelsen, det var Anne. - Jo, det kan eg, eg orker ikkje å leve lenger, sa eg. - Kutt ut, du har et verdifullt liv framføre deg, sa Anne. Eg visste ikkje kva eg skulle seie eller gjøre. - Kom, sa Anne, la oss gå tilbake til hytta. Eg reiste meg opp. Ho såg på ein eller annen måte at eg trengde trøyst, for ho la armane sine rundt meg. - Eg veit kven mordaren er, kviskra eg. - Kven då?, spurte Anne. - Det er Roger, sa eg, eg fann ei thalliumflaske heime hos dere som Rogers fingeravtrykk på så Kripos gjetta at det er Roger, og alle indisane er retta mot ham, så han er den einaste mistenkte no. Eg begynte og hulke. Eg klarte berre ikkje meir. - Så, så, Cecilie, sa Anne, det kommer til og gå bra, eg skal snakke med Roger no etterpå, sa Anne. Eg lukka augo fordi det svidde. Tårene straumet på. På ein eller annen måte så blei eg med tilbake til hytta, eg forstod ikkje kvifor, det berre blei slik.

Det første eg gjorde når eg kom inn i hytta, var og sende Roger drepande blikk. Han ble likbleik. Han forsto kva eg mente og at løpet var kjørt. Han gjekk rolig bort til meg og kviskra det beste eg har hørt sidan mora mi ble drepen: - Eg skal melde meg sjølv i morgon tidlig.  - Kvis ikkje du gjør det, så skal eg gjøre det, sa eg. Anne såg medfølande på meg. Eg følte nett no at eg hadde makt, stor makt. - Eg går og leggjar meg, sa eg, for eg var jo for så vidt ein vassdrukken katt, der eg sto. Det føltes som eg svevde i skyene. Eg var så glad, men også på ein måte redd, for at i morgon var eg nøgt for sjå Roger igjen, ingen veit kva han kan finne på. 

- Er det ”Sutre-Guri” som kjem no?, spurte morfar ertande når eg kom til frukosten. - Det er vel det, svarte eg kaldt. - Ta og sett deg ned, Cecilie, sa mormor, du må jo eta litt i hvert fall. - Eg orkar ikkje, eg er ikkje svolten, svara eg. - Slutt og være håplaus, sa mormor, husk kva frukosten er, forresten kva er frukosten? - Det er dagens viktigaste måltid mormor, og eg er ikkje svolten, sa eg halvt irretert. - Kutt ut nå, sa Anne, la meg sleppe å ringje faren din. - Gjer kva du vil for meg, eg eter ikkje, sa eg og slengte Anne eit surt blikk. Eg gjekk til rommet mitt. Eg tok og rydda. Eg måtte ha kroppen i bevegelse ellers visste eg at eg kom til å drepe meg sjølv. Av ein eller annen merkelig grunn satte eg meg rolig ned på senga. Hadde eg vært for hard mot dei?, grubla eg, ikkje veit eg.

Plutselig banka det på døra. - Bare kom inn, sa eg. Anne sto i døra. Ho såg ikkje helt blid ut. - Kva er det som er galt, har det skjedd noko?, spurte eg redd. - Ja, Roger har tatt sjølvmord, sa Anne. Det rann ei tåre på kinnet hennes. Eg reiste meg opp og la armane mine rundt henne. Ho snufsa og begynte og gråte. Eg følte eit lite stikk av dårlig samvittigleik. - Eg er så lei for det, sa eg. Ho la hovudet mot skuldera mi. Eg kjente at tårene hennar rann ned på skuldera mi. Eg følte meg makteslaus. - Dette har vært eit følelseslada døgn, sa eg trist.  - Ja, det har det, sa Anne. - Eg lurer på kva eg kan gjøre for å lette sorga vi to bærer, sa eg. - Det lurer eg og på, sa Anne. - Gjør du?, spurte eg. - Ja, det gjør eg, sa Anne. Det ble ein pinleg stille stund. Eg fekk tårer i augo. Eg måtte blunke for å få dei vekk. Dei vonde minna. Eg sukka, kvifor var livet så urettferdig? - Først må vi ringje til Kripos og si at mordaren har teke sjølvmord, sa eg, før vi gjør noe anna.  - Ja, det trur eg og, sa Anne.

 Eg snudde meg vekk og gjekk til Tenkjesteinen. Anne kom diltande etter meg. Eg hadde tårer i augo. Eg klarte ikkje meir. Eg måtte til Tenkjesteinen. - Kva er det som er gale denne gongen, då?, spurte Anne. Lynet tordnet og regnet begynte å pøse ned på oss der vi satt og såg tomt ut på landskapet rundt hytta og lurte kven som skulle si den første replikken. Det er fint her oppe i fjellet, tenkte eg. - Cecilie, vi må gå til hytta igjen kvis vi ikkje skal bli forkjøla og stivfrosne, sa Anne. - Greitt, sa eg. - Cecilie, kvifor gråtar du, spurte Anne forsiktig og la ein arm ned på ned høgre skuldra mi. Då eg såg opp på Anne kom eg med eit lite femøressmil. Ikkje meir eller mindre. Så såg eg ned igjen og begynte og skjelve, hulke og gråte. Eg kjente at eg snart ikkje hadde meir tårer igjen. Eg reiste meg opp. Eg skalv. - Anne, eg er redd, livredd, sa eg med ein spinkel, liten stemme. - Eg har merket det, sa Anne. - Eg trur at vi tar og går tilbake til hytta, sa eg etter ei stund, eg var ikkje fullt så ille til mote nå lenger.

