Første gangen ho såg han var i 2004. Han vart fastlegen hennes på sjukehuset etter at den legen ho hadde hatt før hadde blitt overført til sjukehuset i Bergen. Ole Skoglund er namnet på legen. Og Marion Lysell er namnet på jenta. Han er gift og 30. Ho er forelska og 17. Eller rettare sagt, forelska i Ole Skoglund. Det var kjærleik med første blikk. Sjølv om ho hadde sett gifteringen på fingeren hans med eigne auge, hadde ho eit håp. Eit håp om at legen vil vende sin fulle merksemd på henne. På ein kjærleik måte, ho ville at han skulle komme å halde rundt henne og seie at ho var søt.

Marion sette foten innanfor sjukehuset den 2 oktober 2004. Dette var det første møtet med den nye legen hennes. Ho gjekk med lange skritt bort til resepsjonsluka for å seie at ho var komen. ”Hei, eg skulle berre seie ifrå at eg var komen. Namnet er Marion Lysell” sa Marion. Då ho hadde gitt beskjed om at ho var komen gjekk ho for å setje seg på venterommet. Idet ho kom ut på gangen gjekk ho forbi ein utruleg fin lege. ”Gud, han er jo kjempesøt. Håper det er den legen eg skal ha” tenkte ho, og det kom eit smil om munnen hennes. Draumande sette ho seg i ein sofa og såg på sjukepleiarane som gjekk forbi. Då klokka viste 0955 kom den same legen ut og ropte opp eit namn. Uheldigvis for henne var det ikkje hennes namn. Han begynte å leite etter personen som tydeleg ikkje var komen. Då han ikkje fann han eller henne, gjekk han igjen.

”Marion Lysell?” spurde ein stemme og ho vart reven ut av tankane sine. Det var HAN. Ho reiste seg og gjekk med spente skritt etter han, mens ho såg på rumpa hans i smug. Den var perfekt. So stoppet han og snudde seg. På namneskiltet på døra stod det Ole Skoglund. Han strakk ut handa si, ho tok den imot og dei presenterte seg for kvarandre. Inne på kontoret fann dei kvar sin stol og sette seg. Og han begynte å stille spørsmål om alt mogleg. Marion studerte han mens ho følgde med på det eine øyret. Håret var brunt med lyse striper og auga var brune. Leppene var fyldige og sikkert utruleg gode å kysse. Ho skulle verkeleg ønske at ho fekk prøve ein gong i næraste framtid.

Då pasienten kom tilbake på skulen, fortalde ho venene sine om denne draumelegen. At ho var forelska i Ole Skoglund. ”Kor gamal er han då?” spurde ein av venene henne. ”Eg trur han er rundt tredve år. Kva då?” svarde ho. Det var ikkje første gangen ho var forelska i ein mann som var over 25 år. Og sikkert gift. ”Det er berre at eg ikkje skjønar kvifor du alltid skal forelske deg i ein ”gamal gubbe”. Han vart ein gamal gubbe i forhold til henne, men ho ville vere forelska i han uansett kva dei sa.

6. oktober året etter var reservert til henne. For ny kontroll av sjukdommen. Legen var fortsett Ole Skoglund. Marion gleda seg og tekte ikkje på anna. Venene ønskte henne lukke til og gav henne klemmer som ”avskjedpresangar”.

Bilen dura av garde mot sjukehuset og fastlegen hennes. Marion hadde omtrent gløymd korleis han såg ut, men ho hugsa han i korte trekk. På sjukehuset gjorde dei det same som førre gang, ”hei, eg skulle berre seie at eg var komen. Namnet er Marion Lysell” sa ho. Marion og hennes mor, Anna, gjekk og sette i venterommet. Marion og Anna hadde avtalt at ho skulle gå aleine inn til timen, og det var ho glad for. Marion ville ikkje at Anna skulle sjå at ho såg på han. Klokka 1300 kom ein lege, som likna veldig mykje på hennes lege, ut og ropte opp namnet hennes. Hadde ho skifta lege ein gong til?. Nei, det var same lege. ”Det kunne det ikkje vere” tenkte ho. Ho såg på namneskiltet på dressen hans, der stod det Ole Skoglund. Han var ganske forandra sidan sist. Men det var den same perfekte rumpa som alltid hadde vore der. No hadde han fått svart, kort hår. Og verst av alt; han hadde fått skjegg og bart. No viste ikkje dei fyldige leppene hans so godt. Men ho kunne godt kysse han fordi, det var ingen hindring. det kom berre til å stikke litt. Dei sette seg igjen på kvar sin stol og han begynte å stille spørsmål om henne. Dei same spørsmåla som sist. No var ho heilt desperat etter å få kysse han. Ho måtte no snart. For til neste år var det siste legebesøket. Han fortalde at no var ho begynt å bli vaksen og søtare enn ho var før. Det skjedde visst ingenting denne gangen heller. Ho reiste seg og gjekk mor døra. Då ho tok tak i dørhandtaket spurde han henne om noko. ”Vil du..” han stoppet litt opp, og ho snudde seg mot han. ”Vil du vere med meg på kino og kafê? Eg kunne godt tenkt meg å bli betre kjend med deg.” spurde han. Sølvsagt ville ho det. Ho vart kjempe glad. Kanskje han kom til å kysse henne der? Men han var jo gift. ”Kvar då?” spurde ho. At ho ikkje kom på noko på nok betre å spørje om. Dei avtalte å møtest utanfor kinoen fredagen i haustferien for å sjå ”Charlie og sjokoladefabrikken” med Jonny Depp. Gjett om ho var glad no.

