«Kvifor blir eg mobba mykje, kva er problema med at folk er forskjellige, alle er jo ikkje like?» Dette er eit spørsmål Alexander spør ofte. Eg har lyst å fortelje Alexander sitt problem med mobbing. Alexander er ein ung gut som er 15 år gammal, og som går i 10.klasse. Alexander blir mobba mykje, og det er mange ulike grunner for at han blir mobba. Han blir mobba fordi han ser annleis ut enn dei andre i klassen hans. Alexander er opphavleg frå USA sidan faren hans er der i frå, men mora hans kjem frå Afrika. Alexander har budd i Texas i USA sidan han var født, men for tre månader sida flytta han til California fordi faren hans fant jobb der. Alexander har mørkt hud, svart hår, han er også litt overvektig, derfor har ikkje han venner og blir mobba mykje på den nye skulen. Men han var veldig snill, høfleg og hjelpsam gut, og det viste ingen av dei som mobba han fordi dei ser berre på utsjånaden og tenke ikkje over dei gode eigenskapane ein person kan ha. 

I California har Aleksander og familien veldig fint hus, og det er veldig fint natur der dei bur. Huset er farge med blå på ut sida, og den bygd opp av to soverom, to bad, kjøkken, stor stua, eit musikk rom og eit rom med mange bøker altså ei lite bibliotek. I tillegg til det har dei ei hage og eit basseng ute fram for huset. I hagen har dei planta mange fine blomar med fine ulike fargar. Då familien flytta til California kjente Alexander ingen der, mens alle som bur der kjenner kvarandre, så det var vanskeleg for han å lage nye venner. Ei dag før han byrja på den nye skulen snakka han litt med mora hans om kva han føler med å byrje på ny skule. “Eg grua meg veldig til å begynne på ein ny skule, der eg ikkje kjenner nokon”, seier Aleksander. “Det vil nok gå bra, du skal bli kjent med folk og du skal lage deg nye venner snart. Ikkje tenk på det så mykje og sov godt no. God natt” sa mora. “God natt” sa Aleksander mens han framleis grua seg til å begynne på denne nye skule i morgon.

Då han gjekk på skule andre dagen, var det veldig skummelt for han og han følte at alle såg på han heile tida. Då klokka ringte skulle Alexander inn i klassen, og han skulle stå fram og presentere seg. “I år har vi fått ein ny elev, kan du presentere deg?” sa læraren. “Hei, eg heiter Alexander, og eg er 15 år gammal” sa han. “Hei, Alexander, gå å sit der” sa læraren og peikte på ein stol. Då gjekk Alexander og sat på stolen. I friminutta  høyrte han at nokre elevar byrja å kviskre med kvarandre og snakke om han. “Hei, du kvifor er du så feit og svart, du ser ut som ei brent grilla kylling” sa nokre gutar til han då han gjekk forbi dei. Alexander svara ikkje og å gå framleis , men inn i han blei han veldig lei seg og huska på gamle venner som han hadde i Texas. Mens Alexander går høyrte han at mange snakka om han at han er svart og feit og mange stygge ting, men han sa ingenting om det fordi han ville ikkje skape problema på skulen. 

“Korleis var dagen din i dag” spurt faren då dei satt og åt middag. “Alexander såg ned på fatet og sa det gjekk bra”, men foreldrane skjønt at det gjekk ikkje så bra. “Fekk du nye venner Alexander, korleis var dei med deg, var dei snille?” spurt mora, men han svara ikkje forlat matbordet og gjekk inn på rommet hans. Foreldrane såg på kvarandre og var lei seg for han, og dei tenkte å la han litt aleine, derfor følte dei ikkje etter han. Om kvelden gjekk faren til rommet hans, han sette seg  ved sidan av han og sa "eg skjønner at det vil vere vanskeleg i byrjinga, men du kjem til å trivast her snart og kjem til å skape deg nye venner snart, det er eg sikkert på”. Alexander sa ingenting han klemte faren og byrja å grine. Alt som Aleksander tenkte på då var dei gamle snille vener som han hadde og korleis han skal klare å bli kjent med nye folk som snakke mykje stygt om han heile tida. 

Livet går fort og stoppa aldri, gjennom tida kan mykje ting forandre seg men samtidig vil nokre ting vere same som dei er og ikkje forandre seg same som stein forandre ikkje seg gjennom tida. Nå er det gått eit halv år sida Alexander byrja på den nye skulen og nå blir han veldig mobba, heile tida på skulen og på sosiale media. Til og med dersom nokon av dei som er på skulen med han ser han utanfor skule tid mobba dei han, altså om dei ser han i restaurant, i ein butikk eller i biblioteket. Dei byrja også med å ta mange bilete av han redigere dei slik at dei blei stygge og legge dei ut på sosiale media, så alle som bur rundt han lo av han kvart gong dei ser han og dei mobba han mykje. Dei seie alltid at han er feitt og at han er neger fordi han har mørk hudfarge. 