- Du, Anne, litt tidlegare spurte du meg om noko, sa eg, husker du kva det var? - Ja, kva er det som er gale denne gongen?, svarte Anne. Vi var inne i hytta. Eg hadde blanda følingar. Eg såg Anne rett inn i augo. – Eg trur at Roger tok sjølvmord fordi at han hadde skuldkjensle, sa eg. – Kvifor det?, spurte Anne forsiktig. –Fordi at han såg korleis eg hadde forandra meg, fordi at eg gråt så mykje, han elska meg, så han kunne ikkje halde det ut, han følte seg presset til å ta sjølvmord, sa eg med ei kald røyst og såg vekk. – Korleis veit du det?, spurte Anne og gjekk roleg mot meg. – Fordi at han skreiv det i sjølvmordsbrevet han la under hovudputa mi før han døydde, sa eg og såg opp på Anne som no stod rett ved sidan av meg og såg forvirra ut. Kva meir skreiv han?, spurte Anne forsiktig. Eg antok at ho ikkje ville virke pressende mot meg. - Alt står i dette brevet, sa eg roleg og skalv då eg fann fram brevet som låg i innerlomma på dressjakka mi og gav det til henne. Eg såg på henne når ho leste det. Eg såg at leppene hennes skalv og at tårene presset seg innpå de himmelblå auga hennar. Eg følte at eg var nødt for å gjøre noko, men eg visste ikkje kva. Anne og eg var åleine i hytta til min mormor og morfar. ” I tilfelle dere lurer, så har eg lagt all min tillit til at Cecilie skal få vite at grunnen til at eg tok sjølvmord er fordi at eg hadde så dårleg samvit for mordet på hennes mor. Eg kunne ikkje klare å kanskje måtte sone tjueein år i fengsel for den forbrytinga eg har gjort, derfor forlatar eg mitt liv på jorda.” Det var noko som stod i sjølvmordsbrevet til Roger. Med dette brevet og Anne og min forklaring på kva som skjedde, båe den dagen min mor ble drepen, min etterforsking, alle bevis, forklaringane på kva som skjedde den dagen Roger tok sjølvmord og rapportane frå patologane om likene til Roger og min mor. Gjekk Anne og eg inn i rettsalen, kor vi begge skulle forklare kva som skjedde de dagane. Anne er ein utmerket advokat etter mi meining. Og slik slutta min historie om korleis det er å miste sin mor, korleis ein kan finne mordaren, og i det heile tatt, å våge å snakke om sine følingar. Det er vanskelig, men kvis du vil, klarer du det.

Det spøkjer på Odin - garden

Det starta ein gong eg rusla roleg ned bakken ved Odin- garden ein mørk  Oktober kveld. Utan forvarsel kom det ein mann ridande på ein grå, kraftig hest ut av stallen. Det hadde aldri skjedd før. Eg gøymde meg bak steingjerdet ved vegen slik at mannen ikkje kunne sjå meg. Då mannen kom nærmare vegen såg eg det. Det store kuttet på halsen. Og det rann blod ned på skjorta. Eg ville skrike, men eg fekk ikkje fram ein lyd, så redd var eg. Han kom nærmare. Eg høyrde hjartet mitt banka i brystet på meg. Så kjende eg ein iskald bris. Eg fekk frysningar og gåsehud over heile meg.

Da telte eg, av ein eller annen merkelig grunn beina til den gråe hesten. Den hadde åtte bein. - Dette er utruleg, sa eg til meg sjølv, korleis kan ein hest ha åtte bein, ingen dyr noen sinne, unntatt edderkoppdyr, har åtte bein. - Det kan ikkje være, nei, den finnes berre i den norrøne mytologien, sa eg. - Kva er det du tenker på, Laila?, spurte mannen på hesten. - Kven er du, og kva heiter hesten?, spurte eg, og korleis vet du kva eg heiter? - Først av alt vil eg takke deg for at du snakkar til meg, for at alle de andre blir livredde når de ser meg, sa han, mitt namn er Odin. - Då må du være den døde gardseigaren, sa eg, men korleis kan den hesten ha åtte bein? - Du har vel høyrt om hesten til guden Odin, Sleipner?, spurte Odin. - Ja, sa eg, eg har høyrt om Sleipner. - Dette er Sleipner, svarte Odin, eg fekk han av guden Odin når eg døydde. - Men korleis døydde du?, spurte eg forsiktig. - Det skal eg fortelje deg, kom an, sa Odin.

