Regnet pøste ned. Det var midt i oktober og alle trea hadde fått ein raudleg farge. Renate kikka raskt på klokka. Ho var veldig seint ute til skulen, men reagerte berre ved å sukke, så sprang ho resten av veien.

 

Ho gjekk inn i klassrommet, kasta av seg sekken, slengte seg ned på stolen og byrja å finne fram bøkene sine.

- Du er seint ute i dag også, Renate, sa Steinar, læreren deira, og satt brillene på nesen.

Renates respons var å heve augonbryna overlegent, men meir brydde ho seg ikkje. Ho hadde viktigere ting å tenke på.

 

Ho snudde seg bakover til Inas pult og smilte lurt til ho. Ina såg litt nervøs ut. Ho satt der berre og stirra ned på den tomme pulten, på dei klamme hendene som no dirra.

- I dag skjer det, kviskra Renate. I dag skjer det.

Renate snudde seg raskt, berre fordi Steinar måtte så klart byrje å klage. Steinar var eigentleg ein stor idiot, syns Renate. Han bryr seg ikkje om nokre andre enn seg sjøl! Han er ein lubben, gammel, langhåret, gubbe. Han var faktisk som julenissen, bare den ondre utgaven liksom, tenker Renate.

 

Midt i all tenkinga hennar utbraut Steinar ho ved å brøle at alle måtte finne bøkene sine. Ja, det kan ho gjere, tenker ho, men null sjangse for at ho fylg med! Ho satt og tenkte på noko heilt anna. Ho tenkte på hemn. Lones fjes då ho ser kva som er i ferd med å skje. Ho smilte for seg sjøl. Ho gledet seg verkeleg.

Men plutseleg hørte ho at klokka ringte og timen var ferdig. Renate spratt bort til Inas pult og smilte lurt til ho. Ina såg ned i bakken. Men kvifor var Ina så alvorleg? Dette skulle jo bli bra! Dei gjekk raskt ut av klasserommet og fortsett til fotballbana. Renate kjenner at ho blir litt irritert inni seg. Kvifor smiler ikkje Ina?

 

- Kva er det med deg'a? glefser Renate.

Ser ut som Ina er stum. Orda blir liksom kvelt inni munnen på ho og ho stod der berre og gapte, som ein eller anna fisk.

- E-e-eg.... Eg veit ikkje heilt om vi burde gjere dette. Eg meiner, Lone kan jo ikkje noko får at Andreas liker ho.

 

Ei stor bombe eksploderte inni Renate. Korleis våget ho å seie noko slikt!? Det var jo berre Lones feil!

- Kva?! Vi har jo planlagt dette lenge, og no vil du ikkje!? Du er utruleg dum!

- Nei, eg meiner... Eg vil. Eller? Eg veit ikkje! Kva synst du? Du veit at eg støtter deg men er dette ikkje får langt? Eg synst berre vi burde....

 

Blablabla. Kven gidd å høre på dette tullet? Renate snudde seg i rein frustrasjon. Men veit du kven som stod der? Sjølvaste Lone og Andreas. Hennar Andreas! Ikkje berre stod dei der, men stod og holdt hender samtidig som dei forvekslet spytt og gliset. Æsj.

 

Å, så sur Renate kjente at ho blei! Men Renate snudde det berre om til styrke. Eg må gjer det, tenkte ho, med eller uten Ina spellar lite rolle akkurat no!

 

Ho såg på Ina, ho står enda å forklarte. Faen heller, tenkte ho. Så gjekk Renate. Uten Ina. Mot Lone. Aleine.

 

Eg kan ikkje snu no, tenkte ho. Hjertet banka og dunka. Ho pusta fort no. Burde eg gjer detta? Ho gjekk enda fortare, ho sprang nærmast. Ja, for søren! Veit du kva ho har gjort mot deg, sa ei lita stemme i hodet til Renate. Ho sårte deg, ingen gjer det! Ho tok Andreas frå deg, husker du det?
Gjer det, Renate. Drep ho.

 

Renate satt på eit falskt smil.

- Hei, Lone! brølte ho. Kom hit litt!

- Kva? Er det noko? sa Lone samtidig som ho går til Renate.

Det er berre rundt 5 meter igjen no. Renate smilte for seg sjøl og sa lurt:

- Eg må berre vise deg noko.

Dei to jentene gjekk bak skuret.

- Du skjønnar Lone, du kan ikkje berre ta den gutten du vil. Her er det respekt som gjeld, og du kan berre ikkje ta ein av mine gutar. Då blir det konsekvensar, hører du det, Lone?

Lone såg ut som eit stort spørsmålstegn.

- Meinar du Andreas? Vil du ha Andreas?

- Ja, svarte Renate.

- Men Renate, vi kan snakke om det. Vi to. Fordi eg meiner jo ikkje å vere slem, eg er jo heilt ny her. Eg kjenner ingen eigentleg, smilte Lone.

- Det er for seint, svarte Renate alvorleg. Eg vil ha deg vekk. No.

Lone såg rart på meg.

- Kva meinar du?

Eg meinar dette, tenkte ho, i det ho stakk kniven i magen til Lone.

- Kjente du det Lone? Sånn er konsekvensane for å ta min gutt! Faen ta deg!

 

Renate flirte, ho følte ingenting. Men det gjer Lone. Lone kraup saman som eit barn. Lones smerte såg stor ut, ho ropte noko som kunne hørast ut som eit grynt. Ho knakk saman. Litt etter litt, blei ho heilt still. Berre låg der.

 

Renates hand vil slå til andletet henna, men ho gjer ikkje det. Ikkje verdt det, tenkte ho.

 

Renate følte ho ingenting. Hjertet hennar var tomt. Hodet hennar var tomt. Kroppen henna var tom. Eller nei, ho hadde ei følelse, og det er den søte smaken av hemn.