Fredag den 14 oktober 05 var den spesielle kvelden der dei to skulle møtast.

Marion Lysell den forelska og Ole Skoglund den gifte. Korleis kom dette til å ende? Kom dei til å bli kjærestar eller kom dei berre til å bli vener? Marion håpet på det første for hennar del, men for hans del håpet ho på at det vart det siste.

”Hei, du er fin i kveld” sa Ole  då dei møttes den kvelden. ”Hei, du er og fin. Skal vi gå inn? Det er litt kaldt.” svarde ho. Dei gjekk inn for å hente billettane som Ole hadde bestilt. Dei hadde fått plassar midt i salen. Mens dei venta på at reklamen skulle bli ferdig, diskuterte dei filmen. ”Har du sett den eldre versjonen av filmen?” spurde Marion. Det hadde verken han eller Marion gjort. Men dei hadde høyrd mykje bra om filmen.

Då filmen var ferdig gjekk dei ut i frisk luft. Inne i kinosalen vart det ganske tungt å puste mot slutten, på grunn av tung luft. ”Det var jaggu bra at vi hadde med oss sjokolade, eller so hadde det blitt oversvømmelse i munnen min” lo Marion. ”Ja, det var ein bra film for dei som liker sjokolade” svara Ole. Sidan han var lege, begynte han å halde eit lite foredrag om sjokolade; ”Men ein skal ikkje ete for mykje sjokolade, det legger seg inni blodårene og gjer slikt til at blodet ikkje kjem so fort fram. Sjokolade tettar blodårene med feittet. Og det kan vere farleg” seier han strengt. ” Å, kom igjen. Du har vell ikkje tenkt å komme her å fortelje meg forskjellen på rett og gale? For då går eg” svarar Marion og ser opp på han. Ho har so lyst å kysse dei fyldige leppene hans. ”Hehe. Veit du kva eg fekk lyst på no? Chilli con carne.” seier han. ”Eg veit om ein bra restaurant som serverer god Chilli con carne. Kom so går vi bort dit” fortsetter han og begynner å gå. Marion går opp på sida av han og nyter augneblikket ho går slik saman med han. Ole er so herleg. Marion trur ho kanskje begynner å bli sjalu på denne kvinna legen er gift med.

Endeleg kommer maten på bordet. Det blir herleg med mat meinar dei. Etter at dei har ete ei stund, kjem Marion på noko. ”Eg veit jo nesten ingenting om deg anna enn at du er lege og gift. Kan du ikkje fortelje litt om deg sjølve?” spør ho Ole mens ho legger bestikket frå seg på bordet. ”Det var rart at du skulle seie det no, før eg sat akkurat og tenkte på det same. Men jo, eg kan fortelje litt om meg sjølve.” svarar han og ser opp på jenta som sit ovanfor henne. So byrjar han med livshistoria hans; ”Eg vart fødd på Haukeland sjukehus i 1978.

Eg er no 27 år. Eg starta på skulen då eg var 7 år, altså i 1985. Etter at eg var ferdig med ungdomsskulen i 1995, gjekk eg allmennfag i to år og begynte deretter på medisin universitetet for å bli lege. Der gjekk eg i seks år. I 2003 var eg ute i praksis. Og no er eg blitt barnelege. Men mens eg gjekk på universitetet trefte eg Miriam, og vi gifta oss i 2004. Kanskje litt kort samandrag, men eg er ikkje so veldig flink å komme med ein tekst slik utan vidare. Og no er det din tur til å fortelje, sjølv eg veit ein god del om deg allereie.” Marion sat og såg på han, ho likte historia hans. Ho lurte på kor mykje ho skulle fortelje han om henne. Skulle ho fortelje han om at ho likte han? Nei, det fekk vente. Omsider begynte ho og med å fortelje sin livshistorie: ”Ja, eg veit ikkje heilt kor eg skal starte. Men eg er altso fødd på Haukeland sjukehus eg og, i 1988. som du sikkert veit er eg blitt 17 år no den 23 september. Eg og begynte på skulen som sjuåring, samtidig som du var ferdig med ungdomsskulen, i 1995. No går eg andre året på media og kommunikasjons linja for å utdanne meg som journalist. Eg er singel, men forelska” fortalde ho. Legen visste ikkje at det var han ho var forelska i, og det trengte han ikkje vite heller. Under historiene hadde dei blitt ferdige med å ete, so dei reiste seg for å gå. Dei kom ut på fortauet og stoppet. Her skulle veiene skiljast. ”Veit du Marion? Du er faktisk ganske søt og hyggjeleg. Hadde det ikkje vore for at eg er gift og 10 år eldre enn deg, hadde eg tatt tak i deg og kysset deg til du dør” sa han. ”Men eg kan gi deg ein klem og eit kyss på kjaken likevel” fortsette han. Han la armane rundt livet på henne og gav henne eit kyss på kjaken. ”Men vi kan vell vere gode venner?” spurde Marion, og måtte kjempe for å halde gledestårene tilbake. ”Ja, eg trur det kan vere lurt. Men no må eg gå. Skal heim for å lage meir chilli con carne og sjå på tv. Vi ses seinare” svarde han og sende henne eit varmt smil. Etter at han var gått stod Marion og såg lengselsfullt etter han. Samtidig trilla det tårer ned frå auga hennes. Ho var so lukkeleg.