Eg følgde lydig etter, for min moral er, hør alltid på eit spøkjelse. Vi gjekk ned til stallen. Odin red på Sleipner og eg gjekk ved sida av. Brått stansa Odin og Sleipner opp. Eg stoppa like etter. - Eg vil informere deg om at du kommer til å få eit skrekkelig syn når du kommer inn i stallen, sa Odin, eg har prøvd og rydde, men sidan eg er eit spøkjelse, så klarer eg det ikkje. Eg stod der berre taust. - Kom an, sa Odin, eg er ikkje farlig. Så gjekk vi inn i stallen. Det lukta råttent kjøtt. Den lukta var så sterk.

- Du må hjelpe meg, sa Odin, det ligger ein skatt under desse lika, men vær forsiktig, ein av dei er ein zombie. - Ein kva?, spurte eg forvirra når eg klarte og ta meg saman. - Ein zombie, ein vandaud, når du møter på ham må du gi ham dette, sa Odin og rakte fram ei flaske, det er salt oppløysande vatn, det gjer slik at zombien blir ein vanlig dødelig, Laila, nå må du leggje alle lika oppi desse likkistene som ligger langs veggen. - Men korleis ser skatten ut?, spurte eg forfjamsa. - Det finner du ut når du ser ham, raske på, i morgon tidleg vaknar zombien igjen og då passer han på skatten, sa Odin, han såg litt redd ut no. - Ja, eg kommer til og prøve, men det vil ikkje bli lett, sa eg med skjelven stemme. - Ja, prøv så godt du kan, lov meg det, så får du og familien din store rikdommar, sa Odin, Sleipner er her og passer på deg, greitt, eg på gå no. Og så forsvann han i mørket. Eg såg på haugen med lik. Plutselig var det noko som bevegte seg i likhaugen. Zombien reiste seg opp. Eg ble redd.

- Ikkje vær redd, sa zombien, mitt namn er Jonathan Dracul. - Eg har noko til deg, kviskret eg, drikk dette. Eg rakte fram flaska med saltoppløysinga. - Kva er det?, spurte Jonathan Dracul. - Det er vatn med saltoppløysing. Du vil bli eit menneske igjen, sa eg. - Eg vil bli eit menneske igjen, sa Jonathan.  - Men du må love meg ein ting, sa eg, du må hjelpe meg med å fjerne lika, de skal være i likkistene før daggry. - Ja, eg hjelper deg, sa Jonathan, gi meg flaska. Eg rakte fram flaska. - Bare drikk, sa eg med eit lite smil. Eg var glad, no slapp eg å leggje lika i kistene sjølve. - Nå, sa Jonathan, kan du opne kistene? - Ja, svara eg, og då eg opna ei av kistene, skar eg meg på noko. Eg blødde på den høgre handa. Og då eg såg oppi kista, såg eg at den var full av glassplintar og pålar. Og så kom eg på noko. Vlad Tepez frå Valakia elska og spidde sine fiendar på pålar. –Om du har fått det same etternamnet som ein fyrste i Valakia hadde som kallenamn som levde på 1300 tallet?, spurte eg. –Ja, svara Jonathan, Dracul er rumersk og betyr dragen eller djevelen, akkurat som fyrsten Vlad Dracula og vampyren grev Dracula. –Kan vi kome vekk frå den saka no og leggje alle lika i kistene slik at vi kan få tak i skatten som liggjar under haugen av lik?, spurte eg forsiktig. Ja, svara Jonathan og sukka. Det virket som at han ikkje heilt ville dette.

