Dagen min starta som vanleg, med dundrande hovudverk fordi at eg ikkje hadde sova nok. Eg var og i dårleg humør, fordi at venninna mi, Jannicke, hadde fortalt til tanta til mora mi at eg var lesbisk, og på grunn av det så var ho usikker på meg. Det var og noko meir. Lysta om å ta fysisk hemn på Jannicke blei større, og eg skulle møte ho i dag.

 

Jannicke var på veg heim til Ronja og var glad, men og litt nervøs. Ho visste at Ronja av og til hadde nokre grusame rasariutbrott, og at ho hadde gjort noko mot Ronja som at ho ikkje skulle hatt gjort. Vinden blåste i det skulderlange, kastanjebrune håret hennar, mens ho gjekk bortover den aude vegen som Ronja budde. Vegen var lang, og ho hadde eit godt stykke igjen enno, cirka ein kilometer.

 

-Eg hatar deg, Jannicke, skreik eg og fyrte hendene i bordet så tallerkenen hoppa, men korleis skal eg ta hemn? Skulle eg kvele Jannicke? Eg har alltid fått høyre at eg er flink med hendene. Eg satte tallerkenen ned i vaskemaskinen, sidan eg hadde brukt den til å ete frukost på.

 

Jannicke skalv mens ho gjekk på vegen, ho hadde enno eit godt stykke å gå. Ho visste at Ronja var uberegnelig, at Ronja kunne vere farleg. Ein gong fikk Ronja eit poltergeist til å lyfte Jannicke opp frå der ho satt og ein meter opp i lufta. Ho var redd for at Ronja skulle gjere det igjen.

 

Eg gjekk inn i stua og satte meg ned i den raudsvarte Chesterfieldsofaen som ”poltergeisthendinga” hadde vore. Eg budde langt ut på landet, langt til naboane, lenge mellom kvar bil som køyrde forbi. Eg er 16 år, og bur i eige hus, som eg kjøpte for mine eigne pengar. Eg er ein berømt forfattar, og skriver for det meste fantasiromanar. Nett no held eg på med ein roman som heiter ”Marianne, hekseprinsessa”. Den handlar om ei hekseprinsesse som reisar rundt verda med seglskip, og undervegs må ho hanskas med problem som mytteri og dårleg behandling av slavar, og mord. Eg har og fått ”Editor’s Choice Award” for eit av dikta eg har skrive på engelsk. Sinnet kokte i meg, og hendene mine knytta seg stramt saman.

 

Jannicke var cirka ein halv kilometer frå der Ronja budde no. Ho skalv enno. Augo hennar var raude og hovne fordi at ho hadde grått så mykje. Jannicke såg nesten ut som ein etterlikning av figuren ”Grizabella” frå musicalen ”Cats” i oppførselen. Ho hiksta og gråt.

 

-Ronja, ro deg, sa ei mørk røyst frå peisen i stua. –Kvifor det Håvard, du og har ein tendens til å vere litt valdeleg, sa eg smilande. –Eg er eit poltergeist(*1), svara poltergeistet Håvard, og då er det min natur å vere slik. –Men kva skal eg gjere då?, spurte eg og såg ned å bakken.

 

Jannicke nærma seg stadig huset til Ronja. Regnet pøsa ned og Jannicke var våt som ein drukna katt, og håret klistra seg til andletet. –Hersens hår, sa Jannicke irritert og drog vekk håret frå andletet.

 

-Du kan jo alltids prøve å roe deg ned, og snakke med Jannicke, sa Håvard og sukka, dessutan så synest eg at det er litt kaldt her. Skal du fyre opp før ho kjem, ho er kanskje litt våt i dette været viss ho ikkje har paraply, sa Håvard undrande. –Du har nok rett, det regnar jo som besatt ute, sa eg mens eg reiste meg og gjekk mot peisen.

 

Jannicke var på landevegen som gjekk opp til huset som Ronja eide. Jannicke pleidde ofte å gå fleire kilometer om dagen, men dette var ein kraftanstrengelse for ho. Kanskje det var på grunn av regnet, kanskje på grunn av redselen for å bli drepen eller banka opp av Ronja. (*2)Jakka og blusen under til Jannicke var gjennomblaute og brystene hennar viste igjennom, sidan ho ikkje hadde bh på seg og blusen var kvit. Brystene blei heva opp og ned, fordi at ho pusta og pesa så djupt. Brystene hennar var store, mjuke og runde. Ronja har alltid sans for dei, og ho har ofte vore borti dei når Jannicke og Ronja gav kvarandre ein klem. Etter Ronja si meining var det dei vakraste brystene i verda, ja, i universet.

