Klokka ringte, han viste at klokka var ti på halv ni, ho opna auga sakte, i dag var seminaret. Det fyrste seminaret ho skulle få vere med på samen med kollegaene frå Tusenfryd. Ho kjende sommarfuglane flakse rundt i magen. Ho låg heilt stille og så opp i taket eit par minuttar før ho reiste seg opp å slapp føtene ned på golvet, ho opna døra og gjekk inn på badet for å pussa tennene og ta ein dusj. Ho skrudde kranen til vatnet rant varmt nedover skuldra hennar, ho kjende lukta av lavendel såpe bre seg i nasebora. Ho kjende at ho gleda seg. Det kjem til å bli ein spennande og lærerik helg.

 

Tjue minuttar seinare vart ho sitjande rundt kjøkkenbordet og ete frukost blanding med mjølk. Ho tok ein slurk av appelsinjuicen og grein på nesa han smakte surt i munnen samen med mjølka. Ho putta vitaminbjørnen inn i munnen og svelget. Himmelen utanfor vart baby blå og sky fri, solstrålane skine vakkert gjennom tretoppane og lyste inn gjennom vakkert i kjøkkenvindauget.

 

Cathrine kasta eit blikk på klokka som hang ved sida av aktivitetskalenderen på veggen rett innanfor døra han vart kvart over ni, femten minuttar til bussen gjekk. Ho synde seg inn på rommet og sjekka at ho hadde pakka det ho trengde, før ho slang veska på skuldnaren og gjekk for å ta på seg sko.

 

Da ho gjekk nedover gata på veg til bussen begynte mobiltelefonen hennar å spille den velkjende ”The OC” i lomma hennar. Ho tek telefonen opp av lomma og trykka på svar knappen. Det er Maria, ein venninne i frå skulen, som lurar på kva for slags fag dei har på skulen. Dei snakkar i eit par minuttar, mens ho går ned til busshaldeplassen. Da bussen kjem seier ho ha det, trykkjer på av slut knappen og går på bussen. Bussen stoppar på busshaldeplassen femten meter unna skulen nøyaktig femten minuttar før timen hennar startar.

 

Ho sitt som i ein draum resten av dagen, tida går sakte, minuttar følast som timar. Da klokka ringjer ut 14.15 er det ikkje mykje ho har fått med seg denne dagen. Ho nærmast spring utifrå skulen for å kome så fort heim som mogleg.

 

Da bussen stoppar utanfor huset hennar spring ho inn for å hente bagasjen sin, deretter kjørar mor hennar henne til jobben, der skal sitje på med ein kollega. Dei kjørar av stad frå Nittedal og inn til Oslo sentrum der seminaret skal vere. Dei finnar ein parkeringsplass i nærleiken av hotellet og går ut av bilen, Cathrine blir imponert ståande å inspirere hotellet, over inngangen står det, Radisson SAS hotell Norge med gedigne bokstavar. Ho beundrar bygningen i nokon minuttar før ho går inn til skranken for å få nøkkelkortet til rommet hennar.

 

Over høgtalar anlegget er det ein monoton herrestemme som annonserer at seminaret ville begynne med ein middagen i resturanten presis klokka seks.

 

Fint da får eg nokre timar til å gjere meg i stand og ta meg ein omvising rundt hotellet, tenkjer ho. Ho ser seg nøyare omkring og legger merke til de vakre graveringane og utsmykkingane i dørene, veggene og vindaugskarmane.

 

Heisen kjem berre eit par sekundar etter at ho trykkjer på heis knappen, han glir lydlaust opp, «PLING» kjem det frå heisen i det han opnar dørene. Ho kvepp til, men tar seg fort inn igjen, no vart det berre å finne riktig rom og la ein lærerik og spennande helg begynne. Ho tek eit skritt inn i heisen i det han har opna dørene.

 

Heisen er vakkert utsmykka med eit safir blått teppe på golvet, krystallklart spegel langs den eine veggen, ein liten sofa du kan slappe av i viss du blir sliten og ein pikkolo som tok bagasjen din for deg. Dette vart verkeleg luksus. Tre personar til kom inn i heisen før den begynte å kjøre. Heisen stoppa to gonger på veg opp til etasjen hennar rom låg i, på det fyrste stoppe gjekk to personar av og på det neste kom ein person på. Ein gut tidleg i 20-åra, han hadde is blå, krystallklare augo, mørkt hår, som stod til alle kantar på ein ryddig måte, han smilte til henne og ho kjende hjartet hennar smelta. Rødmen brei seg i kinna og ho kjende at ho vart forelska.

- Hei, sa han og fortsette å smile til henne.

- Hei, klare ho å stamme.

- Eg heiter Simen, kva heiter du? Spør han.

- Eg heiter Cathrine, svarer ho med litt stødigare stemme.

- Kvar er du frå? Spør han.

- Eg bor i Nittedal, du då? Svarer Cathrine.

- Eg bor her i Oslo, svare Simen.

- Du er på Tusenfryd seminaret du også, eller? Spør ho.

- Ja, kva for ein avdeling jobbar du i? Spør han interessert.

- Eg jobbar i..... får ho sagt, før heisen stoppar i hennar etasjen og ho må gå ut.

- Ser eg deg rundt her då? Spør Simen, før heisen lukkar seg for å kjøre vidare opp.

- Du skal ikkje se bort i frå det, rekkjer ho svare, før heisen lukkar seg, og han blir borte.

Dette kom verkeleg til å bli ein spennande helg tenkjar ho, mens ho skiftar kle. Og går ned til restauranten. Han sitar i den andre enden av lokalet og vinkar på henne da ho kjem inn!