- Jonathan, spøkjelset Odin gav meg beskjed om å gjøre dette, eg lystrar eit spøkjelse, sa eg etter ei stund vi hadde lagt lika i kistene. Det var kun få lik igjen no. - Greitt, så må eg gi slepp på familieskatten min då, sa Jonathan. - Kva?, spurte eg. - Den skatten som Odin snakka om er familieskatten min, sa Jonathan dystert. – Eg har eit forslag, kvis du får halvparten og eg får halvparten, ville ikkje det vore rettferdig?, spurte eg forsiktig. Jonathan såg på meg med de innsokne auga. – Greitt, avtale, sa han. Eg smilte. Og så la vi resten av likene i kistene og når vi var ferdige, var det morgon. Eg følte meg utmatta der eg sto og såg på alle kistene som likene låg i. Det var ein tilfredstillande føling, det er ein slik som du får ein yttarst sjeldan gong og eg likte det. Der eg sto og lente med mot båsen til Sleipner og høyrde han og Jonathan puste og å få de første solstrålane i andletet var fantastisk. Men så blei stillheita brote av ein stemme: - Eg ser at dere har gjort jobben. Det var Odin som kom. Han såg annleis ut no. No var ikkje blodet eller kuttet i halsen der lenger. Han sto i døropninga og hadde på seg eit heilt antrekk som såg ut som det kom frå Barokk- tida. Du veit kanskje korleis skjortene ser ut og vesten og buksa var av svart silkestoff og skorne var knelange, brune cowboy – støvlar og håret var ikkje så ruskete som før. Det var då eg såg at han hadde nokre fantastisk grøne auge. Like grøne som safirar. Han smilte. – Sleipner fortalte meg at dere to, Laila og Jonathan, hadde gjort ein avtale, stemmer det?, sa han spørjande. Eg såg bort på Jonathan som satt på ein av høyballane og pesa og sveitta. –Ja, sa eg, det stemmer. – Og kva gjekk den avtalen ut på?, sa Odin med ein aning av sintleik i seg. Då reagerte Jonathan. – Avtalen gjekk ut på at Laila og eg skulle dele halvparten av skatten, sidan det eigentlig er familieskatten min, sa Jonathan med iver i seg. Eg smilte til ham, men eg lot ikkje Odin få sjå det. –Stemmer det?, spurte Odin meg. – Ja, sa eg med litt skjelven, men bestemt stemme. – Då er det greitt, sa Odin med eit vennleg smil og befalte oss ut. – Kommer Jonathan og eg til å få skatten?, spurte eg når vi kom ut. – Ja, svarte Odin, det gjer dere. Det er morgon no. Eg såg på klokka. – Søren, eg skulle vært på skulen no, ropte eg. –Det gjer ikkje noe, sa Odin. –Skulen kommer sikkert ikkje til å etterlyse deg, sa Jonathan. Eg sukka. – Din andel av skatten er allereie kommet heim til ditt hus, sa Odin med ein roleg stemme. –Kva?, spurte eg. –Det stemmer, sa Odin, du trenger ikkje å bekymre deg. – Men kva med min andel, sa Jonathan, eg bur ikkje her, eg veit ikkje ein gong kvar eg bur og eg har ikkje noko arbeid. – Jonathan, sa Odin, du skal få bu og jobbe hos meg, sa Odin med eit glimt i det høgre auget. Båe Jonathan og eg jubla. – Gratulerer Jonathan, sa eg og smilte til ham. –Laila, eg vil informere meg om at du er alltid velkomen til denne garden til evig tid og som takk i tillegg til din andel av skatten, så har eg og sendt ein del av dei finaste klede min kone og mor hadde når dei levde, sa Odin. Han smilte frå øyre til øyre no. – Eg veit ikkje korleis eg skal takke deg, Odin, sa eg og fekk nesten tårer i augo. – Det treng ikkje å takke meg, sa Odin og la den eine armen på den venstre skuldra mi. Den føltes som om den var eit levande menneskje sin arm no. –Eg har fått tilbake den menneskjelege skikkelsa mi no, takket være dere to, sa Odin. Eg snudde meg mot dei, klemma dei begge, sa farvel, lovet at eg skulle kome og besøkje dei og gjekk heimover. Eg grubla over kva som skjedde med meg det døgnet. Den var på ein måte litt grufull, men det var eit spennande døgn. Då eg snudde meg, sto dei der og vinka og eg vinka tilbake til dei og smilte. –Lev livet når dere kan!, ropte eg til dei. –Ja, det skal vi gjøre!, ropte Jonathan. Eg snudde meg igjen og rusla heim.

Hjelp, eg lever i ein gal verden

Det heile starta med ein merkelig sexfantasi eg hadde i sommarferien før eg starta på ungdomsskulen. Heile dagdraumen virka som noko rart, men allikevel så godt og tilfredsstillende. Eg draumde den gongen at eg hadde det litt vel intimt med den kvinnelige oppdrettaren til hunden min, Rex. Det var den 29. Juni 2001 eg draumde det. Eg husker enno korleis den draumen var, sjølv om det var for cirka sju månader sidan. Heilt sidan den dagen har eg visst at eg ikkje er 100 prosent hetreofil. No veit eg betre. Eg er lesbisk. Det er på ein måte ein rar tanke, men den er som den vekkjar det meir intime i meg. Det er kun ein person eg har sagt det til, og det er venninna mi som heitar Sara, for ho er ikkje ein av dei som mislikar lesbiske. Det gjer meg ein god føling av å sjå tilbake på den tida, men så blir eg avbroten................................

-Nikita, kom ned, det er middag no, skreik faren min opp trappa. –Greitt, sier eg og går ned. ”Å nei, ikkje fiskekaker igjen”, tenkjer eg og snuste opp i lufta. Jo, det var den ekle fiskestanka frå fiskekakene igjen. – Far, vi har jo åte fiskekaker heile veka, sutra eg. –Enten et eller gå svolten, sa faren min og såg bort på med med eit håplaust blikk. – Eg går og gjer noko anna, sa eg sur. –Greitt, sa far, eg gjer deg opp. –Fint for meg, for eg har gitt deg opp allereie, sa eg utan å sjå meg bakover. Sinne steg i meg. Eg gjekk opp på rommet mitt og øvet på tverrfløyta. Det gjorde eg alltid når eg var trist. Akkurat i denne perioden var eg trist, sidan at mora mi hadde flytta på  grunn av at foreldrene mine skulle skille seg. Det var ein rar, merkelig og trist føling, men eg følte meg trygg i den lesbiske verda, for eg hadde ein kjæraste. Ho heitte Mirjam. Eg elska ho av heile mitt hjarte. Ho var den personen eg kunne snakke om alt om, for ho forstod meg, og eg forstod ho.