 

–Håvard, blir ikkje poltergeist skada viss dei er i nærleiken av eld?, undra eg. –Det som skjer er at eit poltergeist blir til eit flammespøkelse (#1), forklara Håvard, dessverre, og dei er ikkje hyggelige, viss du er dum nok til å rope på eit flammespøkelse for å spør om fyr, overfører du den forbanninga til deg sjølve. –Kan du flytte deg då, spurte eg forsiktig, eg vil nødig bu ilag med ein så varm person. – Ok, sa Håvard flirande, kan eg setje meg i sofaen? –Jada, sa eg smilande, berre du ikkje lyftar på hverken Jannicke eller meg når vi sitt i den sofaen, eg trur Jannicke har fått seg ein støkk når det gjeld slike ting.

 

Jannicke tørka vekk noko av regnet som hadde kome i andletet, og såg opp på det gamle huset Ronja eide. Det var som klippet frå ein skrekkfilm, med mørkeblå maling som haldt på å flasse av, og omringa av gamle trær med visne blader. Nokre av skifersteinane på taket hadde falt ned og det vaks litt mose på  det som framleis var på taket. –Dette huset er gammalt og flott, sa Jannicke der ho stod  og såg opp på huset. Ho stod i gardstunet no.

 

Eg tente opp i peisen mens Håvard satte seg ned i sofaen. Håvard var kvit som eit laken, og gjekk i ei barokkskjorte med rysjar, og nikkers. Han gjekk og i sko som er prikklike bunadsko. Han hadde det korsrygglange, blonde håret bunde med eit lite svart silkeband, slik at det ikkje kom i andletet.

 

Jannicke gjekk opp den knirkete trappa til inngangsdøra, og ringde på.

 

-Der kjem ho, sa eg overraska. –Gå og opne då, sa Håvard smilande til meg, og ikkje ver valdeleg mot henne. –Neidå, sa eg og gjekk for å opne døra. Eg opna døra forsiktig, og på gløtt, men den var så open at eg kunne presse meg ut viss eg ville. Der stod den vakre, brystfagre, blåøygde brunetta eg kjende. Eg forstod ikkje korleis eg nokon sinne kunne få negative følingar for henne, ho var jo så vakker; og våt. –Kom inn, Jannicke, så kan du få låne nokon av mine klede til dine er tørre, sa eg blidt og opna døra heilt opp.

 

Jannicke gjekk forsiktig og skjelvande inn. –Unnskyld for at eg drypp så mykje, sa ho stammande. Ho var redd, kald og våt. –Det gjer ikkje noko, sa eg, kom så skal vi finne klede til deg. Jannicke tok av seg skoa og jakka, og fulgte etter meg på det knirkande golvet, opp til soverommet mitt som var i andre etasje. Trappa knirka, den og, og alle veggane i gangane og korridorane er måla i ein blodraud farge. Resten av veggane er enten plommefarga, eller måla like svarte som natta.

 

Jannicke og eg gjekk inn på rommet mitt, som i motsetning til alle dei andre romma, var måla i eføygrønt. Garderobeskapet var laga av eik, og Jannicke gjekk bort til det og opna det. –Eg veit ikkje om nokon av kleda passar til deg, men det er det eg har, sa eg når eg såg Jannickes skeptiske uttrykk. –Eg trur nok at eg skal finne noko, Ronja, alt det gotiske(*4) er jo ”in” i år, sa Jannicke og smila til meg. Til slutt fann Jannicke ein utringa, svart korsettkjole som passa til hennar kropp. –Ronja, kan du vere så snill å finne eit handkle eller to til meg, spurte Jannicke forsiktig, eg er nokså blaut. –Det kan eg, sa eg og gjekk for å finne det. Handkleda var på badet i hovudetasjen, og på vegen møtte eg Håvard.

 

-Korleis går det med henne, spurte Håvard roleg. –Det går betre med Jannicke no, sa eg smilande, og eg skal ikkje drepe henne. –Det var bra, sa Håvard blidt, kva skal du no? –Eg skal finne nokon handklede til Jannicke, ho er våt som ein drukna katt, stakkar, sa eg med eit trist uttrykk i andletet. –Kva er det, spurte Håvard nysgjerrig. –Det er berre det at når eg såg Jannicke i dei våte kleda, eg blei så kåt på hennar, er det enno, og eg har nærmast lyst til å pule hennar, sa eg trist. –Kvifor er du så trist, kan du ikkje berre pule Jannicke?, undra Håvard. –Ho er hetero, og har sambuar og er 26 år, kva trur du svaret er?, spurte eg oppgitt. –Unnskyld, sa han og såg ned i bakken. –Det er greitt, uansett så må eg finne handklede til ho, sa eg og gjekk for å finne to handklede til Jannicke på badet.

