Mona kjende ei skummel kjensle. Ei ho aldri hadde hatt før, og aldri trudde hu skulle få heller. Hu viste ikkje kva ho skulle gjære. Skulle ho ta sjansen?

Nei .. Tenk om det ikkje gikk så bra. Ho kjem til å angre noko innmari viss ho ikkje gjorde det. Det same gjelder viss hu gjer det.

Tenk om eg har tolka det feil? Kva om det ikkje var meint sånn i det heile tatt ?

Hjartet gjorde to ekstra dunk. Dunk blei til dududunk. Henda kjentes varme og kalde på ein gong. Kanskje eg er ”sånn”? Men mamma seier at ein ikkje veit før ein er 35 år minst! Det er 20 år dit. Eg kan ikkje vente så lenge.

Eg blunkar og blunkar, og lukkar auga. Kjenner at no må eg gjere eit val. Før det er for sent. Før augeblikket går i frå meg. Hjartet dunkar og dunkar.

Eg tar sjansen!

Opner auga, stapper henda i bukselomma, tar augenkontakt.

”No” tenkjer eg. Bøyer meg frem og kyssar Mette.

Riktig val.