Eg ringde til ho. –Hei Nikita, eg såg at du ringde, høyrde eg ei glad stemme si i den andre enda. –Hei Mirjam, sa eg, eg har eit lite problem. –Kva då, spurte ho engsteleg. –Faren nektar å forandre på middagsmenyen, eg nektar å ete fiskekakar i ein dag til, sa eg trist. – Synd, sa ho oppgitt, skal eg komme bort til deg? –Ja, sa eg med ein letta stemme. – Ser deg om cirka ti minutt då, sa ho. Ok, sees, sa eg og smilte. Ok, sees, sa ho i den andre enden og la på. Det same gjorde eg.

Ti minutter etterpå kom ho. Eg var glad for å sjå ho. –Hei Mirjam, sa eg glederstrålande når eg lukka op døra. –Hei, sa Mirjam, du høyrtest ikkje så glad ut på telefonen etter mi meining. –Nei, eg var ikkje det, sa eg. Eg såg meg rundt for å sjå om at faren min var i nærleiken. –Skal du gi meg eit kyss, eller?, spurte Mirjam. –Ja, sa eg, eg måtte sjekke om faren min var i nærleiken, for han veit ikkje at eg er lesbisk.

Hovudene våre nærma seg sakte kvarandre. Så møttes leppene. Det ble eit av dei beste kyssa eg hadde vore borti. Det var så ømt og intimt om kvarandre. Begge hadde litt fuktige lepper, så det gjorde kysset mykje betre. Eg ville ikkje at det kysset skulle slutte. Eg la den eine handa på rumpa til Mirjam og den andre på ryggen hennar. Så lagde Mirjam ein koselyd. Vi starta og råkline og det gjorde det ikkje enklare for meg å slutte å kline med ho. Så kjende eg loppehaugen Rex bite meg i rumpa. Eg trakk meg vekk.

-Rex, såg du ikkje at eg er litt opptatt, sa eg irritert på ham. Han stod der og såg opp på meg med de mandelformede, mørkebrune augo, kunne eg ikkje bli sint på ham. –Du må vere litt snill med Nikita, sa Mirjam til ham. –Mirjam, skal vi gå opp på rommet mitt, slik at vi kan snakke i einerom?, spurte eg ho. –Ok, greitt, sa ho og smilte. Det var to personar eg ikkje kunne motstå søte blikk frå, Mirjam og Rex. Begge er søte og snille, men den sistnemde kan bite litt av og til.

Vi gjekk opp på rommet mitt. Det låg og fløyt med notebøker, jente og kvinneblader, klær, bæreposar og bileter. –Nikita, når er det sist du rydda her?, spurte Mirjam forsiktig. – Cirka ein måned sidan, svara eg stolt, ny rekord. –Eg kan sjå det, sa ho med litt irritert stemme, til og med mutter`n har det ryddigare enn deg, og ho er meir lat enn deg, skjerp deg. – Ja vel, sa eg med eit sukk. Eg følte meg ille til mote. – Ta det med ro, sa Mirjam beroligande, du kan alltids rydda ein anna gong, det var ikkje vondt meint. – Greitt, sa eg og smilte litt. –På telefonen sa du at du hadde krangla litt med faren din, sa Mirjam. –Ja, det stemmar, han nektar å forandre på middagsmenyen, sa eg trist og såg ned i golvet. –Nikita, slutt å ver så trist, sa Mirjam med ei trøstande tone. –Skal vi sette oss ned og snakke om det?, spurte eg. Eg såg no inn i augo på Mirjam. –Greitt, sa ho.

Vi satte oss ned i den blå sovesofaen og av ein eller annan merkelig grunn la eg den høgre handa på den eine hofta til Mirjam. Eg føling slo meg. Eg hadde aldri lagt handa mi der på Mirjam før. Det var som ein draum som blei virkeligheit. Vi såg kvarandre inn i augo og smilte. –Kva skal eg gjere med faren min?, spurte eg med eit sukk. –Du kan alltids drepe’n, sa Mirjam, det var det eg gjorde med min far, veit du, når foreldrene mine skilte seg. –Og no bur du hos mora di, sa eg. –Eg veit eg er rar, men det liggjer i genene, sa ho. –Ja, du er rar, men eg trur at eg snart lider av depresjon, sa eg og sukka. –Du, ta det litt med ro no, gjer som meg, når eg kommer i ei krise, tenkjer eg alltid på noko som eg er loco etter, sa ho og strøyk meg over kinnet. –Altså, eg må tenkje på deg, då, sa eg og såg bort på ho. –Så du er loco etter meg, sa ho med eit smil. –Ja, det stemmer, sa eg og satte meg meir til rette i sofaen. Eg pusta letta ut. –Du ser trist ut, skal vi snakke om noko anna?, spurte Mirjam meg og kysset meg lett på kinnet. –Ja, vi kan godt snakke om noko anna, sa eg.