 

Etterpå gjekk eg opp til soverommet, der som Jannicke var. –Her er handkleda, sa eg til Jannicke og kasta dei på senga. –Vil du sjå på meg mens eg bytar, eller skal du gå ut og vente, spurte Jannicke der ho stod og dryppa. –Eg vil gjerne vere her, viss mogleg, sa eg med eit lurt smil om munnen. –Det er greitt, viss du kan sjå ein annan veg når eg byter, sa ho og smilte sjenert. –Ok, sa eg og snudde meg slik at eg såg ut gjennom vindauget, berre sei ifrå om du treng hjelp. Regnet pøsa ned og det blåste, enno. Av og til kunne vinden høyrest ut som skrik, og eg stod og tenkte. I speglet av vassdropane på vindauget kunne eg sjå når Jannicke bytta klede, i tillegg kunne eg studere kroppen hennar.

 

Eg undra på om eg skulle spørje Jannicke om ho ville ha jentesex med meg, men var redd for at ho skulle reagere negativt på det. Grunnen til at eg var redd for å spørje, var fordi at eg ikkje ville ha meir fiendskap og kranglar med Jannicke.

 

Jannicke hadde nesten fått kjolen på seg. –Ronja, du kunne ikkje tenke deg å feste hengslene bak saman vel, undra Jannicke og haldt opp korsettet slik at ho ikkje blotta brystene. –Sikkert, sa eg og snudde meg. Eg gjekk bak ryggen til Jannicke, og festa hengslene saman. Når eg haldt på å feste dei øvste hengslene, stønna ho. –Kva er det, spurte eg nysgjerrig. –Det var berre det at det føltes som om at ”støtfangarene” mine skulle sprengast i denne, sa ho dovent. –Eg trudde du visste at eg hadde litt mindre ”utstyr” enn deg, og derav brukte klede i mindre størrelse, sa eg brydd og festa resten av hengslene.

 

Etterpå gjekk Jannicke og eg ned til Håvard, der han satt og la nokon vedkubbar i peisen. –Var det ikkje du som ikkje kunne være i nærleiken av flammar, spurte eg ertande. –Jo, men eg er ikkje borti dei no, sa Håvard og lo. Eg foreslo så at vi kunne sette oss ned i sofaen, og det gjorde vi. –Håvard, det er noko eg har lurt på, begynte Jannicke forsiktig. –Ja, sa Håvard og heva eit augnebryn. –Kvifor blei du eit spøkelse, spurte Jannicke nysgjerrig. –Eg blei eit spøkelse fordi at eg når eg forstod at eg var daud, ville sjela mi vende til grava, forklara han, nokre forstår ikkje at de er daude, og de fleste vendar til grava deira når dei finn det ut, men sidan eg hadde så godt selskap i Ronja, så ville eg ikkje si farvel. –Er det så spanande å vere med meg, undra eg, eg er jo berre ei lesbisk gothpunk heks som og er forfattar. –Men ein sabla god forfattar, skal eg fortelje deg, skaut Jannicke inn. –Meinar du det, spurte eg overraska. –Ja, det meinar eg, sa Jannicke der ho satt i Chesterfield-sofaen med kjolen som viste kløfta hennar på ein flott måte. Eg kunne ikkje anna enn å smile for meg sjølve.

 

Resten av dagen brukte vi på til å vere litt småbarnslige med å ha putekrig, og eg lærte Håvard og Jannicke nokre skrivetriks, sidan dei og var interesserte i skriving. Lysten til å drepe eller ha jentesex med Jannicke hadde forsvunne, og det var eg glad for. Og på denne dagen blei venskapen vores sterkare enn det nokon gong hadde vore. Men er det ikkje slik at kranglar og uvenskap gjer eit venskapsband sterkare?

 

 

Fotnotar

*1: Poltergeist er eit tysk ord, som på norsk tydar bankeånd, altså; Håvard er ei bankeånd, og ei bankeånd flyttar på/løfter opp ting. Men det med at det blir eit flammespøkelse er berre noko eg har dikta opp. Se etter markeringa #1, så finner du det med flammespøkelset.

*2: Personlig så er eg småflau over den beskrivinga som kjem, men ein gong må bli den fyrste at eg skriv noko slik, og synar det, må det ikkje? Prøv å la være å få sjokk av beskrivinga, ok?

*3: Normalt så er ikkje poltergeist synlege, men Håvard er eit sjeldent tilfelle, han er faktisk synleg.

*4: Gotisk er eit ord for alt det mørke og dystre, det er og ein subkultur som heiter ”Goth”, som er ein mørk og dyster subkultur, kor de med problem (gjerne folk som har depresjon) tilsøker. Det som er Gotisk, er blant anna litteratur som Ann Rice, musicalen ”The Phantom of the Opera”, filmane med ”The Addams Family”, og liknande. Og nei, Ozzy Osbourne og Marylin Manson er ikkje Gotarar, bare to artistar som vil sjokkere. Kan forklare meir seinare, gidder ikkje å holde foredrag om det, ikkje i denne teksten i alle fall.