Alexander byrja med å trene og åt ikkje så mykje for å ta ned vekta hans. Han trena ganske mykje, han var 100 kg og etter to månader klarte han å gå ned 21 kg slik at han blei 79 kg no. Men likevel hjelpe det ikkje fordi han blir framleis mobba og meir enn før, folk kalla han framleis for neger, feitt, stygg og såne ting. Alexander er veldig trøtt no, han gidde ikkje å høyre på alt dette mobbinga heile tida. Han prøvde å ikkje kome i nærleiken av dei men dei berre går bort til han og byrja med å mobba han, “ser på den lilla guten, han er så redd av oss derfor seie han ingen ting uansett kva dokke snakke med han, så sei alt dykk vil” sa ein av gutane som mobba han ofte, “ja, ja det er heilt riktig kanskje han treng å gå til mamma hans no og grine der”, sa den andre mens den tredje sa “Åh, mamma eg liker ikkje dei gutane”, og han sa det på ein måte der han prøver å vere same som små barn, og då gjekk dei mens dei lo veldig høgt. Alexander var veldig lei seg av det som skjer med han kvart dag, han satt ofte stille og aleine i rommet hans og grein. Han ville ikkje seie det til foreldrane hans fordi han vil ikkje at dei skal tenke på han heile tida og vere bekymra seg, og spesielt at bestefaren han død for nokre dagar sida, så foreldrane hans er veldig lei seg og han vil ikkje at dei skal vere lei seg endå meir enn dei er. 

Etter at bestefaren hans døydde var han endå meir lei seg fordi han likte bestefaren hans ganske mykje, så etter at beste faren hans døydde blei han deprimert og byrja å tenke på at han vil møtte bestefaren igjen og at han vil slappe å høyre på mobbinga. Når han tenkte på det det første som byrja å kom opp i hovudet hans er å døy. Han byrja å tenke at død er den einaste måten han kan sleppe mobbinga på og einaste måtta som gjer at han kan ser bestefaren igjen. Foreldrane hans byrja å merke at han tenkte på det sidan han byrja å snakke mykje om døy, om at man kan slappe av alt på jorda ved at han døyr og om at dersom ein har lyst til å møte ein person som ikkje finst i livet meir så må ein døy før å møte han opp i himmelen. Her blei foreldrane hans veldig bekymra og visste ikkje kva dei skal gjer. Foreldrane prøvd alltid å unngå dei tankane av hovudet hans, ved å sei at han ser veldig fint ut at smilet hans lyser opp heile livet deira, at vis ein dør for å møtte ein person vil denne personen han vil møte blir veldig lei seg. Og ved at dei seie alltid at han ikkje skal høyre på det dei andre seier fordi folk snakke mykje utan at dei tenke på det dei seier og at snakking kostar ikkje pengar så ein kan snakke så mykje han vil. Men det som dei ikkje viste at alltid når dei snakke med han høyrte han ikkje det dei sa og tenkte på ulike måtar som han kan gjer for å døy.

Etter nokre dagar gjekk foreldrane for å snakke med skulen om det som skjer og dei snakke med ein psykolog for å hjelpe dei med å unngå dei tankane Alexander har. Både skulen og psykologen sa at dei skulle hjelpe foreldrane med det. Skulen byrja med å snakke til alle klassane om at det ikkje er lov med mobbing, og dei byrja med å gi undervisning om tema mobbing. Alexander byrja også å gå til psykologen fleire gongar om veka, og etter nokre månader blei Alexander akkurat same som han var før, ein heilt normalt gut og han klarte å skaffe seg nye venner og blei kjent med mange. Gutane og alle som mobba han, var lei seg for det dei gjord mot han og for alle slemme ting dei gjord mot han, derfor sa dei unnskyld til han om alt som skjedd før og at dei vil bli gode venner med han. I byringa trudde Alexander ikkje på det men han såg at dei faktisk var veldig lei seg for det som skjedd, derfor tilgi han dei og dei blei gode venner. I tillegg til det sletta dei alle stygge bileta dei la ut på sosiale media før, sjølv om det kanskje framleis folk som har dei og folk som spreidde dei rundt, var han glad at dei som mobba han før kjønt at det dei gjord var feil, og at etter ei stund vil ingen bry seg om dei bileta meir.

Men det var noko galt som skjedd etter nokre dagar byrja nokon å sende han mange kommentarar på sosiale media der han mobba han. Og denne personen skreiv mange rare og skumle kommentarar til han som “du skal døy”, “du kjem ikkje til å leve lenge”. Alexander var redd av dei kommentarane og snakka med foreldrane sine om det, derfor tenkte mora hans å seie frå til politiet, fordi ho tenkte at dei kan hjelpe med å finne personen som skrive dei kommentarane. Men faren var ueinig og ville ikkje seie frå til 106. politiet, fordi han meinte at, det kjem til å skape fleire problema og at personen som skreiv kommentarane kjem til å gjer noko galt for Alexander. Men mora var ueinig og gjekk for å seie til politiet om det. Etter at ho sa det til politiet og gjekk til bakke heim med Alexander fant ho at faren var død. Han tok sjølvmord ved å henge seg ved hengte sjølvmord.