Eg kjende at tårene kom. Eg bøyde hovudet ned og kjende at tårene rann over kinna mine. –Så,så, Nikki, det kommer til å gå bra, sa Mirjam og la armene sine rundt meg. Eg begynte og tute. –Eg kan ikkje noko for det, eg er berre så trist, sa eg. –Alle føler seg triste ein gong i blandt, eg og har gjort det, sa Mirjam medfølande. –Har du?, spurte eg med skjelven stemme. –Ja, svara ho, når eg fyrst fann ut at eg var lesbisk. Det andre plaga meg på grunn av det og prøvde flerne gonger å ta sjølvmord. Forstod aldri heilt kvifor, det var berre slik. –Mirjam, eg treng trøyst, ikkje råd, sa eg irrretert med ein stor klump i halsen.

Eg kjende at Mirjam begynte å beføle meg på puppene. Det fekk meg til å tenkje på alt anna enn problemer. Eg la meg roleg ned i sofaen. Eg stønnet av tilfredstillelse. Det var så behagelig, eg forstod aldri heilt kvifor. Vi starta å kline, råkline. Råare enn før. Det blei berre meir og meir lidenskapelig. Eg kjende ei kripling i magen. Ei kripling som gav meg ein god magefølelse. Vi kunne holdt på forevigt, men den gong ei. Vi blei avbrotne av eit høgt bjeff frå Rex.

-Kva er det no, då?, spurte eg Rex. –Eg trur at faren din er i nærleiken, sa Mirjam og børstet vekk noko av det skulderlange nøttebrune håret vekk frå augo. –Fort Mirjam, ikkje ligg over meg, sa eg med ein opphissa stemme, viss han ser oss slik, er eg dødens. –Ok, sa Mirjam med eit smil og reiste seg opp frå meg. Eg kjende at magen min rumlet. –Søren, eg har ikkje ete på ei stund, sa eg. –Nei det har du ikkje, du har jo ikkje hatt middag, sa Mirjam. –Skal vi stikke bort til deg heller, spurte eg Mirjam. –Sikkert greitt det, svara ho. –Og det store spørsmålet er som alltid, får eg lov av faren min, sa eg med litt iver i stemma. –Håper det, sa ho og smilte. –Eg og, for han veit jo at du drepte faren din, og min far er jo så overbeskyttende, du var jo fly forbanna på faren din, og dessuten så har du vel ikkje hjarte til å drepe meg, eller har du det?, spurte eg. –Eg har nok ikkje hjarte til å drepe deg, Nikki, eg er for hoplaust forelska i deg, sa ho og såg bort på meg med eit bedårende ”Bambi-blikk”.

Då vi gjekk ned til hovudetasjen møtte vi på faren min. –Kva gjorde dere, då, spurte han og såg olmt på meg. –Ikkje noko spesielt som du trenger å bry deg om, sa eg spydig, uansett så kom Mirjam og eg ned for å spørje om eg kunne bli med ho heim. –Kjem det til å bli myrdet nokon, sa han og såg bort på Mirjam såm fikla med den raude og kvite smalstipa tettsittande toppen. –Nei, pappa, det gjer ikkje det, du treng ikkje å vere så overbeskyttande, eg veit at du vil mitt beste, men eg klarar å passe litt på meg sjølve, eg er ikkje dum i hovudet. –Greitt, du skal få bli med Mirjam heim då, sa han oppgitt. –Greitt, når skal eg kome heim?, spurte eg letta. –Berre kom heim før du sovner, så er det greitt, sa far.

På vegen bort til Mirjam snakka vi om mykje forskjellig. For det meste om brevvenner. –Irreterande at du mista brevvenninna di i Finland, då, sa Mirjam til meg. –Ja, ikkje sant, men ho hadde jo over hundre andre og, så det var jo ikkje så merkelig, sa eg og såg bort på ho. Vinden blåste svakt i ansiktene våres. Påskeliljene bloma vakkert i beda på vegen til Mirjam. Det var ikkje ei sky på himmelen og det var rundt om ti varmegrader ute i Celcius. Så var vi snart heimme hos Mirjam. Etter at faren hennar blei drept, var Mirjam nøgd for å passe på mora. –Lurer på korleis mamsen har det?, lurte Mirjam på. –Ikkje veit eg, vi er jo om eit øyeblikk heimme hos deg no, så vi får sikkert snart finne det ut, sa eg.

Rett etter at eg hadde lukka døra igjen satte Mirjam i eit grufullt skrik. Eg såg at ho storma inn i stua. Eg sprang etter. Der såg eg Mirjam hengje over mora som låg i ein blodpytt med hovudet ned mot gulvet og ein pistol i den høgre handa. Det var tydeleg at ho hadde tatt sjølvmord. Mirjam satt og hulka. –Kom, Mirjam, bli med meg no, sa eg med ein beroligande og medfølande stemme. Ho reiste seg roleg opp. Det hadde kommet nokre blodflekkar på olabuksa av dongeri.

Vi gjekk opp trappa til andre etasje til rommet hennar. Rommet hennar var som alltid fyllt med ting frå Austen. Noko av det kulaste ho hadde var ein trefigur av ein indisk elefant. Mirjam fall ned i sengja med ”Ole-Brumm”-sengjesett på. Ho rista, så mykje gråt ho. Eg satte med forsiktig ned og strauk den eine handa mi nedover ryggen hennar. Med ujevne mellomrom kom det tuting frå hennar. Eg syntest synd på hennar. Eg skulle ikkje bedt ho om å kome bort til meg. Men eg kunne ikkje klandre meg sjølve. Sannsynlegvis så hadde mora til Mirjam uansett tatt sjølvmord. Men å miste begge foreldra på under eit år var vel litt vel drøytt.

Etter cirka ein halvtime tok vi motet til oss og ringde til politiet. Vi fortalte kva som hadde skjedd og to politi betjenter kom bort til der vi budde. Dei avhøyde oss begge og før politiet kom avtalte vi at vi skulle svare ærleg på alle spørsmål dei stilte oss. Mirjam blei avhøyrd på hennar soverom mens eg blei avhøyrd i stua på loftet. Han som avhøyrde meg stilte meg spørsmål om kor mykje eg kjende Mirjam og kva spags forhold vi hadde til kvarandre. Eg fortalte at vi kjende kvarandre som om at vi var bestevenner og at vi var kjærester. Det var ikkje så flaut å innrømme. Etter ein halvtime blei avhøyret mitt ferdig. Det til Mrjam blei ferdig nesten samtidig. Mirjam kom inn i loftstua nokre minutt etter meg. Ho var heilt skjelven og raud i ansiktet grunna at ho hadde grete så mykje. I loftstua var det Chesterfieldmøblar og stua hadde ein lidenskapelig atmosfære.

Etter det kom det nokre til politifolk for å leite etter beviser og slik. Vi fekk ordre om at Mirjam var nøgd for å sove hos meg nokre dagar. Det var heilt greitt for oss begge. Mirjam sprang inn på rommet med meg på slep og ho fann fram alt ho trengde for å overnatte hos meg. Nattklær, toalett-saker, vanlege klær og tidsfordriv i tillegg til pengjer, mobil og nøkler tok ho med seg. Etter det stakk vi ned på take – awayen for å bestille kinamat og så stakk vi heim til meg igjen. Mirjam bestillte pepperbiff og eg bestillte kylling i karrisaus. Vi begge var heilt hekta på kinamat. Det var Mirjam som hadde gjort meg heilt hekta på kinamat, så eg skylder på ho når nokon spør meg om kvifor eg er hekta på det.

Når vi kom heim til meg igjen ble faren min heilt mållaus når eg fortalte kva som hadde skjedd. –Du din tulling, slutt å bli mållaus kvar gong eg fortel deg om eit mord, la oss få vere i fred, ok?, sa eg til ham. Alt han kunne gjere var å vinke med handa, som viste oss at vi hadde fått lov til å vere i fred.

Så stakk vi opp på rommet mitt. Det var framleis like rotete som før, så vi bestemte oss for å rydde, så det ikkje såg ut som eit skip hadde strandet. Bladene blei sortert og satt i tidsskriftsamlere, notebøkene satte vi inn i bokhyllene, bæreposene samla vi i ein stor bærepose, klærne la vi samen og la i skapet og biletene utan ramme, satte vi i albumer og dei med ramme hang vi opp på veggane. Vi haldt på i to timar og vi var ganske utslitte når var ferdige. Begge var svette som søren. Vi satte oss i den same sovesofaen som tidlegare. –Det ser betre ut no, sa Mirjam andpusten. –Ja, det gjer det, men eg trur at vi må dusje no, ellers kommer vi vel til å stinke, har eg rett, sa eg lattermildt. –Ja, du har rett, kven skal dusje fyrst?, spurte Mirjam. –Du kan dusje fyrst du, Mirjam, sa eg. –Ok, greitt det, sa ho smilande.

Ho drog fram handkle, vaskeklut, såpe og sjampo frå sekken ho hadde med seg. –Eg er glad for at dere har bad og dusj i alle etasjer, sa Mirjam og såg bort på meg. –Eg og, sa eg og smilte, ellers hadde eg krepert. –Ikkje døy du og, sa Mirjam med mysande auge. –Nei då, ta og slapp av, eg sa det berre på spøk, sa eg med ein forvrengt stemme og tok strupetak på meg sjølve. –Ta og skjerp deg, Nikita, sa Mirjam alvorlig. – Ja vel då, ”Mamma”, sa eg trist. Så snudde Mirjam seg og gjekk for å dusje.

Ein halvtime etterpå var ho ferdig. –Så du er ferdig no, spurte eg ho roleg. –Ja det er eg, svara ho, no er det din tur til å dusje. –Ja, eg veit det, sa eg og smilte. Eg var som regel alltid i godt humør når eg var med Mirjam. Vi fikk kvarandre til å le, så vi kunne ikkje si at vi kom til å leve ei kort stund. Så fann eg fram mine ting som eg trengde når eg dusjet. Når eg passerte Mirjam, kysset vi kvarandre. Vi starta ikkje å råkline denne gongen. Det var berre eit lite kyss denne gongen.

Cirka tjue minutter etterpå var eg ferdig. Denne dagen hadde vore slitsom for meg. Fyrst hadde eg krangla med faren min om middag. Så var Mirjam heimme hos meg ei stund. Etterpå stakk vi bort til hennar kor vi fann hennar mor død. Så politiavhøyr. Etter det var det kinamaten og ryddinga. 

-Søren, vi har gløymt å ete kinamaten, sa Mirjam fortvilt. –Crap, vi får ta og varme den i microen, sa eg og sukka. Vi stakk ned på kjøkkenet der faren min stod og fiksa på pelsen til Rex. –Sjekker du Rex for lopper, spurte eg ertande. –Ja, svara han, det gjer eg. –Vi skal ikkje vere her lengje, vi skal berre varme opp kinamaten, sa eg og vifta med posen med kinamat. –Er det det som luktar slik?, sa faren min irretert. –Ja, svara eg, men kinamat stinkjer ikkje, pappa, det er berre du som er sær i huet. –Javel då, sa han med irretert stemme. Så slengte Mirjam og eg kinamaten inni micro’en og satte den på ett minutts oppvarming. Når kina-maten var ferdig inni micro’en tok vi med oss maten, ei 1,5 liters flaske med Cola, bestikk, glas og tallerkener og stakk opp på rommet mitt. Der satt vi i fred og ro og åt på maten vi hadde kjøpt med oss.

-Mirjam, korleis føler du deg ettar at mora di tok sjølvmord?, spurte eg forsiktig. –Eg veit ikkje kva eg føler, Nikki, på ein måte er eg glad for å bli kvitt ho, men på ein annan side, så har eg ein ekkel mageføling om at eg er nøgd for å bu hos dei skrekkelige syskenbarna mine i Oslo og eg klarer ikkje å flytta frå deg, sa ho og såg bort på meg med eit fortvila uttrykk. –Trur du at loven har smutthull slik at du kan bu hos meg istaden, sa eg med litt sorg i stemma. –Eg trur det, sa ho og smilte, for du er jo kjærasten min. – Eg hopar det, sa eg og såg ut vinduet, det hadde blitt så trist å leve utan deg. –Det syntest eg og, sa Mirjam, når eg var hos den skrekkelige advokaten som skulle forsvare meg under rettsaken med mordet på faren min, så leste eg litt i den tjukke boka med alle Noregs lovar. Der stod det at ein kunne bu hos slektningar eller kjærestar eller ektefellar om begge foreldrene skulle døy ein gong. –Gjorde det?, spurte eg forvirra. –Ja, Nikita det gjorde det, sa Mirjam med eit smil. –Altså, du kan bu hos meg, om slektningane dine og faren min tillet det. –Men faren din deit jo ikkje at du er lesbisk, sa Mirjam redselsfyllt. –Ein gong må faren min få vite det, burde han ikkje, spurte eg Mirjam roleg. –Jo du har rett i det, sa ho og smilte. Så brøytt vi begge ut i latter.

Etter vi hadde åte opp kina-maten gjekk vi ned i stua kor faren min satt. – Pappa, eg har noko eg vil si deg, sa eg alvorlig. –Kva er det?, spurte han og såg bort på oss. –Eg er lesbisk og er kjæreste med Mirjam, sidan båe foreldrene hennar er døde, har ho rett til å bu hos kjærasten sin, kva sier du, får ho lov til å bu her?, spurte eg faren min. Eg flytta aldri blikket frå augene hans. –Greitt, ho får lov til å bu her, sa han sjokkert, men ikkje driv meg til vanvidd då, Mirjam og ikkje drep nokon fleire. –Greitt det, sa Mirjam med eit smil, det klikka fullstendig for meg når eg drepte faren min, det kommer ikkje til å gjenta seg. –Greitt, sa han, dere kan stikke no.

Etter den korte samtalen har livet til Mirjam og meg vore reine luksuslivet. Vi kunne ikkje takke faren min nok. Når vi blei myndige, forlova vi oss og gifta oss i Stavanger Domkyrkje. Etter det levde vi lykkelig og adopterte ei lita jente frå Korea. Ho fikk namnet Lina Marie. Og slik endte denne historien.